Zo staat er lopen, aquazumba, aperitieven op het strand, dineren, wellness en massage in La Réserve, buikpijn van het lachen, etc...op het programma. Het is een weekend van dik genieten.
Ook is het voorstelling van onze MTB-outfit...spannend....
vrijdag 28 september 2012
MTBiekes Lede op zeestage
Zo staat er lopen, aquazumba, aperitieven op het strand, dineren, wellness en massage in La Réserve, buikpijn van het lachen, etc...op het programma. Het is een weekend van dik genieten.
Ook is het voorstelling van onze MTB-outfit...spannend....
dinsdag 25 september 2012
plié...frappé...pas de chat...
Van mijn 5 tot mijn 16 jaar zat ik in de keurgroep turnen en deed ik aan Jazz ballet. Dit laatste was verplicht door de turnkring waar ik in zat om de souplesse voor de ritmische mat-oefening wat te verbeteren. Dansen heb ik altijd doodgraag gedaan. Mijn dansjuf, Els Lauwereys was en is nog steeds gepassioneerd lesgeefster. De vibes en de dynamiek dat die vrouw heeft is onvoorstelbaar.
Naarmate het ouder worden en het feit dat mijn partner absoluut niet van dansen houdt, is dit meer springen en huppelen geworden. Ik ben wel diegene die zot zit van het programma zoals So you think you can dance. Tot voor kort kon ik nog steeds mijn spagaten, brug en overslag. Door het lopen ben ik stijver en stijver geworden en dat irriteerde me wel wat. Ik ben altijd fier geweest op mijn lenigheid.
Drie jaar geleden startte een even gedreven jonge ballerina, Stefanie Van Impe een balletgroep in Lede voor kinderen. Een ongelooflijk succes en het is les op een hoog niveau. Met strenge maar lieve hand leert ze de kinderen op korte termijn prachtige dansen aan. De voorstellingen zijn grootst en professioneel. Echt verbluffend wat zij kan klaarstomen op korte termijn. Ook juf Kimberly, die jazz en modern ballet geeft is een echte meerwaarde.
Spelen zij toch wel niet met het idee om volwassen ballet te beginnen. Zou dat aanslaan? Ja jong, ik denk dat wel. Gij gaat toch mee doen hé? Hmmm, ja zeker, allé 't is goe. En zo ben ik sedert vorige week elke maandag te vinden in de balletzaal te Lede. Elke week 1,5 uur klassiek ballet en modern ballet. Zalig! Mijn oude passie terug kunnen beoefenen en mijn lenigheid terug op peil brengen. Voortaan huppel ik eleganter door Lede in een echte pas de chat. Miauw...
Naarmate het ouder worden en het feit dat mijn partner absoluut niet van dansen houdt, is dit meer springen en huppelen geworden. Ik ben wel diegene die zot zit van het programma zoals So you think you can dance. Tot voor kort kon ik nog steeds mijn spagaten, brug en overslag. Door het lopen ben ik stijver en stijver geworden en dat irriteerde me wel wat. Ik ben altijd fier geweest op mijn lenigheid.
Drie jaar geleden startte een even gedreven jonge ballerina, Stefanie Van Impe een balletgroep in Lede voor kinderen. Een ongelooflijk succes en het is les op een hoog niveau. Met strenge maar lieve hand leert ze de kinderen op korte termijn prachtige dansen aan. De voorstellingen zijn grootst en professioneel. Echt verbluffend wat zij kan klaarstomen op korte termijn. Ook juf Kimberly, die jazz en modern ballet geeft is een echte meerwaarde.
zondag 23 september 2012
Bear Trail - Week 5
Ben ik deze week terug in topvorm? Ben ik terug 'de ouwe'? Neen, dat ben ik niet. Het is al stukken beter dan vorige week, godzijdank, maar ik balanseer nog te veel rond mijn reservepeil.
Dinsdag kreeg ik de ene voet niet voor de andere. Gevolg: niets gelopen die dag. Woensdag startte Manu terug met zijn looptrainingen en Padi wou ik niet in de steek laten. Ik heb mezelf verplicht om te lopen.
Padi voelde het precies aan dat ik een extra push nodig had. De geplande 5km werd er precies 10. Ze was zo zot en kittig om te lopen dat ik haar niet wou teleurstellen. Het waren zalige kilometers en ze heeft me inderdaad die push gegeven.
Vrijdag was er de stratenloop in Lede. Noor liep mee met de 800m, Manu met de 2,5km en ik ging Helga en Nathalie hazen voor hun 10km. Zo deed ik toch mijn training en moest ik er mijn verstand tussen steken niet te hard te gaan. Mijn 'konijntjes' deden het ronduit schitterend.
Noor liep haar afstand in 4min47. Niet slecht van mijn dansmarieke. Manu heeft het gedaan in 10minuten. Flinke zoon!
Nathalie, eindelijk blarenvrij dankzij de biofreez en de karitéboter (tip van Martine Hofstede), heb ik na de 2e ronde vooruit gestuurd. Zoals ik verwacht had, liep zij onder haar niveau. Ze zat nog behoorlijk fris en dus mocht het best sneller. Al vlug verdween ze uit mijn gezichtsveld. Ik geloof dat ze er 55minuten over gedaan heeft. Ik ben zo fier op haar!
Helga had een dipje in die 2e ronde. Het zit allemaal tussen haar beide oren, hoe moest ik dat er van tussen krijgen? Er is maar 1 manier, haar geagiteerd krijgen, ze moest die negatieve stress van haar af krijgen. Ik volgde mijn instinkt, ik weet behoorlijk goed hoe ver ik met haar kan gaan. Op een bepaald moment schreeuwde ze 'zwijgt!'. Dat was wat ik wou horen. Hiermee was de stress van haar lichaam en wat een verschil. Haar ademhaling werd rustiger, haar cadans gelijkmatiger en hop...ze plakte terug aan mijn hielen.
De laatste 2 ronden gingen vlekkeloos. Ze deed het fantastisch goed, volledig ontspannen. Op het einde had ze nog over om te versnellen. Ik duwde haar voor mij uit in de laatste bocht en zag haar spurten voor haar leven...ze wou die klok niet op een uur zien springen! Zo ken ik ze en mijn hart zwol. She did it...haar eerste 10km op 59min en 59seconden.
Zaterdagavond, tijdens de zwemles van de kids, heb ik een vlotte 15km gelopen. Maar deze morgen was het veel minder. Mijn vat liep leeg en ik wou niet aan mijn reserve knabbelen. Na 10 km ben ik moeten stoppen. Ik was zo intens triest, stomme beker!
Een simpel rekensommetje heeft me ondertussen mijn verwachtingen voor de Bear Trail serieus doen bijstellen. Ik besef ondertussen dat het voorbij is. De kans dat ik hem zal uitlopen is uitermate klein. Door de voedselvergiftiging ben ik te fel vermagerd. Ik zal geen enkele van de langste trainingen kunnen lopen. De terugval is te groot. Geen 40-gers voor dit meisje. Het verschil in kilometers per week is anders te groot en hiermee ook het risico op blessures.
Ik ga nog 3 weken zo veel als mogelijk trainen. Hopelijk kan ik nog enkele dertigers lopen. Samen met mijn gewicht en energiepeil is het nu trachten mijn moraal hoger te krijgen maar mijn hart weent...
Dinsdag kreeg ik de ene voet niet voor de andere. Gevolg: niets gelopen die dag. Woensdag startte Manu terug met zijn looptrainingen en Padi wou ik niet in de steek laten. Ik heb mezelf verplicht om te lopen.
Padi voelde het precies aan dat ik een extra push nodig had. De geplande 5km werd er precies 10. Ze was zo zot en kittig om te lopen dat ik haar niet wou teleurstellen. Het waren zalige kilometers en ze heeft me inderdaad die push gegeven.
Vrijdag was er de stratenloop in Lede. Noor liep mee met de 800m, Manu met de 2,5km en ik ging Helga en Nathalie hazen voor hun 10km. Zo deed ik toch mijn training en moest ik er mijn verstand tussen steken niet te hard te gaan. Mijn 'konijntjes' deden het ronduit schitterend.
Noor liep haar afstand in 4min47. Niet slecht van mijn dansmarieke. Manu heeft het gedaan in 10minuten. Flinke zoon!
Nathalie, eindelijk blarenvrij dankzij de biofreez en de karitéboter (tip van Martine Hofstede), heb ik na de 2e ronde vooruit gestuurd. Zoals ik verwacht had, liep zij onder haar niveau. Ze zat nog behoorlijk fris en dus mocht het best sneller. Al vlug verdween ze uit mijn gezichtsveld. Ik geloof dat ze er 55minuten over gedaan heeft. Ik ben zo fier op haar!
Helga had een dipje in die 2e ronde. Het zit allemaal tussen haar beide oren, hoe moest ik dat er van tussen krijgen? Er is maar 1 manier, haar geagiteerd krijgen, ze moest die negatieve stress van haar af krijgen. Ik volgde mijn instinkt, ik weet behoorlijk goed hoe ver ik met haar kan gaan. Op een bepaald moment schreeuwde ze 'zwijgt!'. Dat was wat ik wou horen. Hiermee was de stress van haar lichaam en wat een verschil. Haar ademhaling werd rustiger, haar cadans gelijkmatiger en hop...ze plakte terug aan mijn hielen.
De laatste 2 ronden gingen vlekkeloos. Ze deed het fantastisch goed, volledig ontspannen. Op het einde had ze nog over om te versnellen. Ik duwde haar voor mij uit in de laatste bocht en zag haar spurten voor haar leven...ze wou die klok niet op een uur zien springen! Zo ken ik ze en mijn hart zwol. She did it...haar eerste 10km op 59min en 59seconden.
Zaterdagavond, tijdens de zwemles van de kids, heb ik een vlotte 15km gelopen. Maar deze morgen was het veel minder. Mijn vat liep leeg en ik wou niet aan mijn reserve knabbelen. Na 10 km ben ik moeten stoppen. Ik was zo intens triest, stomme beker!
Een simpel rekensommetje heeft me ondertussen mijn verwachtingen voor de Bear Trail serieus doen bijstellen. Ik besef ondertussen dat het voorbij is. De kans dat ik hem zal uitlopen is uitermate klein. Door de voedselvergiftiging ben ik te fel vermagerd. Ik zal geen enkele van de langste trainingen kunnen lopen. De terugval is te groot. Geen 40-gers voor dit meisje. Het verschil in kilometers per week is anders te groot en hiermee ook het risico op blessures.
Ik ga nog 3 weken zo veel als mogelijk trainen. Hopelijk kan ik nog enkele dertigers lopen. Samen met mijn gewicht en energiepeil is het nu trachten mijn moraal hoger te krijgen maar mijn hart weent...
dinsdag 18 september 2012
Bear Trail - Week 6
De foto's en de filmpjes beginnen volop te circuleren. Via sms werd ik wat op de hoogte gehouden van hun prestaties.
Ondertussen heb ik alle namen van hun compagnie. Ze waren met 2 teams:
The Chocolat Boys - Chris (149), Bart (162), Dries (150) en Keevy (136)
MTB Syndicate - Boulet (107), Gert (114) en Christophe (111)
Ze hebben allen al goed tot zeer goed gereden. Chris is in de Masters op plaats 10 gefinished. Via facebook kan je op de pagina van Douro Bike Race naar een filmpje kijken van elke dag. Heel mooie samenvatting en onze mannen zitten wel in ieder met hun kunsten.
Het mooiste vind ik persoonlijk dat van dag 3. Bijna op het einde (3:10) stapt Chris over de rivier met zijn fiets over zijn schouders. De fietser voor hem is Bart.
Gisteren zijn ze moe maar voldaan (allé, dat denk ik toch) thuis gekomen. Zijn ogen blonken. Ik denk dat dit voor hem voor herhaling vatbaar is. De compagnie was fijn, de organisatie super en het fietsen top. To be continued...
Ik ben de afgelopen dagen elke dag heel vroeg in mijn bedje gekropen. Ik wou voldoende op krachten zijn om vrijdag de Energizer Night Run te lopen. Samen met een 8-tal lopers uit Wanzele, waaronder Neefken, zijn we naar het Rivierenhof in Deurne getrokken.
Het is een leuk concept alhoewel het voor mij weer wennen was aan die massa deelnemers: 4.196 starters. Iedereen kreeg een mooi T-shirt die men tijdens het lopen moest dragen en een petzel. Er waren heeel veel toeschouwers en die schreeuwden je iedere centimeter vooruit. Het parcours van 9,5 km was in het feeërieke Rivierenhof.
Omdat ik niet wou denken aan mijn buik heb ik me redelijk snel in mijn cocoontje gestoken. Het was de bedoeling om te doseren maar ik had geen zin om er lang over te doen. Dus ben ik op mijn bovengrens gaan lopen. Dat heb ik goed kunnen volhouden maar was toch blij dat ik er van af was.
Ik had geen flauw idee van mijn eindtijd of mijn plaats. Het is pas in de wagen naar huis dat Neefken me liet zien dat ik 8ste vrouw geworden was in mijn categorie en 600ste overall. Ook Neefken, wiens het zijn eerste wedstrijd was, heeft het goed gedaan. Hij is netjes onder het uur gebleven. Blijven trainen hé maat!
Ondertussen heb ik alle namen van hun compagnie. Ze waren met 2 teams:
The Chocolat Boys - Chris (149), Bart (162), Dries (150) en Keevy (136)
MTB Syndicate - Boulet (107), Gert (114) en Christophe (111)
Ze hebben allen al goed tot zeer goed gereden. Chris is in de Masters op plaats 10 gefinished. Via facebook kan je op de pagina van Douro Bike Race naar een filmpje kijken van elke dag. Heel mooie samenvatting en onze mannen zitten wel in ieder met hun kunsten.
Het mooiste vind ik persoonlijk dat van dag 3. Bijna op het einde (3:10) stapt Chris over de rivier met zijn fiets over zijn schouders. De fietser voor hem is Bart.
Ik ben de afgelopen dagen elke dag heel vroeg in mijn bedje gekropen. Ik wou voldoende op krachten zijn om vrijdag de Energizer Night Run te lopen. Samen met een 8-tal lopers uit Wanzele, waaronder Neefken, zijn we naar het Rivierenhof in Deurne getrokken.
Het is een leuk concept alhoewel het voor mij weer wennen was aan die massa deelnemers: 4.196 starters. Iedereen kreeg een mooi T-shirt die men tijdens het lopen moest dragen en een petzel. Er waren heeel veel toeschouwers en die schreeuwden je iedere centimeter vooruit. Het parcours van 9,5 km was in het feeërieke Rivierenhof.
Omdat ik niet wou denken aan mijn buik heb ik me redelijk snel in mijn cocoontje gestoken. Het was de bedoeling om te doseren maar ik had geen zin om er lang over te doen. Dus ben ik op mijn bovengrens gaan lopen. Dat heb ik goed kunnen volhouden maar was toch blij dat ik er van af was.
Ik had geen flauw idee van mijn eindtijd of mijn plaats. Het is pas in de wagen naar huis dat Neefken me liet zien dat ik 8ste vrouw geworden was in mijn categorie en 600ste overall. Ook Neefken, wiens het zijn eerste wedstrijd was, heeft het goed gedaan. Hij is netjes onder het uur gebleven. Blijven trainen hé maat!
 |
| De mannen van Wanzele. Goed gedaan allemaal! |
woensdag 12 september 2012
Manloos
Omdat het niet altijd rond mij moet draaien, omdat hij de vader is van mijn kinderen, omdat ik best trots ben over wat hij gaat doen, vandaag een blogstukje over mijn echtgenoot en zijn vrienden.
Gisterenavond heb ik hem samen met Bart gedropt in Charleroi alwaar hij het vliegtuig richting Portugal genomen heeft. Samen met Bart, Gert, Keevy, Christof en nog iemand wiens naam ik vergeten ben, gaat hij deelnemen aan de Douro Bike Race 2012.
Hmmm...de watte? Wel, de Douro Bike Race is een 4-daagse etappe-wedstrijd van 13-16 september in Amarante in Portugal, niet ver van Porto. Amarante, gelegen in de vallei van de Rio Douro, ligt aan de voet van 3 mystieke bergtoppen: Serra da Aboboreira, Serra do Alvão en Serra do Marão.
Na de proloog op donderdag, zal tijdens elke etappe één van deze bergen bedwongen moeten worden, waarbij elke berg zijn eigen geschiedenis, eigen karakteristieke landschap en eigen ruwe ondergrond heeft.
In totaal 250 km en 7000 hoogtemeters worden er verdeeld over de 4 etappes, waarbij ze lange technische singletrails onder de wielen krijgen, rivieren moeten doorwaden of oversteken via touwbruggen, historische oude stadjes doorkruisen, en de vele rock gardens moeten proberen te overleven.
Het ziet er een prachtige speeltuin uit maar ook gevaarlijk. Hier een voorsmaakje via een filmpje:
Ik heb een link ontvangen via mail waarmee ik hen zou moeten kunnen volgen. Vandaag is het voor hen alvast een chill dag.
Succes boys and eat the dust!
Gisterenavond heb ik hem samen met Bart gedropt in Charleroi alwaar hij het vliegtuig richting Portugal genomen heeft. Samen met Bart, Gert, Keevy, Christof en nog iemand wiens naam ik vergeten ben, gaat hij deelnemen aan de Douro Bike Race 2012.
Hmmm...de watte? Wel, de Douro Bike Race is een 4-daagse etappe-wedstrijd van 13-16 september in Amarante in Portugal, niet ver van Porto. Amarante, gelegen in de vallei van de Rio Douro, ligt aan de voet van 3 mystieke bergtoppen: Serra da Aboboreira, Serra do Alvão en Serra do Marão.
Na de proloog op donderdag, zal tijdens elke etappe één van deze bergen bedwongen moeten worden, waarbij elke berg zijn eigen geschiedenis, eigen karakteristieke landschap en eigen ruwe ondergrond heeft.
In totaal 250 km en 7000 hoogtemeters worden er verdeeld over de 4 etappes, waarbij ze lange technische singletrails onder de wielen krijgen, rivieren moeten doorwaden of oversteken via touwbruggen, historische oude stadjes doorkruisen, en de vele rock gardens moeten proberen te overleven.
Het ziet er een prachtige speeltuin uit maar ook gevaarlijk. Hier een voorsmaakje via een filmpje:
Ik heb een link ontvangen via mail waarmee ik hen zou moeten kunnen volgen. Vandaag is het voor hen alvast een chill dag.
Succes boys and eat the dust!
maandag 10 september 2012
Bear Trail - Week 7
Een rustweek in het schema. Dit komt goed uit aangezien ik dit weekend op stap ga met 19 dames voor ons jaarlijks Women Only Weekend.
Door een vergeten boeking van de dame van de Tramstatie in Diksmuide waren we genoodzaakt op de laatste nip een andere locatie te zoeken. Gelukkig konden we terecht bij de jeugdherberg De Valk in Laarne. De week is dus gestart met toch wat stress.
Dinsdag en woensdag heb ik een 10K gelopen. Vrijdag ben ik met de trein gaan werken om 's avonds al lopen naar huis te komen. Het was warm maar ça va voor het lopen. Bij thuiskomst waren er al enkele dames hun bagage komen afzetten. Na het oudercontact van Noor haar school, ging ik die opvoeren naar de jeugdherberg samen met Kat.
Door het strakke schema was ik vergeten te eten maar dat werd 's avonds verholpen met frietjes van de frituur op het kerkplein van Laarne.
Zaterdagmorgen zijn we dan met de wagen terug naar huis gereden om met de hele groep naar Laarne te fietsen. Net voor het vertrek was er het 'pimp your bike' en weg waren we voor de volle 30 km. De klok gaf 10u15 aan.
De zon was heerlijk aanwezig en de sfeer picco bello in orde. We reden van terras tot terras en om 16u30 arriveerden we op onze bestemming. Er werd heerlijk geaperitiefd en de BBQ smaakte fantastisch. 's Avonds trokken we onze verkleedkleren aan voor onze 'fuif' in het thema van Thuis. Hylarische situatie. Om 23u30 was mijn kaarske uit en zocht ik mijn bed op. Eens heerlijk slapen zie...allé dat dacht ik.
Ik ben rond 4u behoorlijk misselijk geworden. Dat het niet van den drank was, wist ik. Door de warmte had ik me koest gehouden. Bovendien sla ik geen liters alcohol achterover in mijn laatste voorbereidingsweken. Ik heb de nacht doorgesparteld tot het een treffelijk uur was om naar mijn echtgenoot te bellen. Gelukkig was hij niet gaan fietsen en kon hij mij komen halen. Ik kon niet meer.
Om 10u ben ik nog steeds misselijk in mijn bed gekropen. Rond 20u30 ben ik opgestaan, geprobeerd wat te eten en om 22u lag ik er al weer in. Ik heb geslapen tot deze morgen 7u20. Toen moest ik er uit om te gaan werken. Ik kan nog steeds niets eten maar gelukkig voel ik me niet meer misselijk.
Ik heb een mooie dag aan mij moeten laten voorbij gaan. Vanavond nog eens vroeg in bed en morgen hopelijk terug de oude. Ondertussen heb ik ontdekt wat de oorzaak is van mijn miserie. De laatste 2 weken ben ik shakes van Herbalife aan het drinken. Let op: niets mis met product alleen met de pot waarin je het moet klaar maken. Er zit er een kleiner potje in. Ik was van mening dat dit de hoeveelheid melk aangaf. Dus liet ik dat daar in zitten. Wist überhaupt niet dat het er uit kon.
Alles ging in de vaatwasser voor de dag er na terug te gebruiken. Doordat ik dit weekend niet gelopen heb en dacht dat dit voedsel binnen zou blijven, neem ik de pot....wauw, wat een stank! Heet water + derft om af te wassen. Goed gespoeld en dan afdrogen...lap potje in mijn hand...bweurk, hier komt de stank vandaan!
Het was een kweekhaard van verzuurde melk...ik hoef geen omschrijving te geven van wat ik vorige week in mijn lijf gegoten heb ;-0( Geen zonneslag zoals ik dacht. Geen wonder dat ik de afgelopen 2 dagen op water leef. Hopelijk is het over voor ik in een vis verander.
Door een vergeten boeking van de dame van de Tramstatie in Diksmuide waren we genoodzaakt op de laatste nip een andere locatie te zoeken. Gelukkig konden we terecht bij de jeugdherberg De Valk in Laarne. De week is dus gestart met toch wat stress.
Dinsdag en woensdag heb ik een 10K gelopen. Vrijdag ben ik met de trein gaan werken om 's avonds al lopen naar huis te komen. Het was warm maar ça va voor het lopen. Bij thuiskomst waren er al enkele dames hun bagage komen afzetten. Na het oudercontact van Noor haar school, ging ik die opvoeren naar de jeugdherberg samen met Kat.
Door het strakke schema was ik vergeten te eten maar dat werd 's avonds verholpen met frietjes van de frituur op het kerkplein van Laarne.
Zaterdagmorgen zijn we dan met de wagen terug naar huis gereden om met de hele groep naar Laarne te fietsen. Net voor het vertrek was er het 'pimp your bike' en weg waren we voor de volle 30 km. De klok gaf 10u15 aan.
De zon was heerlijk aanwezig en de sfeer picco bello in orde. We reden van terras tot terras en om 16u30 arriveerden we op onze bestemming. Er werd heerlijk geaperitiefd en de BBQ smaakte fantastisch. 's Avonds trokken we onze verkleedkleren aan voor onze 'fuif' in het thema van Thuis. Hylarische situatie. Om 23u30 was mijn kaarske uit en zocht ik mijn bed op. Eens heerlijk slapen zie...allé dat dacht ik.
Ik ben rond 4u behoorlijk misselijk geworden. Dat het niet van den drank was, wist ik. Door de warmte had ik me koest gehouden. Bovendien sla ik geen liters alcohol achterover in mijn laatste voorbereidingsweken. Ik heb de nacht doorgesparteld tot het een treffelijk uur was om naar mijn echtgenoot te bellen. Gelukkig was hij niet gaan fietsen en kon hij mij komen halen. Ik kon niet meer.
Om 10u ben ik nog steeds misselijk in mijn bed gekropen. Rond 20u30 ben ik opgestaan, geprobeerd wat te eten en om 22u lag ik er al weer in. Ik heb geslapen tot deze morgen 7u20. Toen moest ik er uit om te gaan werken. Ik kan nog steeds niets eten maar gelukkig voel ik me niet meer misselijk.
Ik heb een mooie dag aan mij moeten laten voorbij gaan. Vanavond nog eens vroeg in bed en morgen hopelijk terug de oude. Ondertussen heb ik ontdekt wat de oorzaak is van mijn miserie. De laatste 2 weken ben ik shakes van Herbalife aan het drinken. Let op: niets mis met product alleen met de pot waarin je het moet klaar maken. Er zit er een kleiner potje in. Ik was van mening dat dit de hoeveelheid melk aangaf. Dus liet ik dat daar in zitten. Wist überhaupt niet dat het er uit kon.
Alles ging in de vaatwasser voor de dag er na terug te gebruiken. Doordat ik dit weekend niet gelopen heb en dacht dat dit voedsel binnen zou blijven, neem ik de pot....wauw, wat een stank! Heet water + derft om af te wassen. Goed gespoeld en dan afdrogen...lap potje in mijn hand...bweurk, hier komt de stank vandaan!
Het was een kweekhaard van verzuurde melk...ik hoef geen omschrijving te geven van wat ik vorige week in mijn lijf gegoten heb ;-0( Geen zonneslag zoals ik dacht. Geen wonder dat ik de afgelopen 2 dagen op water leef. Hopelijk is het over voor ik in een vis verander.
donderdag 6 september 2012
Wielemie...zilver EN goud!
Ik heb haar leren kennen via een programma op de televisie over mensen met een aandoening die toch hun dromen waarmaken, zelfs tot voorbij de pijngrens. Het was eerder toevallig dat ik tijdens het zappen daarop terecht kwam. Het was de twinkeling van doorzettingsvermogen en kracht in haar ogen die me deed blijven kijken. Op het einde van het programma was ik diep onder de indruk van haar moed.
Een tijd daarna zag ik gezicht die me bekend voorkwam op de stratenloop te Lede. Opnieuw was het die blik die me direct opviel. Later viel het me binnen: dit is ze, die vrouw uit dat programma! Ik ben naar haar toegestapt en we hebben een tijdje gesproken. Ja, dit mens heeft een moed en kracht die onbeschrijflijk groot is.
Ze liet ook toen een diepe indruk na op mij. Ik heb zelfs een blogstukje hierover geschreven. Een mooie stratenloop in mijn eigenste dorp met mijn 'held' en haar. Om nooit te vergeten. Telkens ik het nu lastig heb, zie ik haar zwoegen in haar rolstoel. Waar haal ik dan het lef vandaan om te neuten...doorbijten vrdomme!
Ze heeft eerder deze week al zilver gehaald maar gisteren ging ze nog harder. Ze is vanaf nu mijn golden lady. Respect Wielemie en dat je het nog lang goed mag meegaan!
Marieke Vervoort heeft op dag zeven van de Paralympics in Londen België een nieuwe medaille bezorgd. Na haar zilver op de 200 meter rolstoelsprint (T52) behaalde ze nu goud op de 100 meter.
De 33-jarige Diestse, die lijdt aan een zeldzame spieraandoening, haalde het in de finale in 19:69, een nieuw persoonlijk record, van de Canadese Michelle Stilwell (19.80) en de Amerikaanse Kerry Morgan (20.68). "Dit is niet te geloven", zei een geëmotioneerde Vervoort na de race. "Hier had ik nooit van durven dromen."
Voor België staat de teller nu op vijf medailles op deze Paralympische Spelen, waarvan drie gouden. Eerder was dressuuramazone Michèle George al goed voor twee gouden plakken. (Belga/KVDA)
Een tijd daarna zag ik gezicht die me bekend voorkwam op de stratenloop te Lede. Opnieuw was het die blik die me direct opviel. Later viel het me binnen: dit is ze, die vrouw uit dat programma! Ik ben naar haar toegestapt en we hebben een tijdje gesproken. Ja, dit mens heeft een moed en kracht die onbeschrijflijk groot is.
Ze liet ook toen een diepe indruk na op mij. Ik heb zelfs een blogstukje hierover geschreven. Een mooie stratenloop in mijn eigenste dorp met mijn 'held' en haar. Om nooit te vergeten. Telkens ik het nu lastig heb, zie ik haar zwoegen in haar rolstoel. Waar haal ik dan het lef vandaan om te neuten...doorbijten vrdomme!
Ze heeft eerder deze week al zilver gehaald maar gisteren ging ze nog harder. Ze is vanaf nu mijn golden lady. Respect Wielemie en dat je het nog lang goed mag meegaan!
Marieke Vervoort verovert nu goud op Paralympische Spelen
donderdag 06 september 2012 om 08u40
Voor België is het al de vijfde medaille in Londen, waarvan drie gouden.
Marieke Vervoort© Belga
De 33-jarige Diestse, die lijdt aan een zeldzame spieraandoening, haalde het in de finale in 19:69, een nieuw persoonlijk record, van de Canadese Michelle Stilwell (19.80) en de Amerikaanse Kerry Morgan (20.68). "Dit is niet te geloven", zei een geëmotioneerde Vervoort na de race. "Hier had ik nooit van durven dromen."
Voor België staat de teller nu op vijf medailles op deze Paralympische Spelen, waarvan drie gouden. Eerder was dressuuramazone Michèle George al goed voor twee gouden plakken. (Belga/KVDA)
dinsdag 4 september 2012
Bear Trail - Week 8
De afgelopen week is alles heel vlotjes gegaan. Het was wel wat gepuzzel om het totaal kilometers te hebben op het einde van de week maar het is gelukt.
Hoe goed de week ook gepland was, het was er eentje waar er constant stoorzenders op zaten. Des te groter was de uitdaging dan ook om toch alles rond te krijgen.
Dinsdag was een intervaltraining. De club huurt dan de atletiekpiste af. Altijd een luxe om daar op te trainen. Het is een feit dat je snel je loopspieren terug hebt als de conditie goed zit. Mijn reeksen van 400m legde ik toch telkens af in 1min43sec. Met opwarming en cooling down heb ik een 9K gelopen.
Woensdag is Padi-dag. Ze was pas geschoren en ik denk dat ze heel blij was dat ze haar warme vacht kwijt is. Het was eens tijd om een andere toer te lopen. Ik heb gekozen voor Wanzele-Impe. Daar zijn nog veel kouterbanen en kon ik nog wat oefenen op haar commando's als ze vrij loopt. Ze heeft een voortreffelijke score gehaald van 8/10. Een konijn of een beekje zijn nog altijd te verleidelijk voor haar. Ze heeft haar afstand bovendien opgetrokken naar een 9K aan 10km/u. Flink zo meisje!
Donderdag diende ik te lopen maar de onverwachte dingen goeiden roet in het eten. De training werd dan vrijdag uitgevoerd. De 10K van vrijdag was behoorlijk goed verlopen, beter dan die van vorige week. De honger naar de lange afstand is groot. Ik heb mezelf moeten verplichten om te stoppen. Er kwamen nog 2 dagen waarvan 1 dertiger...
Zaterdag en zondag was de uitgestelde verjaardagskado van Manu: Husky-safari in Groede. De dame had vrijdagavond laten weten dat de temperatuur te hoog was. De safari zelf zou niet kunnen doorgaan. Maar de honden waren geheel ter onzer beschikking. Daar Manu hiermee meer dan content was en de locatie aan de zee was, besloten we alles gewoon te laten doorgaan. We kregen als compensatie van ons geduld een volledig arrangement aangeboden: pick-nick bij aankomst, avondmaaltijd, overnachting in tipitent en ontbijt.
Chris is met zijn fiets naar Groede gereden. Ik heb mijn 10K gelopen en om 11u30 zijn we richting NL vertrokken. Het was er lekker warm weer, de honden heel mooi en de kids waren doodgelukkig dat ze er al hun tijd konden mee spenderen. We leerden daar ook een heel fijn koppel uit Hasselt kennen wiens zoon om op te eten was.
Zondag nog een laatste wandeling met de honden, een strandloopje van 5km gedaan, afscheid genomen van de lieve familie Lipkin en terug huiswaarts gekeerd. De loopschoenen gingen aan en zo op tocht voor de resterende 25km. Op oudsher af ben ik terug het MTB-parkoer afgelopen van Lede. Na 2u36min stond ik, moe en voldaan, terug aan mijn voordeur.
Deze week heb ik de shake van Herbalife verder getest. Voor mij is deze toch nog te licht. Na 17 à 18km heb ik steeds een energiedipje, knagend gevoel. Ik had zondag me voorzien en had een knabbel mee. Hierdoor ben ik op hetzelfde tempo kunnen blijven lopen. Toch blijft het een goed vochtafdrijvend middel te zijn...if you know what I mean. Geen optie voor een marathon. Mag er niet aan denken dat ik hoogdringend naar toilet moet op kilometer 20...
Samen met de kids zijn we vroeg gaan slapen. Wij moe van ons sporten en zij klaar voor hun eerste schooldag. Manu gaat naar het middelbaar en Noor naar het 5e leerjaar. Ik weet alleszins al wat me morgenavond in beslag zal nemen: boeken kaften!
Hoe goed de week ook gepland was, het was er eentje waar er constant stoorzenders op zaten. Des te groter was de uitdaging dan ook om toch alles rond te krijgen.
Dinsdag was een intervaltraining. De club huurt dan de atletiekpiste af. Altijd een luxe om daar op te trainen. Het is een feit dat je snel je loopspieren terug hebt als de conditie goed zit. Mijn reeksen van 400m legde ik toch telkens af in 1min43sec. Met opwarming en cooling down heb ik een 9K gelopen.
Woensdag is Padi-dag. Ze was pas geschoren en ik denk dat ze heel blij was dat ze haar warme vacht kwijt is. Het was eens tijd om een andere toer te lopen. Ik heb gekozen voor Wanzele-Impe. Daar zijn nog veel kouterbanen en kon ik nog wat oefenen op haar commando's als ze vrij loopt. Ze heeft een voortreffelijke score gehaald van 8/10. Een konijn of een beekje zijn nog altijd te verleidelijk voor haar. Ze heeft haar afstand bovendien opgetrokken naar een 9K aan 10km/u. Flink zo meisje!
Donderdag diende ik te lopen maar de onverwachte dingen goeiden roet in het eten. De training werd dan vrijdag uitgevoerd. De 10K van vrijdag was behoorlijk goed verlopen, beter dan die van vorige week. De honger naar de lange afstand is groot. Ik heb mezelf moeten verplichten om te stoppen. Er kwamen nog 2 dagen waarvan 1 dertiger...
Zaterdag en zondag was de uitgestelde verjaardagskado van Manu: Husky-safari in Groede. De dame had vrijdagavond laten weten dat de temperatuur te hoog was. De safari zelf zou niet kunnen doorgaan. Maar de honden waren geheel ter onzer beschikking. Daar Manu hiermee meer dan content was en de locatie aan de zee was, besloten we alles gewoon te laten doorgaan. We kregen als compensatie van ons geduld een volledig arrangement aangeboden: pick-nick bij aankomst, avondmaaltijd, overnachting in tipitent en ontbijt.Zondag nog een laatste wandeling met de honden, een strandloopje van 5km gedaan, afscheid genomen van de lieve familie Lipkin en terug huiswaarts gekeerd. De loopschoenen gingen aan en zo op tocht voor de resterende 25km. Op oudsher af ben ik terug het MTB-parkoer afgelopen van Lede. Na 2u36min stond ik, moe en voldaan, terug aan mijn voordeur. Deze week heb ik de shake van Herbalife verder getest. Voor mij is deze toch nog te licht. Na 17 à 18km heb ik steeds een energiedipje, knagend gevoel. Ik had zondag me voorzien en had een knabbel mee. Hierdoor ben ik op hetzelfde tempo kunnen blijven lopen. Toch blijft het een goed vochtafdrijvend middel te zijn...if you know what I mean. Geen optie voor een marathon. Mag er niet aan denken dat ik hoogdringend naar toilet moet op kilometer 20...Samen met de kids zijn we vroeg gaan slapen. Wij moe van ons sporten en zij klaar voor hun eerste schooldag. Manu gaat naar het middelbaar en Noor naar het 5e leerjaar. Ik weet alleszins al wat me morgenavond in beslag zal nemen: boeken kaften!
Abonneren op:
Posts (Atom)