Vorig jaar heeft Chris voor het eerst de LCMT meegereden. Dit is een 4-daagse MTB-wedstrijd in Houffalize. De kinderen en ik hebben ons toen uitgeleefd in de bossen rond het hotel Ol Fosse D'Outh. Het was een superleuk weekend. Even het geheugen opfrissen kan hier.
Ze gaven niet zo'n schitterend weer maar ik had mijn kaarske doen branden: vooral voor veilige ritten want het parcours zou er toch behoorlijk modderig bij liggen door de afgelopen natte weken. Chris had er enorm veel zin in. De start werd gegeven en weg waren ze.
De kids en ik vertrokken op onderzoek naar het restaurant waar we volgende week met de bende willen gaan eten. Het was een prachtig etablissement en er was keuze in overvloed aan eten. We bestelden en begonnen te plannen voor de komende dagen. De telefoon gaat...het is Chris...
Op 16km heeft hij een lekke band gekregen op een afdaling. Hij hoorde dat hij op zijn velg aan het rijden was, remde, sprong van zijn fiets en patat...quadriceps geforceerd. Hij heeft nog een 6km proberen verder te rijden maar geen nut. De wedstrijd leek over voor hem. Ik zat gelukkig niet ver van de eerste bevoorrading en ben hem gaan oppikken.
Aangekomen zat zijn kompaan Keevy er ook. Deze had een geblokkeerde rug dus ben ik met 2 manke prossen teruggekeerd naar het restaurant. 's Avonds vreesde de dokter bij Chris voor een scheurtje in zijn quadriceps. Maar ik dacht eerder gewoon aan een ernstige verrekking. Ben het dan ook zo beginnen verzorgen en zaterdag zat hij al terug op zijn fiets.De laatste 2 dagen heeft hij op het gemak toch nog kunnen de ritten uitrijden samen met de andere mannen van DZM.
De kinderen en ik hebben heel veel gestapt en geklommen. Op enkele wandelingen waren we vergezeld met Nele en Yorik. De kinderen hebben samen met de natuurgids een shelter uit natuurmaterialen leren bouwen en kregen enkele overlevingstechnieken aangeleerd. We hebben ons heel goed gehad: Chris heeft hem kunnen uitleven op de fiets en wij in de bossen. Iedereen content.
Ze gaven niet zo'n schitterend weer maar ik had mijn kaarske doen branden: vooral voor veilige ritten want het parcours zou er toch behoorlijk modderig bij liggen door de afgelopen natte weken. Chris had er enorm veel zin in. De start werd gegeven en weg waren ze.
De kids en ik vertrokken op onderzoek naar het restaurant waar we volgende week met de bende willen gaan eten. Het was een prachtig etablissement en er was keuze in overvloed aan eten. We bestelden en begonnen te plannen voor de komende dagen. De telefoon gaat...het is Chris...
Op 16km heeft hij een lekke band gekregen op een afdaling. Hij hoorde dat hij op zijn velg aan het rijden was, remde, sprong van zijn fiets en patat...quadriceps geforceerd. Hij heeft nog een 6km proberen verder te rijden maar geen nut. De wedstrijd leek over voor hem. Ik zat gelukkig niet ver van de eerste bevoorrading en ben hem gaan oppikken.
Aangekomen zat zijn kompaan Keevy er ook. Deze had een geblokkeerde rug dus ben ik met 2 manke prossen teruggekeerd naar het restaurant. 's Avonds vreesde de dokter bij Chris voor een scheurtje in zijn quadriceps. Maar ik dacht eerder gewoon aan een ernstige verrekking. Ben het dan ook zo beginnen verzorgen en zaterdag zat hij al terug op zijn fiets.De laatste 2 dagen heeft hij op het gemak toch nog kunnen de ritten uitrijden samen met de andere mannen van DZM.
De kinderen en ik hebben heel veel gestapt en geklommen. Op enkele wandelingen waren we vergezeld met Nele en Yorik. De kinderen hebben samen met de natuurgids een shelter uit natuurmaterialen leren bouwen en kregen enkele overlevingstechnieken aangeleerd. We hebben ons heel goed gehad: Chris heeft hem kunnen uitleven op de fiets en wij in de bossen. Iedereen content.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten