Toegegeven...ik heb kriebeltjes in mijn buik. Mijn ridder en ik gaan naar den Big Apple en dan nog samen met onze dichtste vrienden.
Bart zijn voorbereiding gaat zeer goed. Nu ja, voorbereiding...Bart is zo van die mensen met een natuurtalent gecombineerd met een sterke wilskracht. Hij ademt sport. In februari heeft hij op mijn Hero-marathon voor het eerst een volledige marathon afgelegd...louter en alleen op zijn basisconditie (slik).
Nu heeft hij er wel voor getraind. Hij startte in september met wat meer lopen dan mountainbiken. Ik schat dat een 3u15 voor hem piece of cake gaat zijn (slik slik). Super toch? Ja zoals ik al zei, Bart ademt sport.
Ikzelf zal volgende week zien waar ik met mijn conditie sta. Momenteel heb ik er een goed gevoel over. Deze week heb ik mij netjes aan mijn zelf opgestelde schema kunnen houden.
Gisteren stond de laatste lange duurloop op het programma. Ik koos er voor om het met mijn vrienden van Club365 te doen. Ze hadden een route van 38K in en rond Knokke gepland. Ik ging de volle natuur ruilen voor de straat. Dit wordt wennen.
We carpoolden vanuit Gent en ik zat bij de Birthday-boy Luc. De regen viel met bakken uit de lucht en hoe meer we naar de kust gingen, hoe harder de wind er bij kwam. In de inkom van de sporthal waren we uiteindelijk met 26 lopers en 3 begeleiders op de fiets. Het moraal werd hoog gehouden ondanks het vooruitzicht van te moeten lopen in dit hondenweer.
De eerste 10km was er afgesproken allemaal samen te blijven. In kolonne liepen we richting Sluis. Er werd nog vrolijk getetterd maar het water begon ieder droog plekje op te zoeken. Daarna splitste de groep zich in de 11km/u en de huidige loopsnelheid, zo'n 9,5 max. Aangezien ik niet wist of ik de 11km/u wel aankon voor de resterende 28km, koos ik voor de huidige groep.
Het begon steeds harder te waaien en de regendruppels waren precies messen op mijn koude handen. Mijn mouwen waren door en door nat en daar die koude wind op, mannekes toch. Ik kon op een bepaald moment mijn hand niet meer rond draaien, mijn pols was stijf van de kou.
We liepen Sluis uit nu richting Cadzand. Mijn benen en fysiek waren wonderbaarlijk goed maar die kou en die regen. Voor mij persoonlijk was het tempo net iets te traag. Ik geraakte niet voldoende opgewarmd en kreeg last aan mijn knie en scheenbeen. Soms was het moeilijk kiezen: lopen of stappen. Dus rechte stukken liep ik mijn tempo en keerde me dan nadien om terug naar de groep.
Na 20km was ik die striemende regen zooo strontebeu dat ik er de brui wou aan geven. Ik stak mijn duim uit en gebaarde naar de auto's om mij please mee te nemen. Maar wie wil nu zo'n verzopen, door en door nat humeurig lopertje in zijn wagen? Juist, niemand. Anja op de fiets gebood mij streng om nie onozel te doen en gewoon verder te lopen. Ze weet hoe ze me moet aanpakken, dat is duidelijk. Toen ik naar haar keek en haar verkleumd op haar fiets zag schaamde ik me vreselijk.
Ik was zo bezig geweest met mijn eigen ellende - die uiteindelijk wel nog mee viel - dat ik niet zag dat zij zich bijna niet meer kon bewegen. Ja, voor de fietsers was dit mega koud en nat. Maar zij hield er de fun in, gaf ons eten en drinken op iedere wenk, had zelfs muziek op haar fiets, deed alles met de glimlach ondanks dat ze helemaal onderkoeld raakte. Shame on me!
Ik rechtte mijn rug, gaf mezelf in mijn hoofd een strenge preek en besloot niet meer te zagen. De switch was gemaakt, de kilometers zullen afgewerkt worden MET smile. Maar dan wel op mijn tempo dat was het compromis. Thierry was wat in het zelfde schuitje beland als ik en samen gingen we er van door. In de verte zagen we de snelle groep lopen. We trokken stevig door, in gelijke tred en de afstand werd kleiner. Eindelijk had ik weer warm.
Dit gaf me zo'n goed gevoel. Als ik dit nog kan zonder enige moeite, dan waren mijn trainingen precies wel goed. Plots herkende ik de straten, hier had ik nog gelopen. Ja, natuurlijk, op het Zwette Miekesweekend vorig jaar! Bij het binnenkomen van Knokke was de eerste groep plots verdwenen. We keken voor de kortste weg terug naar de sporthal op een stratenplan. De teller stond momenteel op 35K. Blijkbaar moesten we het volledige koningshuis aflopen om er te geraken: Elisabeth, Filip, Albertlaan...
Het opnieuw in gang komen was super komisch met wat oei's en ai's en een waggeldansje maar na een paar meters zaten we weer in cadans. En kijk, daar is de sporthal! Victory! Iedereen druppelde letterlijk wat samen binnen. Er werd niet veel meer gezegd, iedereen repte zich naar de hete douches. Ik heb geloof ik zeker 20 tot 25 minuten gewoon het hete water over mij laten stromen. En dan was er Anja...ocharme...haar voeten waren helemaal wit, ze beefde en trilde van de kou.
Daarna zijn we alle 26 iets gaan eten en drinken en napraten over ons loopje in Knokke. Luc, de jarige, had ook de begeleiding gedaan op de fiets. Voor zijn verjaardag had hij het toch liever warmer en droger gehad. We zongen voor hem om het goed te maken. Patrick was de 3e op de fiets. Ook hij had het hard te verduren gehad. Dus aan onze begeleiders op de fiets: ferm bedankt om ons zo bij te staan in deze barre omstandigheden. Jullie zijn engeltjes!
Bart zijn voorbereiding gaat zeer goed. Nu ja, voorbereiding...Bart is zo van die mensen met een natuurtalent gecombineerd met een sterke wilskracht. Hij ademt sport. In februari heeft hij op mijn Hero-marathon voor het eerst een volledige marathon afgelegd...louter en alleen op zijn basisconditie (slik).
Nu heeft hij er wel voor getraind. Hij startte in september met wat meer lopen dan mountainbiken. Ik schat dat een 3u15 voor hem piece of cake gaat zijn (slik slik). Super toch? Ja zoals ik al zei, Bart ademt sport.
Ikzelf zal volgende week zien waar ik met mijn conditie sta. Momenteel heb ik er een goed gevoel over. Deze week heb ik mij netjes aan mijn zelf opgestelde schema kunnen houden.
Gisteren stond de laatste lange duurloop op het programma. Ik koos er voor om het met mijn vrienden van Club365 te doen. Ze hadden een route van 38K in en rond Knokke gepland. Ik ging de volle natuur ruilen voor de straat. Dit wordt wennen.
We carpoolden vanuit Gent en ik zat bij de Birthday-boy Luc. De regen viel met bakken uit de lucht en hoe meer we naar de kust gingen, hoe harder de wind er bij kwam. In de inkom van de sporthal waren we uiteindelijk met 26 lopers en 3 begeleiders op de fiets. Het moraal werd hoog gehouden ondanks het vooruitzicht van te moeten lopen in dit hondenweer.
Het begon steeds harder te waaien en de regendruppels waren precies messen op mijn koude handen. Mijn mouwen waren door en door nat en daar die koude wind op, mannekes toch. Ik kon op een bepaald moment mijn hand niet meer rond draaien, mijn pols was stijf van de kou.
We liepen Sluis uit nu richting Cadzand. Mijn benen en fysiek waren wonderbaarlijk goed maar die kou en die regen. Voor mij persoonlijk was het tempo net iets te traag. Ik geraakte niet voldoende opgewarmd en kreeg last aan mijn knie en scheenbeen. Soms was het moeilijk kiezen: lopen of stappen. Dus rechte stukken liep ik mijn tempo en keerde me dan nadien om terug naar de groep.
Na 20km was ik die striemende regen zooo strontebeu dat ik er de brui wou aan geven. Ik stak mijn duim uit en gebaarde naar de auto's om mij please mee te nemen. Maar wie wil nu zo'n verzopen, door en door nat humeurig lopertje in zijn wagen? Juist, niemand. Anja op de fiets gebood mij streng om nie onozel te doen en gewoon verder te lopen. Ze weet hoe ze me moet aanpakken, dat is duidelijk. Toen ik naar haar keek en haar verkleumd op haar fiets zag schaamde ik me vreselijk.
Ik was zo bezig geweest met mijn eigen ellende - die uiteindelijk wel nog mee viel - dat ik niet zag dat zij zich bijna niet meer kon bewegen. Ja, voor de fietsers was dit mega koud en nat. Maar zij hield er de fun in, gaf ons eten en drinken op iedere wenk, had zelfs muziek op haar fiets, deed alles met de glimlach ondanks dat ze helemaal onderkoeld raakte. Shame on me!
Ik rechtte mijn rug, gaf mezelf in mijn hoofd een strenge preek en besloot niet meer te zagen. De switch was gemaakt, de kilometers zullen afgewerkt worden MET smile. Maar dan wel op mijn tempo dat was het compromis. Thierry was wat in het zelfde schuitje beland als ik en samen gingen we er van door. In de verte zagen we de snelle groep lopen. We trokken stevig door, in gelijke tred en de afstand werd kleiner. Eindelijk had ik weer warm.
Dit gaf me zo'n goed gevoel. Als ik dit nog kan zonder enige moeite, dan waren mijn trainingen precies wel goed. Plots herkende ik de straten, hier had ik nog gelopen. Ja, natuurlijk, op het Zwette Miekesweekend vorig jaar! Bij het binnenkomen van Knokke was de eerste groep plots verdwenen. We keken voor de kortste weg terug naar de sporthal op een stratenplan. De teller stond momenteel op 35K. Blijkbaar moesten we het volledige koningshuis aflopen om er te geraken: Elisabeth, Filip, Albertlaan...
Het opnieuw in gang komen was super komisch met wat oei's en ai's en een waggeldansje maar na een paar meters zaten we weer in cadans. En kijk, daar is de sporthal! Victory! Iedereen druppelde letterlijk wat samen binnen. Er werd niet veel meer gezegd, iedereen repte zich naar de hete douches. Ik heb geloof ik zeker 20 tot 25 minuten gewoon het hete water over mij laten stromen. En dan was er Anja...ocharme...haar voeten waren helemaal wit, ze beefde en trilde van de kou.
Daarna zijn we alle 26 iets gaan eten en drinken en napraten over ons loopje in Knokke. Luc, de jarige, had ook de begeleiding gedaan op de fiets. Voor zijn verjaardag had hij het toch liever warmer en droger gehad. We zongen voor hem om het goed te maken. Patrick was de 3e op de fiets. Ook hij had het hard te verduren gehad. Dus aan onze begeleiders op de fiets: ferm bedankt om ons zo bij te staan in deze barre omstandigheden. Jullie zijn engeltjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten