8e Halve marathon Deinze-Aalter

Zo vandaag was de dag waar we de afgelopen 12 weken voor getraind hebben. Vandaag moeten we de kers op de taart zetten. Zie ik het zitten? Niet echt. Vorige week een ganse week mijn trainingen gelopen met pijn. Zelfs zo dat ik vrijdag 4 november heb moeten stoppen na 5K (waarvan ik de helft naar huis ben gestrompeld).

Kan je het geloven dat ik lichtjes aan het panikeren was maandag? Ik heb terug naar mijn osteopaat gebeld en hem het hele verhaal gedaan. Dinsdag heeft hij me volledig nagekeken. Fysiek was alles in orde maar die schoenen waar ik mee liep...hallo kroket.

Ik heb 3 paar die ik afwisselend gebruik en 1 paar voor de wedstrijden. Mijn trainingsschoenen gaan aan hun 3e winter beginnen. Ja ik weet het, het is het basisprincipe van lopen maar geloof me, ik heb er totaal niet bij stil gestaan. Ze hebben elk al meer dan 1.200 km op hun teller staan. Voilà, dans la poubelle!

Interessant is ook dat mijn New Balance en mijn Vibram Fivefingers als beste uit de test gekomen zijn. Zij respecteren volledig mijn natuurlijke houding en belasten alles zoals het moet. Bij deze weet ik naar welk merk ik volgende week op jacht ga. De laatste 2 trainingen diende ik dan met mijn wedstrijdschoenen te lopen. En het verschil was immens.

Dus die wedstrijd van vandaag? Tja, ik ging lopen en wel zien wat het gaf. Op het laatste moment heeft Tijl beslist om ook deel te nemen. Dat ging het alleszins al gezelliger maken, mijn afzien. Ze gaven zon en 14° maar daar was niet veel van aan. Het was bewolkt en winderig en amper 6 à 7°.

Gelukkig waren we tijdig vertrokken want er was een file richting kust. We hebben er meer dan een uur over gedaan. Maar we waren relaxed. Tijl ging gewoon een training doen en ik geloofde toch niet dat ik een fantastische tijd ging neerzetten. We pikten ons nummer op in het wedstrijdsecretariaat en reden door naar Dienze. We hebben daar in kouterbaantjes gezeten, super hilarisch. De ene wegomlegging na de andere. Zijn het volgend jaar verkiezingen?

Op een bepaald ogenblik moesten we kiezen tussen 2 richtingen: Meigem en Zeveren. We vonden dat die madam van de gps al veel gezeverd had, dus werd het Zeveren. Terug slingerden we de kouterbaantjes door en voilà, we hadden blijkbaar goed gekozen.

We waren hierdoor wel heel nipt voor de start. Vlug wat opgewarmd, rondje gelopen, klapke gedaan met Marathonman en rap rap rap dikke pap naar de start. We liepen aan een constante snelheid van 5:20 per kilometer en het ging vlot. Ik verloor mijn drinkbus en moest eens rechtsomkeer maken. Tijl die kon het beter: hij verloor ze 2 x. Bij kilometer 13 zijn we gestaag groepjes beginnen inhalen.

Kilometer 17 haalden we een paar snelle lopers in en dan wordt een mens euforisch. Allé, ik toch. We zaten op 5:13 de kilometer maar het ging goed en het tempo werd aangehouden. Anderhalve kilometer voor het einde kwam er een dame uit het niets naast mij lopen. Ik kon het niet echt hebben. Dus voerde ik het tempo nog wat op naar 5:00 de kilometer tot bij Tijl en 700 meter voor het einde was ze niet meer te zien.

Gevolg was dat ik op mijn Garmin zag dat mijn hartslag de 190 had bereikt en daar overviel me terug de paniek. Brussel flitste voor mijn ogen en ik viel stil. Tijl had het vlug door en schreeuwde me naar de werkelijkheid. Inderdaad, niet panikeren, mijn hart gaat dit aankunnen, doorlopen potverdekke. Aan de finish wachten immers Chris, Padi en de kids.

We zijn samen over de meet gelopen in 1u 51min 37sec. JOEPIE, beter dan de vorige!



Tijl, bedankt voor het gezelschap en je push. Je was een super haas :-). Sis, bedankt om te komen supporten. Dat deed deugd zenne. Maar vooral nen fermen bedankt aan mijn coach Jean. Zonder zijn schema's had ik deze tijd niet gelopen.