De eerste trainingsweek is achter de rug. De kop is er af, de eerste kilometers zijn gelopen. Ja, de timing is perfect. Ik heb zo genoten van de afgelopen week.
Wat mijn schema's betreft, ben ik in goede handen. Jean heeft alles in een blauwdruk gegoten. Deze wordt week per week ingevuld en afgelopen.
Dinsdag en woensdag waren het pittige trainingen. Ik wist niet zeker of ik vrijdag kon lopen. Mijn schoonbroer had een vernissage aan zee en ik ging er met mijn zoon naartoe.
Wanneer je naar het weerbericht kijkt op VRT en je ziet een foto van Johan Töpke - Middelkerke, wel dat is hem. Hij heeft met zijn foto's Middelkerke terug op de kaart gebracht. En van het een kwam het andere. Vrijdag had hij een tentoonstelling van zijn mooiste weerfoto's.
Wat mijn toestand ging zijn op zaterdag was dus onvoorspelbaar (mijn familie is nogal bourgondisch aangelegd) en zo had ik mijn lievelingstraining van vrijdag op woensdag gelegd. En dus stond er voor vandaag nog enkel de bosloop van 17K in het Zoniënwoud op het programma.
We waren met 8 deze keer en al vlug zijn we in onze groepjes van start gegaan. Op kilometer 13 hebben we de boys gelost, Lis en ik gingen de laatste 4 kilometer wel alleen verder doen. Nu, wat doen vrouwen tijdens het lopen? Tetteren. Dat is wat Lis en ik goed kunnen, heel goed zelfs.
We waren onder de indruk van het bos, de plekjes van de nieuwe route die we volgden, totdat we op de brug in Overijse stonden. Dit kon niet kloppen. Een Engelstalig koppel bevestigde ons vermoeden: we waren verloren gelopen. We waren al een tijdje achter een groep kontjes aan het lopen en hebben die, al tetterend gewoon gevolgd.
We zijn dan maar op onze stappen terug gekeerd tot het laatste pijltje dat we ons herinnerden. Maar dat bleek verder af. Dit was ook niet de oplossing. We besloten om dan midden in het pad te blijven staan en aan de eerst aankomende lopers te vragen in welke richting we moesten gaan.
Zij zetten ons terug op koers en vertelden ons dat we de blauwe pijltjes moesten blijven volgen.
- Ja maar meneer, we volgen de rode.
* Mais madamme, dat is de toer van 20K, u moet de blauwe volgen.
- (dude, we zijn geen amateurs hé) Hmmm, meneer we hebben er wel al 18 gedaan hoor.
* Ooo, ja mevrouw, dan volgt u toch maar de rode verder. De routes komen samen nu en het is nog 3 kilometer tot aan het sportcomplex.
En zo komt het dat we, zonder dat het onze bedoeling was, een halve marathon gelopen hebben. Maar het was een fijne, adembenemend mooie bosloop. We hebben 1.206 hoogtemeters gestegen en 1.253 hoogtemeters gedaald.
Tijl, is dat zoals de Montjuïc? En wat dat verloren lopen betreft: tja, we zijn beiden blondjes en blonds have more fun ;-)
Wat mijn schema's betreft, ben ik in goede handen. Jean heeft alles in een blauwdruk gegoten. Deze wordt week per week ingevuld en afgelopen.
Dinsdag en woensdag waren het pittige trainingen. Ik wist niet zeker of ik vrijdag kon lopen. Mijn schoonbroer had een vernissage aan zee en ik ging er met mijn zoon naartoe.
Wanneer je naar het weerbericht kijkt op VRT en je ziet een foto van Johan Töpke - Middelkerke, wel dat is hem. Hij heeft met zijn foto's Middelkerke terug op de kaart gebracht. En van het een kwam het andere. Vrijdag had hij een tentoonstelling van zijn mooiste weerfoto's.
Wat mijn toestand ging zijn op zaterdag was dus onvoorspelbaar (mijn familie is nogal bourgondisch aangelegd) en zo had ik mijn lievelingstraining van vrijdag op woensdag gelegd. En dus stond er voor vandaag nog enkel de bosloop van 17K in het Zoniënwoud op het programma.
We waren met 8 deze keer en al vlug zijn we in onze groepjes van start gegaan. Op kilometer 13 hebben we de boys gelost, Lis en ik gingen de laatste 4 kilometer wel alleen verder doen. Nu, wat doen vrouwen tijdens het lopen? Tetteren. Dat is wat Lis en ik goed kunnen, heel goed zelfs.
We waren onder de indruk van het bos, de plekjes van de nieuwe route die we volgden, totdat we op de brug in Overijse stonden. Dit kon niet kloppen. Een Engelstalig koppel bevestigde ons vermoeden: we waren verloren gelopen. We waren al een tijdje achter een groep kontjes aan het lopen en hebben die, al tetterend gewoon gevolgd.
We zijn dan maar op onze stappen terug gekeerd tot het laatste pijltje dat we ons herinnerden. Maar dat bleek verder af. Dit was ook niet de oplossing. We besloten om dan midden in het pad te blijven staan en aan de eerst aankomende lopers te vragen in welke richting we moesten gaan.
Zij zetten ons terug op koers en vertelden ons dat we de blauwe pijltjes moesten blijven volgen.
- Ja maar meneer, we volgen de rode.
* Mais madamme, dat is de toer van 20K, u moet de blauwe volgen.
- (dude, we zijn geen amateurs hé) Hmmm, meneer we hebben er wel al 18 gedaan hoor.
* Ooo, ja mevrouw, dan volgt u toch maar de rode verder. De routes komen samen nu en het is nog 3 kilometer tot aan het sportcomplex.
En zo komt het dat we, zonder dat het onze bedoeling was, een halve marathon gelopen hebben. Maar het was een fijne, adembenemend mooie bosloop. We hebben 1.206 hoogtemeters gestegen en 1.253 hoogtemeters gedaald.
Tijl, is dat zoals de Montjuïc? En wat dat verloren lopen betreft: tja, we zijn beiden blondjes en blonds have more fun ;-)
goe bezig Wisken!
BeantwoordenVerwijderenen dan zeggen ze van de mannen dat we de kontjes volgen! ;-)