Vandaag, na lange tijd, lopen mijn runningbuddy en ik nog eens samen. Op het programma staat 14km maar ik heb er geen goed oog. We zullen wel zien.
Bij de eerste passen is het eigenlijk al mis. Been stram en stroef, hartslag veel te hoog (174) voor die 8,7 km/u. Niet normaal. 't Zal misschien over gaan.
Bij kilometer 3 gooi ik de handdoek in de ring; ik geef op. Het is nu geen gezeur meer maar pijn. Geen goed teken. Ik moet me voor niemand forceren. Gelukkig een maatje van goud en vol begrip. We zullen dan al stretchen nog wat bijkletsen.
Thuisgekomen onmiddellijk ijs op en compressiekousen aan gedaan. Geen pijn meer maar hij was er en dat is niet goed. Zou ik die 20km nog wel lopen? Mijn verstand zegt resoluut NEEN.
Maar men zit altijd in met anderen hé. Mijn collega gaat meelopen, hij gaat mee met de bus van onze club en kent er verder niemand. Het is niet altijd gepermiteerd om resoluut NEEN te zeggen. Maar daar een ganse dag lopen 'supporteren', neen dank je.
Ik heb alvast die zolen uit de schoenen genomen en die speciale sportzolen in gelegd. Die geven meer steun aan de binnenkant van mijn voet.
Morgen stond er 8km op den boek maar die ga ik laten passeren. Zondag loop ik met mijn coach en we zien dan wel verder. Laat ik hem maar beslissen, dat doe ik. Pfff, had mijn voorjaar wel anders voorgesteld. Stomme skibotten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten