Bear Trail - Week 5

Ben ik deze week terug in topvorm? Ben ik terug 'de ouwe'? Neen, dat ben ik niet. Het is al stukken beter dan vorige week, godzijdank, maar ik balanseer nog te veel rond mijn reservepeil.

Dinsdag kreeg ik de ene voet niet voor de andere. Gevolg: niets gelopen die dag. Woensdag startte Manu terug met zijn looptrainingen en Padi wou ik niet in de steek laten. Ik heb mezelf verplicht om te lopen.

Padi voelde het precies aan dat ik een extra push nodig had. De geplande 5km werd er precies 10. Ze was zo zot en kittig om te lopen dat ik haar niet wou teleurstellen. Het waren zalige kilometers en ze heeft me inderdaad die push gegeven.

Vrijdag was er de stratenloop in Lede. Noor liep mee met de 800m, Manu met de 2,5km en ik ging Helga en Nathalie hazen voor hun 10km. Zo deed ik toch mijn training en moest ik er mijn verstand tussen steken niet te hard te gaan. Mijn 'konijntjes' deden het ronduit schitterend.

Noor liep haar afstand in 4min47. Niet slecht van mijn dansmarieke. Manu heeft het gedaan in 10minuten. Flinke zoon!

Nathalie, eindelijk blarenvrij dankzij de biofreez en de karitéboter (tip van Martine Hofstede), heb ik na de 2e ronde vooruit gestuurd. Zoals ik verwacht had, liep zij onder haar niveau. Ze zat nog behoorlijk fris en dus mocht het best sneller. Al vlug verdween ze uit mijn gezichtsveld. Ik geloof dat ze er 55minuten over gedaan heeft. Ik ben zo fier op haar!

Helga had een dipje in die 2e ronde. Het zit allemaal tussen haar beide oren, hoe moest ik dat er van tussen krijgen? Er is maar 1 manier, haar geagiteerd krijgen, ze moest die negatieve stress van haar af krijgen. Ik volgde mijn instinkt, ik weet behoorlijk goed hoe ver ik met haar kan gaan. Op een bepaald moment schreeuwde ze 'zwijgt!'. Dat was wat ik wou horen. Hiermee was de stress van haar lichaam en wat een verschil.  Haar ademhaling werd rustiger, haar cadans gelijkmatiger en hop...ze plakte terug aan mijn hielen.

De laatste 2 ronden gingen vlekkeloos. Ze deed het fantastisch goed, volledig ontspannen. Op het einde had ze nog over om te versnellen. Ik duwde haar voor mij uit in de laatste bocht en zag haar spurten voor haar leven...ze wou die klok niet op een uur zien springen! Zo ken ik ze en mijn hart zwol. She did it...haar eerste 10km op 59min en 59seconden.

Zaterdagavond, tijdens de zwemles van de kids, heb ik een vlotte 15km gelopen. Maar deze morgen was het veel minder. Mijn vat liep leeg en ik wou niet aan mijn reserve knabbelen. Na 10 km ben ik moeten stoppen. Ik was zo intens triest, stomme beker!

Een simpel rekensommetje heeft me ondertussen mijn verwachtingen voor de Bear Trail serieus doen bijstellen. Ik besef ondertussen dat het voorbij is. De kans dat ik hem zal uitlopen is uitermate klein. Door de voedselvergiftiging ben ik te fel vermagerd. Ik zal geen enkele van de langste trainingen kunnen lopen. De terugval is te groot. Geen 40-gers voor dit meisje. Het verschil in kilometers per week is anders te groot en hiermee ook het risico op blessures.

Ik ga nog 3 weken zo veel als mogelijk trainen. Hopelijk kan ik nog enkele dertigers lopen. Samen met mijn gewicht en energiepeil is het nu trachten mijn moraal hoger te krijgen maar mijn hart weent...