Hoe moet ik deze week omschrijven? Ik heb ze precies niet echt 'beleefd'. Het was een leuke en tegelijkertijd een stomme week. Leuk van al de fijne dingen die ik gedaan heb. Een stomme week omdat ik 80% van mijn trainingskilometers ziek gelopen heb.
Ik heb een stevige verkoudheid te pakken. Zaterdag was mijn dieptepunt. Van de 31,5 km heb ik er 27 gelopen met buik-, oor- en hoofdpijn. Van de eerste stap die ik zette wou ik eigenlijk al terug naar huis gaan. Maar woensdag had ik de documentaire gezien van Marathon Man. Hij liep iedere dag zijn marathon, ook toen hij verging van de pijn. Dit gaf mij een stimulans. Ik zou toch niet voor wat pijntjes al de flauwe uithangen. Neen, ik zou uitsluitend lopen op hartslag, zelfs stappen als die te hoog ging, maar ik zou zo veel als mogelijk kilometers doen van de voorziene 34.
Ik ben gestrand op 31,5. Niet slecht toch? Maar ik moet toegeven, ik heb afgezien, echt afgezien. Zweetbuien, koude rillingen, talking to god on the big phone, tranen van de buikpijn, zelfs de wondermooie stem van Adèle kon ik niet verdragen. Ik ben thuisgekomen en ben in een gloeiend heet bad gestrompeld. Eten lukte niet echt maar ik heb mezelf toch gedwongen. Om 21u30 ben ik met een Dafalgan, hoestsiroop en een dikke laag Vicks in bed gekropen.
En dat slapen heeft me ferm deugd gedaan. Zondag was ik al stukken beter. Normaal gingen we die dag op Huskeysafari maar de dame belde diezelfde morgen af. Grote teleurstelling bij Manu, terug ging zijn verjaardagskado niet door. Aangezien we gepakt en gezakt waren, zijn we in de wagen gesprongen en naar Cadzand gereden. Het was een prachtige ontspannende dag. Padi en de kids waren door het dolle heen.
We zijn in de namiddag gaan eten in Grilladin in Dudzeele. Dit is een gezellig Tunesisch restaurant. We zijn er heel toevallig terecht gekomen en het is een echte aanrader. Rond 16u waren we terug thuis. Ik ben in mijn loopkleren gesprongen en heb een zalige 15 kilometer gelopen. Wel al snotterend en al hoestend maar zonder een enig pijntje. Mijn week is dan toch nog goed gestopt.
Fietsen heb ik niet veel gedaan maar mijn kilometers lopen zijn afgewerkt. De teller is deze week op 93,69K lopen en 15k fietsen gekomen.
Ik heb een stevige verkoudheid te pakken. Zaterdag was mijn dieptepunt. Van de 31,5 km heb ik er 27 gelopen met buik-, oor- en hoofdpijn. Van de eerste stap die ik zette wou ik eigenlijk al terug naar huis gaan. Maar woensdag had ik de documentaire gezien van Marathon Man. Hij liep iedere dag zijn marathon, ook toen hij verging van de pijn. Dit gaf mij een stimulans. Ik zou toch niet voor wat pijntjes al de flauwe uithangen. Neen, ik zou uitsluitend lopen op hartslag, zelfs stappen als die te hoog ging, maar ik zou zo veel als mogelijk kilometers doen van de voorziene 34.
Ik ben gestrand op 31,5. Niet slecht toch? Maar ik moet toegeven, ik heb afgezien, echt afgezien. Zweetbuien, koude rillingen, talking to god on the big phone, tranen van de buikpijn, zelfs de wondermooie stem van Adèle kon ik niet verdragen. Ik ben thuisgekomen en ben in een gloeiend heet bad gestrompeld. Eten lukte niet echt maar ik heb mezelf toch gedwongen. Om 21u30 ben ik met een Dafalgan, hoestsiroop en een dikke laag Vicks in bed gekropen.
En dat slapen heeft me ferm deugd gedaan. Zondag was ik al stukken beter. Normaal gingen we die dag op Huskeysafari maar de dame belde diezelfde morgen af. Grote teleurstelling bij Manu, terug ging zijn verjaardagskado niet door. Aangezien we gepakt en gezakt waren, zijn we in de wagen gesprongen en naar Cadzand gereden. Het was een prachtige ontspannende dag. Padi en de kids waren door het dolle heen.
Fietsen heb ik niet veel gedaan maar mijn kilometers lopen zijn afgewerkt. De teller is deze week op 93,69K lopen en 15k fietsen gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten