BARCA - Week 18

De eerste trainingsweek is achter de rug. De kop is er af, de eerste kilometers zijn gelopen. Ja, de timing is perfect. Ik heb zo genoten van de afgelopen week.

Wat mijn schema's betreft, ben ik in goede handen. Jean heeft alles in een blauwdruk gegoten. Deze wordt week per week ingevuld en afgelopen.

Dinsdag en woensdag waren het pittige trainingen. Ik wist niet zeker of ik vrijdag kon lopen. Mijn schoonbroer had een vernissage aan zee en ik ging er met mijn zoon naartoe.

Wanneer je naar het weerbericht kijkt op VRT en je ziet een foto van Johan Töpke - Middelkerke, wel dat is hem. Hij heeft met zijn foto's Middelkerke terug op de kaart gebracht. En van het een kwam het andere. Vrijdag had hij een tentoonstelling van zijn mooiste weerfoto's.

Wat mijn toestand ging zijn op zaterdag was dus onvoorspelbaar (mijn familie is nogal bourgondisch aangelegd) en zo had ik mijn lievelingstraining van vrijdag op woensdag gelegd. En dus stond er voor vandaag nog enkel de bosloop van 17K in het Zoniënwoud op het programma.

We waren met 8 deze keer en al vlug zijn we in onze groepjes van start gegaan. Op kilometer 13 hebben we de boys gelost, Lis en ik gingen de laatste 4 kilometer wel alleen verder doen. Nu, wat doen vrouwen tijdens het lopen? Tetteren. Dat is wat Lis en ik goed kunnen, heel goed zelfs.

We waren onder de indruk van het bos, de plekjes van de nieuwe route die we volgden, totdat we op de brug in Overijse stonden. Dit kon niet kloppen. Een Engelstalig koppel bevestigde ons vermoeden: we waren verloren gelopen. We waren al een tijdje achter een groep kontjes aan het lopen en hebben die, al tetterend gewoon gevolgd.

We zijn dan maar op onze stappen terug gekeerd tot het laatste pijltje dat we ons herinnerden. Maar dat bleek verder af. Dit was ook niet de oplossing. We besloten om dan midden in het pad te blijven staan en aan de eerst aankomende lopers te vragen in welke richting we moesten gaan.

Zij zetten ons terug op koers en vertelden ons dat we de blauwe pijltjes moesten blijven volgen.
- Ja maar meneer, we volgen de rode.
* Mais madamme, dat is de toer van 20K, u moet de blauwe volgen.
- (dude, we zijn geen amateurs hé) Hmmm, meneer we hebben er wel al 18 gedaan hoor.
* Ooo, ja mevrouw, dan volgt u toch maar de rode verder. De routes komen samen nu en het is nog 3 kilometer tot aan het sportcomplex.

En zo komt het dat we, zonder dat het onze bedoeling was, een halve marathon gelopen hebben. Maar het was een fijne, adembenemend mooie bosloop. We hebben 1.206 hoogtemeters gestegen en 1.253 hoogtemeters gedaald.



Tijl, is dat zoals de Montjuïc? En wat dat verloren lopen betreft: tja, we zijn beiden blondjes en blonds have more fun ;-)

Bosloop

Dinsdag hebben we op een zeer gezellige manier de eerste verjaardag gevierd van onze club SVS Aalst. Ik denk dat we terecht trots mogen zijn op onze leden en prestaties. We kunnen het komende jaar alleen maar even goed maar het liefst beter. Door het feestje heb ik dinsdag niet gelopen.

Woensdag was het een rustig loopje. Het was behoorlijk kou en ik had bevroren handen. Een goed warm bad heeft wonderen gedaan. Donderdag ben ik met mijn collega Pieter gaan lopen tijdens onze middagpauze. Het was een welkome afwisseling. Mijn 2 opvolgsters zijn gearriveerd en ik ben hen aan het opleiden. Mijn hoofd stond op springen en het lopen heeft er terug wat frisheid in gebracht.

Vrijdag samen met Manu gelopen en de kers op de taart was zondag. Eindelijk kon ik terug lopen in mijn favoriete bos: het Zoniënwoud in Auderghem. Prachtig was het daar en het rook er overheerlijk naar de herfst. We waren met 10 leden om 8u30 vertrokken en het was wat mistig. Maar eens daar aangekomen, scheen het zonnetje door de bomen. Die kleuren, die geuren, overheerlijk.

Mijn hoofd duizelde nog wat. Zaterdagavond zijn we Jaak zijn verjaardag gaan vieren en de rode wijn ging vlotjes binnen. Ik denk dat als je in mijn ogen keek, je er de rode wijn kon zien in staan. Tijdens de opwarming is er een dame ons even komen vervoegen. Ze vond onze heupbewegingen best grappig. 'C'est pour danser la Lambada madam!'. Eens het stretchen begon heeft ze het opgegeven.

Er stond 10K op mijn programma maar ik heb besloten om samen met Lis, Tijl en Kristof met hond Flor voor meer te gaan. Tijl en Kristof waren al vlug uit ons gezichtsveld. Mijn eerste 2 kilometer gingen wat moeilijk maar daarna was de alcohol eruit. Lis en ik hadden een zalig tempo en na 1u20 hadden we er 13,6K opzitten. We glommen van blijdschap. Lekker doucheke gepakt (ja, ik heb hem teruggegeven ook) en de voormiddag afgesloten met een lekker Orval. Het was tenslotte mijn recuperatieweek hé!

Thuisgekomen heb ik wat gegeten, een powernap gedaan van 15' en in mijn fietskleren gesprongen. Om 14u15 ben ik vertrokken met Sofie om de benen los te rijden. Is het normaal zo een zachte temperatuur op 20 november? Moet het niet vriezen of sneeuwen? Tja, wij waren er in ieder geval niet boos om. We hebben prachtige singletracks gedaan en heel hard genoten.

Ik heb een fantastische zondag gehad en ik weet dat ik helemaal klaar ben voor het grote werk. Vandaag ben ik gestart met de trainingen voor mijn marathon. Week 1 is deze avond met de nodige intervals ingelopen.

Chris heeft er voor gezorgd dat er volgende week een Tunturi T50 loopband in ons huis staat. We hebben hem gehuurd voor 4 maanden. Hiermee kan ik de ijzel opvangen, kan ik heuveltrainingen doen, kan ik eventueel meer 's morgens lopen, kan Chris ook frequenter lopen. Natuurlijk zal de buitenlucht het altijd winnen van de loopband maar soms zal het toch veiliger thuis zijn.

Agenda voorjaar 2012

Deze week is het mijn (enige) rustweek. Er staan niet veel kilometers op het programma. Het wordt dus een week van spieren verzorgen, wat bijkomen, mentaal me opladen voor de komende projecten. Tja, ik heb nu eenmaal niet een geruste ziel.

Het zal een speciaal jaar worden 2012. Een jaar van vernieuwing, een jaar van avontuur, een jaar van opnieuw mijn grenzen verleggen.

Wat staat er al zeker op de agenda? In maart ga ik voor de marathon van Barcelona. Vanaf 21 november start ik, onder begeleiding van coach Jean, met mijn trainingen. We hebben tijd om op te bouwen naar deze relatief zware marathon.

Ik wou me een abonnement nemen bij Sanitas voor 4 maanden. Dit geeft me de kans om wat aan krachttraining te doen. Mijn bovenlichaam moet verstevigd worden zodat we alles wat beter aankunnen. Bovendien kan ik dan, als het slecht weer is de komende winter, op de loopband mijn trainingen afwerken. Ik hoop dat het geen strenge winter wordt. Maar ik zie het volledig zitten. Dus laat maar komen.

Ik had een belleke gedaan enkele weken geleden of lopen mogelijk was bij hen en dat was geen probleem. Maandag wou ik dus effectief dat abonnement gaan vastleggen. Daar aangekomen blijkt dat de mevrouw me verkeerd begrepen had. Ze dacht dat ik wou lopen op een crosstrainer. Neen, neen madam, nen loopband. 'Oei, maar dat hebben we hier niet hoor.'

Zeer terleurgesteld ben ik doorgereden naar Fit-to-go in Aalst. Daar staan bij binnenkomst 5 loopbanden. Dat is al ok. Den baas van dat spel lijkt mij niet van de slimste. Hij kan me niet tegemoetkomen in de garantie van een vaste loopband tussen 17u15 en 18u30. Waarom? 'Dat kan ik niet zeggen mevrouwke (kleinerend!) maar ik kan dat niet. Ik doe dat niet'. GRRRRRRRR......

Al mijn argumenten dat vanaf 18u30 het volk maar komt en dus de band weer vrij is of dat hij toch een abo heeft erbij van 4 maanden, geen avance. Hij WIL het niet doen. Waarom kan ie nog steeds niet zeggen maar hij kan het niet.

Als je weten wat we bedoelen in Aalst met 'hij is een ei', dan moet je maar eens gaan praten met de gerant van Fit-to-go. In Lede noemen ze dat 'een druivelaar'. Aangezien er geen praten mee is, ben ik dus nog op zoek naar een oplossing. Iemand tips? Hoe overbruggen jullie lopers de ijzel op de straat als je je kilometers, met interval moet lopen?

In april ga ik voor de Bouillonnante. Ik heb lang getwijfeld welke afstand ik ga doen. Maar bescheidenheid is denk hier de sleutel tot het succes. Ik smurf al een tijdje het internet af naar de verhalen van lopers die hem al gedaan hebben. Steeds lees ik bij de korte afstand (24km) over 1.200 hoogtemeters, voor de 54km zijn er dit meer dan 2.000s. Geen klein bier.

En dan die foto's, man best heftig. Zo heb ik besloten om me toch maar in te schrijven voor de 24km. Als ik die doorspartel, dan kan ik later toch de grootste afstand doen. Laat ik me maar eerst wat ervaring op doen. Tenslotte zal dit mijn eerste echte trailrun worden.

In het begin van juli ga ik 4 dagen mountainbiken in de Ardennen samen met mijn man. Hiervoor zal ik toch wel wat tijd op de fiets moeten voor zitten. Op het einde van juli doen we die avonturenweek in Spanje met het hele gezin.

Tussen al dit tussen zal er nog geskied en gefietst en gezwommen worden.

Je ziet maar dat sport alom aanwezig zal zijn de eerste helft van 2012. Nog steeds genoeg stof om mijn blog te vullen :-))).

8e Halve marathon Deinze-Aalter

Zo vandaag was de dag waar we de afgelopen 12 weken voor getraind hebben. Vandaag moeten we de kers op de taart zetten. Zie ik het zitten? Niet echt. Vorige week een ganse week mijn trainingen gelopen met pijn. Zelfs zo dat ik vrijdag 4 november heb moeten stoppen na 5K (waarvan ik de helft naar huis ben gestrompeld).

Kan je het geloven dat ik lichtjes aan het panikeren was maandag? Ik heb terug naar mijn osteopaat gebeld en hem het hele verhaal gedaan. Dinsdag heeft hij me volledig nagekeken. Fysiek was alles in orde maar die schoenen waar ik mee liep...hallo kroket.

Ik heb 3 paar die ik afwisselend gebruik en 1 paar voor de wedstrijden. Mijn trainingsschoenen gaan aan hun 3e winter beginnen. Ja ik weet het, het is het basisprincipe van lopen maar geloof me, ik heb er totaal niet bij stil gestaan. Ze hebben elk al meer dan 1.200 km op hun teller staan. Voilà, dans la poubelle!

Interessant is ook dat mijn New Balance en mijn Vibram Fivefingers als beste uit de test gekomen zijn. Zij respecteren volledig mijn natuurlijke houding en belasten alles zoals het moet. Bij deze weet ik naar welk merk ik volgende week op jacht ga. De laatste 2 trainingen diende ik dan met mijn wedstrijdschoenen te lopen. En het verschil was immens.

Dus die wedstrijd van vandaag? Tja, ik ging lopen en wel zien wat het gaf. Op het laatste moment heeft Tijl beslist om ook deel te nemen. Dat ging het alleszins al gezelliger maken, mijn afzien. Ze gaven zon en 14° maar daar was niet veel van aan. Het was bewolkt en winderig en amper 6 à 7°.

Gelukkig waren we tijdig vertrokken want er was een file richting kust. We hebben er meer dan een uur over gedaan. Maar we waren relaxed. Tijl ging gewoon een training doen en ik geloofde toch niet dat ik een fantastische tijd ging neerzetten. We pikten ons nummer op in het wedstrijdsecretariaat en reden door naar Dienze. We hebben daar in kouterbaantjes gezeten, super hilarisch. De ene wegomlegging na de andere. Zijn het volgend jaar verkiezingen?

Op een bepaald ogenblik moesten we kiezen tussen 2 richtingen: Meigem en Zeveren. We vonden dat die madam van de gps al veel gezeverd had, dus werd het Zeveren. Terug slingerden we de kouterbaantjes door en voilà, we hadden blijkbaar goed gekozen.

We waren hierdoor wel heel nipt voor de start. Vlug wat opgewarmd, rondje gelopen, klapke gedaan met Marathonman en rap rap rap dikke pap naar de start. We liepen aan een constante snelheid van 5:20 per kilometer en het ging vlot. Ik verloor mijn drinkbus en moest eens rechtsomkeer maken. Tijl die kon het beter: hij verloor ze 2 x. Bij kilometer 13 zijn we gestaag groepjes beginnen inhalen.

Kilometer 17 haalden we een paar snelle lopers in en dan wordt een mens euforisch. Allé, ik toch. We zaten op 5:13 de kilometer maar het ging goed en het tempo werd aangehouden. Anderhalve kilometer voor het einde kwam er een dame uit het niets naast mij lopen. Ik kon het niet echt hebben. Dus voerde ik het tempo nog wat op naar 5:00 de kilometer tot bij Tijl en 700 meter voor het einde was ze niet meer te zien.

Gevolg was dat ik op mijn Garmin zag dat mijn hartslag de 190 had bereikt en daar overviel me terug de paniek. Brussel flitste voor mijn ogen en ik viel stil. Tijl had het vlug door en schreeuwde me naar de werkelijkheid. Inderdaad, niet panikeren, mijn hart gaat dit aankunnen, doorlopen potverdekke. Aan de finish wachten immers Chris, Padi en de kids.

We zijn samen over de meet gelopen in 1u 51min 37sec. JOEPIE, beter dan de vorige!



Tijl, bedankt voor het gezelschap en je push. Je was een super haas :-). Sis, bedankt om te komen supporten. Dat deed deugd zenne. Maar vooral nen fermen bedankt aan mijn coach Jean. Zonder zijn schema's had ik deze tijd niet gelopen.

WK Adventure Racing Tasmanie

Wisten jullie dat op 1 november er een Belgisch-Nederlands team onze kleuren aan het verdedigen is in Tasmanie (Ausie)?

Yup, het Benelux Adventure Racing Team. Ik volg al sedert de start van mijn blog en een tip van Tina, de fijne loopervaringen van Martine Hofstede. Samen met 3 Belgische boys zijn ze op 1 november gestart aan een race van 733km. Deze afstanden moeten ze met zijn vieren tezamen afleggen al lopend, mountainbikend en kayakend.

Ze hebben een tijdslimiet. Ze moeten finishen voor een bepaald uur op 11 november. Momenteel zijn ze halverwege en ze zijn al geklommen van de 79e plaats naar de 56e. Ze doen het fantastisch goed want ze spelen daar samen met de crême van over de hele wereld.

Ga eens kijken op het blog van Martine en neem vooral ook de tijd om naar de filmkes te kijken. Best heftig wat ze daar doet. Sterke madam! Ik bewonder haar grenzeloos.

Ondertussen is mijn dilemma over La Bouillonnante ook opgelost dankzij mijn zoon Manu. Zijn gevleugelde woorden waren: "Mama, kan je het niet beiden doen? Eerst je loopje in de bossen daar en dan naar het communiefeest komen?".

Een sms-je later bevestigde mijn schoonzus dat het feest in de avond was. De trailrun start om 9u als ik voor de 50 km ga, om 9u45 als ik de 24 km kies. Dit ga ik beslissen op 6 december bij de inschrijving. Maar ik ga dus deelnemen. SPANNEND!

Mijn moeke verklaarde me gek, gaf me allerlei waarschuwingen. Ik kan haar ongerustheid best begrijpen maar ze staat zo ver van sporten af dat ze denk ik nooit gaat begrijpen waarom iemand dergelijk avontuur perse wil doen.

Wel moeke, het is heel simpel: levensvreugde. Het is dat intens gelukzalige gevoel dat je hebt tijdens je trainingen en vooral bij een natuurloop dat je leeft. ECHT leeft. En wees niet ongerust moeke, ik zal heus niet meer tegenkomen wat er in Brussel is gebeurd. Dat beloof ik je.

Mijn ventje zijn sportieve plannen komen ook al in orde. Zo zal hij waarschijnlijk weer deelnemen aan de LCMT, een driedaagse met de mountainbike.

Het zal je hond maar zijn

Maandag heeft Padi voor de eerste maal de zee gezien. Ze was dolenthousiast. Ze vond het fantastisch. Doodgelukkig was ze en deelde dat vrolijk als ze is met iedereen. Haar sociaal en uitbundig karakter vierde hoogtij.

Tot een moment dat ze bij een dame met een grote hond aankwam. Plots was er een jankende en piepende Padi. Na controle was er niet direct iets op te merken en de mevrouw met de hond was plots spoorloos verdwenen.

Padi week voor geen meter meer. Ze huppelde niet meer, staart was tussen de benen en ze was in schril contrast met een moment er voor. Met het uur ging ze achteruit. Tot Danny bij het aaien aan haar buik wat voelde.

Alle hens aan dek, Padi was ernstig gebeten door die hond van die dame. Ze is op de spoed in de dierenkliniek van Merelbeke beland. Ze is geopereerd. De 2 onderste slagtanden van die hond hebben zich door haar buik tot aan haar longen geboord. De wonden waren al aan het etteren en haar hartje was wat van plaats verschoven door de druk.

Gisteren is ze ontslagen uit de kliniek. Die mensen hebben haar daar fantastisch verzorgd. Ze is nog niet de ouwe en slaapt veel. Ze moet nog 10 dagen verzorging krijgen. Ze draagt een speciaal T-shirt voor haar buik te beschermen.

Deze morgen zijn we terug voor het eerst gaan wandelen, 10 minuutjes. Het deed haar deugd tot ze een poes tegen kwam. Mijn lieve spontane Padi die nooit een ander dier als bedreiging zag, wou de poes aanvallen. Ze was bang. Gelukkig had ik eerder deze week 'het zal je hond maar zijn' gezien en wist ik hoe ik moest reageren.

Ik ben echt wel boos op die dame. Wie ben je als je, zelf eigenaar van een dier, ziet dat je beest een ander zo heeft aangevallen om je er dan vlug van onder te muizen? Hoe gaan zulke mensen om met hun verantwoordelijkheden? Wat als die hond een kind had gebeten? Was ze dan ook weggevlucht?

Dus een mededeling aan die dame die op maandag wandelde op het strand in Knokke met haar grote zwarte hond:

Padi is aan de beterende hand maar haar vrolijkheid en sociaal zijn heeft, samen met dat van ons letterlijk een flinke knauw gekregen. Ik hoop dat u in een dergelijke situatie een beter mens treft dan wat u zelf deed.

Weird

Vanaf woensdag was chaos alom aanwezig. Hoe ik ook trachtte alles wat onder controle te houden, het lukte me niet. Om het te zeggen zoals Astrid Bryan: "ik was helemaal out of control!". Vrijdagavond zijn we vertrokken met 56 mensen naar de Ardennen en ik was behoorlijk opgedraaid. Ik heb tegen mijn gezin gezegd dat ik me even ging afsluiten van de wereld. Ik heb mijn plugs in mijn oren gestoken en mijn lievelingsmuziek heeft me helemaal gekalmeerd. Van lopen is er dus totaal geen sprake meer geweest.

Het was een ontspannend weekend met fijne mensen. De natuur had prachtige kleuren, de temperatuur was fantastisch en de streek adembenemend. We zaten dicht bij Amel en de mensen zijn daar super lief.

Gisteren was het dan terug tijd om de schoenen aan te trekken want er stond een pittige training op het programma. Om 8u45 stond ik mij op te warmen in het park van Aalst met de zon op mijn smoel. Ik was totaal niet uitgeslapen en het ging een lastige worden. Dat voelde ik al goed.

Wat er met me gebeurde tijdens die training was behoorlijk weird. Ik moest 16 kilometer lopen aan mijn halve marathontempo. Ik had goed opgebouwd en liep mijn eerste reeks versnellingen aan een mooi tempo van ongeveer 5:30 per kilometer. Ik had net 2 kilometer van mijn 2e reeks afgewerkt toen ik mijn naam hoorde. Het was Helga die aangekomen was in het park. Ik kwam volledig van een andere dimensie. Blijkbaar had ik me geestelijk volledig afgesloten. Een pijn in mijn benen overviel me en ik ben moeten stoppen met lopen. Ik kreeg mijn benen niet meer vooruit. Mijn tempo zakte naar een 8 minuten de kilometer.

20111031 Training HM

Ik ben onmiddellijk gestopt want dit is niet normaal. Ik ben me aan het overdoen.  De rest van de dag heb ik stijve spieren gehad. Zelfs deze morgen nog. Man man man, mijn lichaam voelde 20 jaar ouder aan. Het ging voor geen meter vooruit. Het groepje van Maggy, Lieve, Willy, Carine en Kristien hebben me opgepikt en door hen heb ik op een rustig tempo mijn training kunnen afwerken. Hun vrolijke verhalen waren motiverend en na 8K kon ik zeggen dat de stramme spieren OK waren.

Op dit moment zijn ze gerecupereerd. Volgende week maandag laat ik mijn benen nog eens goed masseren...ze hebben het verdiend.