Geen natte voetjes

Ik herinner me de afgelopen week eigenlijk alleen maar als verzopen donderdag en glibber zondag.

Ik had namelijk het lumineuze idee om Padi nog eens mee te nemen naar het werk. Dus donderdagmorgen met haar de trein op naar Aalst. Onder de middag een wandeling gemaakt in de stad. Het begon wat lichtjes te regenen en dus binnen in De Zwarte Kat bij Steven. Een overheerlijke spaghetti en glas rode wijn later via kleine omweg terug naar het werk gewandeld. So far, so good.

Om 16u15 besluit ik om met haar van het werk naar huis te stappen. Binnen langs de post om de briefwisseling van die dag af te geven en dan zo langs het water richting Lede. We verlaten de drukte van de stad en komen op de fietsbaan. Vanaf nu is het langs wegeltjes. Hmmm...vogel pipi aan het doen? Oei, precies grote vogel...merde...het begint te gieten!

We schuilen onder de brug tot het ergste voorbij is. Zal wel overtrekken, hup verder. Man man man...dat is dus niet gestopt. En wij maar stappen. Gelukkig heb ik geïnvesteerd in een sterk water afparelende winterjas. Maar dat afparelende water moet ergens naar toe. Right, naar de onderliggende jeansbroek en schoenen. Had ik me moeten omdraaien om de trein naar huis te nemen? God ja, we zijn nu toch al nat, een beetje meer, daar gaan we niet van dood. Dus tocht verder gezet.

In de kouter kon het ons al helemaal niet meer schelen. Samen met Padi was het van plas naar plas, door de modder. Het stak er nu echt niet meer op en we hadden dikke fun. Ik weet niet wie er zotter was: ik of Padi. Maar bij thuiskomst was mijn leute direct veel minder. Waar ik geen rekening mee gehouden had was dat een lederen sjakosj (handtas) niet hetzelfde is als de koe die in de weide staat. Dat laat WEL nat door. Resultaat: kletsnatte portefeuille, agenda, beschermhoes van gsm en...Ipod. Het ligt al enkele dagen tussen de rijstkorreltjes maar de Idr zal moeten ingeschakeld worden. Blond hé!

Zondag had ik afgesproken met Ine. Ze had gevolg gegeven aan mijn oproep en ik zou haar eindelijk nog eens weer zien. Maar eerst was er nog de nieuwjaarsdiner van de oud Scouts om te overleven. Ik hield me van de heerlijke verleidelijke Duvels af en beperkte me tot rode wijn. Het was fijn om al die verschillende generaties bij elkaar te hebben. De leuke babbels maakten dat het al vlug 3u was. Het was een korte nacht.

Om 7u45 in de wagen richting Teuven voor de Polar Bear Trail. Dit is georganiseerd door Raymond Beeren, dus dat wordt pittig. Ik herinner me mijn natte en bevroren voeten bij de Bear Trail. Dus over mijn loopkousen trok ik mijn waterdichte fietssokken. Alsook deed ik een plakker rond mijn dikke tenen. Ze waren bijna terug voorzien van een goede nagel, deze moest ik koesteren.

Ik vond Ine net voor de start en hup we waren weg. Alle verwachtingen van deze trail werden ingelost: 22 km modder, heeeeel veeel modder en adembenemende uitzichten. Wat is de Voerstreek ongelooflijk mooi zeg!

Ine trok goed aan het tempo en ik wist niet goed of het zo verstandig was hierin mee te gaan. Hé, kijk zie daar...mijn buskotje! Ik dacht het al dat ik het hier herkende. Aan de bevoorrading op 13 km besloot ik haar te laten gaan. Je moest je te hard concentreren in de smurrie. Het was glijden en glibberen.

Het parcours was voor een groot deel gelijk met dit van de Bear Trail maar in de omgekeerde richting. Zelfs mijn beekje heb ik terug doorkruist en kwam op het bospad waar ik Jonathan ontmoette. Waren het de herinneringen aan die dag of was het de betere conditie dan toen...in ieder geval ik had vleugels. Er was een brede smile op mijn smoel.

Ine zag ik steeds voor mij uit en dat was mijn focus. De eerste kilometers waren toch te snel geweest, hier zou ik vandaag geen pijn hebben. In het tweede deel liepen er al veel te zagen over de hoeveelheid modder. Eerlijk gezegd, ik was onder de indruk. Hoe flikt Raymond het toch steeds om zulks mooie routes te vinden en vooral vandaag...iedere kilometer voorzien van een goed pak modder. Hij moet het trailen wel als hele grote passie hebben. Sportograf heeft mooie foto's genomen.

Na 2u 36min zwoegen besteeg ik de laatste heuvel richting finish. Ik heb alles gelopen, niets gestapt en dat was een primeur. De afstand was op de kop 22 km, er waren 565 hoogtemeters en ik had droge en warme voetjes waarvan alle nagels intakt waren. Joepiee, dit is dus de oplossing.

Ine ging over de start een kleine 3 minuten voor mij. We babbelden nog wat na en genoten van de warme soep. Het was heerlijk je nog eens terug te zien Ine! Ik paste voor het cafébezoek want er was nog de lange tocht naar huis. Ik kreeg de klop van de hamer en moest regelmatig mijn venster opendraaien om wakker te blijven. Ik was doodmoe...om 20u45 lag dit meisje onder de flanellen lakens te knorren.