Nog 2 weken heb ik voor de tapering off van de New York Marathon. Nog 2 dat ik de basis kan leggen om een comfortabele marathon te lopen. En wat een heerlijk herfstweertje ik in deze week al als stimulans kreeg...
Maandag stond ik netjes present op de 3 uur durende dansles. Met de trail van de zaterdag er voor nog zwaar in de benen was het niet altijd evident maar ik heb ze overleefd.
Dinsdag eerst onder de middag mijn kilometer gaan zwemmen en 's avonds alles goed doen rekken in de les Ashtanga Yoga. Ik was klaar voor mijn geplande loopkilometers voor deze week.
Woensdag terug de draad opgepikt met Padi. Over de zomermaanden was de regelmaat wat weggevallen om haar mee te nemen. Ze was er klaar voor...dat was heel duidelijk...ik heb moeite moeten doen om haar in te tomen. We liepen 6 km aan 10/uur. En dit dankzij verplichte pauzes anders was het sneller geweest. Ik heb haar in het bos losgelaten dus zij zal wel meer afstand afgelegd hebben.
Donderdag onze wekelijkse LuvRun. In een warme zachte drup hebben we samen 10km gedaan. De benen gaven aan dat het nu genoeg was. Van vrijdag moet ik maar eens een rustdag maken. Vijf dagen op rij was ruim voldoende.
Zaterdag namen we de kids mee naar het nieuwe zwembad Rozebroeken in Sint-Amandsberg. Dit is een echte aanrader met de leuke en snelle glijbanen en wildwaterroute. Ik heb me er eventjes van tussen gemuisd en heb in het gewone bad een halve kilometer gedaan. 's Avonds liet ik me de Orval op het eetfestijn van de basket goed smaken. Ik moest immers ontspannen gaan slapen toch?
Zondag was er dan de veelbelovende Hoge Veluwe Trail georganiseerd door MudSweatTrails. Ik had een hele week over mijn schoenkeuze lopen twijfelen: de VFF of de C-Lite? Een mailtje naar de organisatie gaf de doorslag, het zouden VFF (Vibram FiveFingers) worden. Tenslotte ging het speelterrein van die dag één grote zandbak worden.
De rit naar ginder was het minst aangename, het is namelijk 3u rijden - enkel - met mijn karretje. Maar de beloning was des te groot. Dit was een trail in zo'n prachtig decor met zo'n leuke sfeer.
Het parkeren en afhalen van het startnummer verliep uitermate vlekkeloos. Wat een massa vrijwilligers waren er hier om die lopertjes zo weinig mogelijk zorgen te geven. Het deelnemersdorp of hoe ze dat daar noemen had een gezellige kermissfeer met de tenten. Om 12u werd het startschot gegeven. Ik hoorde mijn naam en zag Yvette...hé dat is leuk zeg!!! Martine had ik niet gevonden aan de start. Ze stond helemaal achteraan bleek achteraf en ik zo wat in het midden.
De eerste 100m was het wat druk omdat we allemaal op de singletrack moesten. Dit nam nauwelijks een minuut in beslag maar jammer dat enkelen er al commentaar op gaven. Grappig was wel dat ik diezelfde lawaaierige neuteraars in de laatste kilometers ingehaald heb...ze waren aan het strompelen. Nou zie je maar...
En dan was het kilometer na kilometer PRACHTIG! Ik voelde me niet in Nederland, ik voelde me echt in Afrika. Had er plots een olifant of een giraf voor mij gestaan, ik zou niet eens verbaasd zijn geweest. Het weer was lekker warm. Het was wel hard werken in deze zandbak van zo'n 24km lang. Geen nood aan hoogtemeters in deze trail. Maar met mijn VFF was dit een fluitje van een cent.
Na de eerste bevoorrading was ik bijna verkeerd gelopen. Omdat het een asfaltweg was voelde ik onmiddellijk dat het niet klopte. Het stond nochtans goed aangeduid hoor, alleen had ik niet opgelet. De dame die vlak achter mij liep had het ook niet echt gezien. En zo kwamen we beiden weer op het juiste pad terecht. We maakten kennis - leuk je te ontmoeten Inge! - en zouden steeds wat in elkaars buurt lopen.
Na de 'Savanne' kwamen we in een bos terecht en waren het slingerende single tracks afgewisseld met trappen op en af. Yvette en haar vriend Thieu kwam ik regelmatig tegen. Bedankt om te supporteren en ook voor de mooie foto's!
Maar alles ging vlotjes, ik kon telkens mijn tempo aanhouden en had nergens last van. Blijkbaar had ik ook steeds op de juiste momenten gegeten en gedronken en het achterwege laten van de bananen was een goede keuze geweest. In mijn drinken had ik een bruistablet magnesium gedaan en ook dit was een goed idee.
De laatste bevoorrading lag ongeveer op kilometer 33, ik stopte even maar besloot onmiddellijk door te lopen. Ik voelde dat ik niet te lang meer moest stil staan. Gewoon de cadans blijven houden en dan zou ik niet in de problemen komen. Ik haalde een pak mensen in.
En dan die aankomst...je komt het bos uit op een pad langs het water, zo langs een meer naar de aankomst onder de bomen. De speaker dolenthousiast want iedere loper kwam met een big smile over de finishlijn. Ik heb me gaan verfrissen, omkleden en was net op tijd om Martine en Lia te zien aankomen. Ondertussen was Yvette en haar vriend er ook bij. We liepen samen naar de parkeerplaats en konden zo wat bijkletsen. Wat fijn om deze mensen terug te zien.
Vandaag geniet ik nog steeds na. Ik kan alleen maar besluiten dat dit de mooiste 38,5km zijn die ik tot hier toe al gelopen heb. Ja, het was zwaar maar mensen dat unieke decor, de perfecte organisatie en de gezellige sfeer doet je daar niet meer aan denken. Oordeel maar zelf aan de hand van de sfeerimpressie van de organisatie zelf, samen met de foto's die ik onderweg trok en deze van Yvette....
Voorlopig staan er geen natuurlopen meer op mijn agenda. Sedert de trail in Flémalle loop ik met blauwe tenen rond. Deze krijgen nu de tijd om te genezen.
Maandag stond ik netjes present op de 3 uur durende dansles. Met de trail van de zaterdag er voor nog zwaar in de benen was het niet altijd evident maar ik heb ze overleefd.
Dinsdag eerst onder de middag mijn kilometer gaan zwemmen en 's avonds alles goed doen rekken in de les Ashtanga Yoga. Ik was klaar voor mijn geplande loopkilometers voor deze week.
Woensdag terug de draad opgepikt met Padi. Over de zomermaanden was de regelmaat wat weggevallen om haar mee te nemen. Ze was er klaar voor...dat was heel duidelijk...ik heb moeite moeten doen om haar in te tomen. We liepen 6 km aan 10/uur. En dit dankzij verplichte pauzes anders was het sneller geweest. Ik heb haar in het bos losgelaten dus zij zal wel meer afstand afgelegd hebben.
Donderdag onze wekelijkse LuvRun. In een warme zachte drup hebben we samen 10km gedaan. De benen gaven aan dat het nu genoeg was. Van vrijdag moet ik maar eens een rustdag maken. Vijf dagen op rij was ruim voldoende.
Zaterdag namen we de kids mee naar het nieuwe zwembad Rozebroeken in Sint-Amandsberg. Dit is een echte aanrader met de leuke en snelle glijbanen en wildwaterroute. Ik heb me er eventjes van tussen gemuisd en heb in het gewone bad een halve kilometer gedaan. 's Avonds liet ik me de Orval op het eetfestijn van de basket goed smaken. Ik moest immers ontspannen gaan slapen toch?
Zondag was er dan de veelbelovende Hoge Veluwe Trail georganiseerd door MudSweatTrails. Ik had een hele week over mijn schoenkeuze lopen twijfelen: de VFF of de C-Lite? Een mailtje naar de organisatie gaf de doorslag, het zouden VFF (Vibram FiveFingers) worden. Tenslotte ging het speelterrein van die dag één grote zandbak worden.
De rit naar ginder was het minst aangename, het is namelijk 3u rijden - enkel - met mijn karretje. Maar de beloning was des te groot. Dit was een trail in zo'n prachtig decor met zo'n leuke sfeer.
Het parkeren en afhalen van het startnummer verliep uitermate vlekkeloos. Wat een massa vrijwilligers waren er hier om die lopertjes zo weinig mogelijk zorgen te geven. Het deelnemersdorp of hoe ze dat daar noemen had een gezellige kermissfeer met de tenten. Om 12u werd het startschot gegeven. Ik hoorde mijn naam en zag Yvette...hé dat is leuk zeg!!! Martine had ik niet gevonden aan de start. Ze stond helemaal achteraan bleek achteraf en ik zo wat in het midden.
De eerste 100m was het wat druk omdat we allemaal op de singletrack moesten. Dit nam nauwelijks een minuut in beslag maar jammer dat enkelen er al commentaar op gaven. Grappig was wel dat ik diezelfde lawaaierige neuteraars in de laatste kilometers ingehaald heb...ze waren aan het strompelen. Nou zie je maar...
En dan was het kilometer na kilometer PRACHTIG! Ik voelde me niet in Nederland, ik voelde me echt in Afrika. Had er plots een olifant of een giraf voor mij gestaan, ik zou niet eens verbaasd zijn geweest. Het weer was lekker warm. Het was wel hard werken in deze zandbak van zo'n 24km lang. Geen nood aan hoogtemeters in deze trail. Maar met mijn VFF was dit een fluitje van een cent.
Na de eerste bevoorrading was ik bijna verkeerd gelopen. Omdat het een asfaltweg was voelde ik onmiddellijk dat het niet klopte. Het stond nochtans goed aangeduid hoor, alleen had ik niet opgelet. De dame die vlak achter mij liep had het ook niet echt gezien. En zo kwamen we beiden weer op het juiste pad terecht. We maakten kennis - leuk je te ontmoeten Inge! - en zouden steeds wat in elkaars buurt lopen.
Na de 'Savanne' kwamen we in een bos terecht en waren het slingerende single tracks afgewisseld met trappen op en af. Yvette en haar vriend Thieu kwam ik regelmatig tegen. Bedankt om te supporteren en ook voor de mooie foto's!
Maar alles ging vlotjes, ik kon telkens mijn tempo aanhouden en had nergens last van. Blijkbaar had ik ook steeds op de juiste momenten gegeten en gedronken en het achterwege laten van de bananen was een goede keuze geweest. In mijn drinken had ik een bruistablet magnesium gedaan en ook dit was een goed idee.
De laatste bevoorrading lag ongeveer op kilometer 33, ik stopte even maar besloot onmiddellijk door te lopen. Ik voelde dat ik niet te lang meer moest stil staan. Gewoon de cadans blijven houden en dan zou ik niet in de problemen komen. Ik haalde een pak mensen in.
En dan die aankomst...je komt het bos uit op een pad langs het water, zo langs een meer naar de aankomst onder de bomen. De speaker dolenthousiast want iedere loper kwam met een big smile over de finishlijn. Ik heb me gaan verfrissen, omkleden en was net op tijd om Martine en Lia te zien aankomen. Ondertussen was Yvette en haar vriend er ook bij. We liepen samen naar de parkeerplaats en konden zo wat bijkletsen. Wat fijn om deze mensen terug te zien.
Voorlopig staan er geen natuurlopen meer op mijn agenda. Sedert de trail in Flémalle loop ik met blauwe tenen rond. Deze krijgen nu de tijd om te genezen.
Hey Wisken,
BeantwoordenVerwijderenWat een complimentvol verhaal heb je geschreven. Dat doet ons erg goed uiteraard. Jammer je wederom niet gesproken te hebben, fijn dat je ervan hebt genoten na zo'n lange reis! Happy Trails!
succes in NY wisken!! amai, ik dacht dat je speciale nagellak had ;)
BeantwoordenVerwijderenLies