Marathonman

Zondag ben ik gaan lopen aan de Blaarmeersen in Gent samen met de aanhang van Marathonman.
Ik was behoorlijk nerveus want ik wist niet waar ik mij moest aan verwachten. Zou ik het tempo kunnen volgen? Gaat mijn been het kunnen houden?
Op het middaguur arriveerde ik netjes aan de promotiebus. Bij het uitstappen zie ik een horde lopers komen. Oei ze zijn daar al. Zonder opwarming loop ik met hen mee.
Tijdens dat rondje verneem ik dat hij net aan de helft zit. Dit betekent nog 22km te gaan. Ik besluit na dit rondje te stoppen en er één over te slaan.
Na een plaspauze en het nuttigen van een energiedrank die vreselijk naar medicijnen smaakt, pik ik terug in.
Nu zijn het de laatste 12km. Ze gaan behoorlijk vlot aan een tempo van 9,8km/u. Been protesteert niet, de medelopers beginnen te vragen wie ik ben. Dat je nieuw bent, valt vlug op. Maar het zijn sympathieke dames en heren en al vlug voel je je thuis.
Hij heeft zijn 100ste marathondag afgelopen op 4u 13min. Hij is nog fris als een hoentje. Tijdens het lopen praat hij echt met ons en grapt hij. Het is echt gezellig en het is precies of je op vleugeltjes loopt.
Op een tafel staat een grote broodmand en we krijgen een drankje om de loop af te sluiten.
Marathonman is bereid om samen met mij op de foto te staan. Tenslotte ben ik vandaag 12 jaar getrouwd en liet ik mijn man achter voor hem.
Die man heeft een aura en een positieve vibe, ongelooflijk. Ik zoek die bende zeker nog op.
Tot de volgende jongens!