Bear Trail Fotospecial

 

Laatste kilomter

 

Omroeper: '...voetbalplein rondgelopen. Ja, 57km is 57km.' Grapjas :-)

Ik zie bevoorradingsman staan

Nen dikke merci voor de positieve Jonathan

 

Ik, het lot en het laatste colaflesje...wil dit zeggen dat ik nooit mag opgeven?

Verkleumd thuisfront verwittigen...alleen reageerde touchscreen niet op bevroren vinger...

Bear Trail - Helse hemel

Zo'n 15 weken geleden zijn de voorbereidingen begonnen voor de grote finale: Bear Trail Voeren. Hiervan zijn er 3 weken zonder lopen geweest door de voedselvergiftiging. Opnieuw het lopen en vooral de moed moeizaam opnieuw op niveau gebracht tot de tapering off. Dikwijls getwijfeld of ik het wel ga kunnen of niet.

Hip hip hoera ik werd goed verkouden in de laatste dagen voor de start alleen ging het maar niet over. Het bezorgde me enkele slapeloze hoestende nachten. De verkoudheid is tot op vandaag nog niet los dus werd het starten of niet starten plots een prangende vraag. Mijn peptalk-marathon is toen begonnen...

Om niet om 5u uit mijn bed te moeten voor de start, boekte ik me een bed in Slenakerhof te Slenaken, net over de Nederlandse grens. Een echte aanrader: netjes, mooi ingerichte kamer, heeerlijk bed, uitgebreid ontbijt en super lieve eigenaars.

Zaterdagmorgen om 7u opgestaan, rustig ontbeten, me klaargemaakt en ontspannen vertrokken naar de start. Stipt om 9u werden we op pad gestuurd en het was van de eerste minuut een prachtomgeving om in te lopen. Ik had kou en de vrieslucht (5°) sneed in mijn al pijnige longen. Laat ik het uiterst kalm aan doen, over enkele kilometers zal het wel beteren.

Ooo, wat ik vergeet te vertellen, ik mocht van Curl-IT een Gopro Hero 2 gebruiken. Donderdagavond werd deze me overhandigd. Ik heb hem kort getest en uitgedokterd hoe ik die aan mijn rugzak zou bevestigen. Zaterdagmorgen wil ik dat in de praktijk uitvoeren, druk op start...NO SDcart. F*ck....het kaartje zit thuis nog in de laptop omdat ik de testjes er wou afhalen...toeme toch. Typisch mij!

De kilometers gingen lekker vooruit en regelmatig stopte ik om het allemaal te laten doordringen...god wat ben ik een bofkont...mijn geluk kon echt niet op. De zon brak goed door maar ik kreeg het maar niet warmer, duidelijk dus te licht gekleed. De stijgende stukken waren niet zoals in La Bouillonante of Flémalle maar door de blubber waren ze behoorlijk pittig. Ze oplopen heb ik niet gedaan. Ik stapte ze stevig op en zodra boven was het lopen. Dit was achteraf gezien een verstandige keuze.

Eerste bevoorrading was rond 11 km en voorzien van alles wat je maar kon inbeelden. Raymond Beeren, de organisator van deze trail heeft echt aan alles gedacht. Deze man weet waar hij mee bezig is. Ook de medewerkers langs het parcours en op de bevoorradingsposten waren heel geëngageerd. Korte babbel, grapje en hop terug op weg.

Nu kwam er een deel het bos in met heel wat stijgingen langs en over en rond een beek. Eenmaal boven werden we beloond met een schitterend uitzicht over...wijngaarden! Wist ik niet dat dat hier was. Ik ben naast een wandelaar gaan staan, stil genietend van het zicht, foto genomen en terug het bos in. Rond kilometer 20 was er de splitsing met de 37km. Vanaf hier is mijn solotocht begonnen. Mooie loopstukken werden afgewisseld met klimmetjes door een bontgekleurd bladerpak.

Bevoorradingspost 2 bereikt na 27 kilometer. Dit koppel was verkleumd van de koude. Opnieuw een rijk gevulde tafel maar ik kan geen knabbels door mijn keel krijgen. Ik had mijn Herbalifepapje mee, gelukkig, en bibberde dat naar binnen. Mijn god wat had ik het kou! Is dit wel verstandig? Ik zat zo goed als op de helft, mijn hartslag was gemiddeld 148, spieren no problem en het was 12u. Allemaal goed maar verdoeme ik had zo'n kou.  Hup, verder Wis...

Vol moed vertrek ik richting laatste bevoorradingspost. In mijn rechter ooghoek zie ik plots het gele bordje met zwarte pijl...smijt me het padje in...zie de modder niet...en glij pats het beekje in. Tot mijn enkels diep sta ik met beide voeten in het water. Een normaal mens zou er direct uitspringen maar not this girl. Ik sta daar onnozel te lachen...had dit gefilmd geweest ik had de hoofdprijs gewonnen in Videodinges. En dan zijn er de KOUDE VOETEN...NEEEEEEN. Met loodzware klompjes terug op pad.

Zie ik daar nog een loper? Goed, laat die maar de rode lantaarn zijn. "Hoi, mooie trail hé, gaat het nog? Geniet nog. Ja jij ook, tot aan de finish." en hier de rode lantaarn. De afdalingen en rechte stukken gaan nog steeds goed. Kilometer 31 tot 33 was vreselijk. Stijgend en niets dan modder. De zijkanten waren stukgelopen door mijn voorgangers en bij iedere pas gleed ik terug naar achter door mijn kletsnatte schoenen. Had ik mijn Vibram's maar aan! Door de inspanning die ik hier moest leveren trok ik te snel de koude lucht binnen. Een vreselijke hoestbui was niet te stoppen en dit was de start van mijn persoonlijke hel.

Het pad kwam uit op een straat en aan het T-kruispunt moesten we rechts en dan direct links terug de velden in. Op de hoek stond een bushokje in de zon. Ik heb er dik 10 minuten zitten hoesten met mijn hoofd tussen de handen. God zeg, is het dat waard? Is dit wat ik wil? Als er nu een bus stopt, ik stap er op. Gedaan over and out. Ik bibber me hier onnozel zeg. Zie me hier zitten, zielig. Allé zeg, waar blijft die bus?! Okee, dan lift ik wel. Stond ik daar te wachten op een auto die me zal afzetten in 's Gravenvoeren. Bij het oversteken van de straat heb ik 5 wagens zien passeren en nu geen enkele. Tja, nog een dikke 10 kilometer dan maar naar de laatste bevoorrading zeker...

Ik stond op het punt alle mentale strijd op te geven. En dan heb ik mijn hulplijn gebeld...Chris. Ik moest zijn stem horen, hij zou me wel zeggen wat ik moest doen. Dit had hij me nog nooit weten doen en was denk ik wat overdonderd. 'Ga door tot de laatste bevoorrading en beslis daar'. Toen kwam Noortje aan de lijn en zei de wijze woorden: 'Maar mama toch, gij kunt da zenne. Allé, doe gewoon door. Kom.' Ja, ze heeft gelijk, misschien moet ik niet opgeven. Ik kan mijn titel op mijn blog toch niet zetten als Bear Trail - DNF? En die gokjes dan, geen winnaar, dat is ook iets hé. Weet je, ik laat het lot beslissen: als er op de laatste bevoorrading een cola is, ga ik door.

Bevoorradingspost 3 was op kilometer 44. Een border collie komt me vrolijk een dennenappel brengen, hij wil met me spelen. De man van de bevoorrading en de eigenaar van de hond verwelkomen me vrolijk. De hond blijft de dennenappel terug brengen.
'Is er nog een cola?'
 Neen.
'Tja, dan stop ik er mee. Ik heb het moeilijk.'
Nou, ik haal binnen wel even een cola. Momentje. De eigenaar van de hond blijkt in het huis rechtover de bevoorrading te wonen en daar komt ie met mijn cola. Het lot, een grappig ding.
We babbelen er op los, de hond blijft met zijn appel aandraven en ik leg hen mijn strijd met mezelf uit. Na een kwartiertje zegt de man van de hond plots:
'Maar jij bent toch een bikkel. Bikkels geven niet op. Ga gewoon door, het zijn er maar 13 meer. Kom op meid.' De jongen van de organisatie daagt me uit om om 17u binnen te zijn. Ja, ik zal je daar opwachten. Beloofd. En voilà na 20 minuten zet ik het om 15u10 terug op een lopen...vastbesloten richting finish.

De komende 13 kilometer ga ik zo weinig mogelijk stappen, ik wil die vriendelijk man niet teleurstellen en ja, ik ben een bikkel. KAYA! Ik raak in een soort trance. Dit klopt niet, er is hier geen pad. Terug gelopen en de route teruggevonden. Blijven focussen Wis, ik voel het bandje dat ik van Lies kreeg, opgeven is inderdaad geen optie. Ja, ik heb het nog steeds kou maar daar heb ik me bij neergelegd.

Rond kilometer 38 wordt mijn solo-run prettig verstoord door Jonathan van Ninove die in Leuven woont. Hij wordt mijn vrolijke gezelschap voor mijn strijd in de laatste kilometers. Amai en wat een positieve kracht dat die gast heeft. Hij was te laat uit zijn bed gekomen voor de 57km, heeft zich dan maar in geschreven voor de wandeling van 37km. Besloot om een stuk van de 57km er aan te breien en was blij dat hij nu het laatste stuk kon meelopen met mij.

We babbelen er vrolijk op los, de kilometers gaan goed voorbij. Op de stijgende stukken die stappen we aan een goed tempo. Jonathan kent de streek door en door. Ongeveer op de 50ste kilometer doet hij me stoppen. Zie je die bomen daar links boven? Daar heb je gelopen rond kilometer 30. En dan ben je zo de heuvel naar beneden gelopen tot je beneden aan die brug kwam. Ajaa, zeg ik hem, daar beneden aan dat buskotje heb ik mijn crash gehad. We lachen er flink om en lopen terug verder.

De komende 7 kilometer wil ik niet meer stappen. Het lukt me nog om er een 8km/u uit te persen. De benen draaien eigenlijk nog goed rond. Geen pijn aan de enkels, geen pijn aan de knieën, fysiek gaat het eigenlijk nog hoor. Ik heb een gemiddelde hartslag van 152, dat is toch heel goed, alleen ruik ik mentaal mijn grens. Jonathan grapt dat 60km wel mooier op de teller zou staan. Een halve kilometer voor de finish komen we zijn vader tegen. We maken kennis en gaan verder met lopen. Daar is het, de finish. Merde, nu moet ik dat voetbalplein nog rond lopen zeg. Jonathan huppelt enthousiast naast mij, komaan Wisken, wat is nu dat voetbalveld. Hij heeft gelijk, wat zijn die paar meters. Ik, dove kwebbel, versta de omroeper niet en Jonathan speelt mijn tolk.

De finish op kilometer 57 en na 1.210 hoogtemeters, na 8u en 2minuten lopen, eindelijk. Ik eindig als 72ste van de 73 finishers, de 7e vrouw van de 7 deelnemende vrouwen. Hij heeft woord gehouden, daar staat de man van bevoorradingspost 3. De organisator, Raymond Beeren, schud me de hand, O my God, ik ben er gewoon. Ik geef een dikke knuffel aan de lieve Jonathan, een dikke merci aan de bevoorradingsman, een dikke proficiat aan Raymond van Bear Sport voor de prachtige route en de perfecte organisatie. En wat krijg ik aan de finish: een cola! Het was het allerlaatste flesje. Is dit het lot die me ook gelukwenst? Ik denk het.

Met de verwarming op de hoogste stand rij ik de lange rit naar huis. Stilletjes aan raak ik opgewarmd. Ik trakteer mezelf op een lekker pitta van Kusadashi, neem een ferm heet bad, post op smoelenboek dat Nathalie de gelukkige winnaar is geworden en kruip al hoestend onder een stapel warme dekens. Ik slaap de klok meer dan rond.

Vandaag, zondag neemt Manu deel aan zijn allereerste zeilwedstrijd. Ik spring uit mijn bed, geen enkele vorm van spierpijn. Is dit de adrenaline nog van gisteren? Ik duffel me goed in. Tijdens zijn zeilreeksen loop ik kleine stukjes van de pier naar de graskant en terug. Geen enkele last. Ik ben wel stikjaloers van de loperkes aan het Nievdonkse meer.

Ik vat het eigenlijk precies nog niet echt. Wat me bezighoudt is mijn mentale strijd. Ik heb echt mijn grens geroken. Scary. Wat had ik gedaan als die bus was gekomen of er een wagen had gestopt? Zou ik ingestapt zijn? Ik durf echt niet volmondig en overtuigd NEEN te zeggen. Ik zie mijn zoon naar zijn overwinning zeilen. De pretlichtjes glinsteren in zijn ogen van intens geluk. Ik ben fier en denk bij mezelf 'dat is een bikkel van een bikkel en bikkels geven niet op, nooit.'

 

Nathalie, een dikke proficiat voor je goed gok. Je geschenkje komt je deze week tegemoet! Heel erg bedankt ook aan ieder ander van jullie.

Place your bets ladies and gentlemen.

Zin in een klein wedstrijdje voor een leuke prijs?

Daphni kan getuigen dat ik mijn belofte van een prijs opsturen nakom. Alsook dat het een fijne attentie is. Ze gebruikt het wel degelijk dagelijks. Daphni, corrigeer me gerust als ik het verkeerd voor heb.

Altijd leuk zo'n pronostiekske. Laat er ons dan gewoon eentje maken voor de Bear Trail. Zet onderaan op het blogstukje als reactie of opmerking wat je denkt dat ik zal doen.

1. Uitlopen of niet?
2. Zoja, tot welke kilometer?
3. Hoe lang ga ik dan over dat aantal kilometers doen?

Diegene die het dichtst bij mijn neergezette prestatie is, krijgt een mooie prijs. Spannend hé...hier is de mijne:

Ik loop/stap hem volledig (57km) uit in 7u 20min. KAYA!

Place your bets ladies and gentlemen...

Tip: hier een mooie definitie van trailrunning volgens www.trail-running.nl:

Avontuurlijk rennen in de natuur

Trail running is een variant op normaal harlopen. Trail runners verkiezen de wandel en bospaden boven het asvalt of andere geprepareerde ondergrond. Het trail (de route) van de trail runner gaat door de ongerepte natuur waarbij af en toe geklommen moet worden. Er zijn wereldwijd vele trails en de samenstelling van de routes zijn altijd weer anders. Er lopen vele trails door de bergen, woestijnen, bossen en heuvels. Zelf omschrijf ik trail running als avontuurlijk rennen. Het ritme bepaal je zelf, maar je trail zorgt voor afwisselingen die je volledige aandacht vragen. Een hoogte verschil van 1200 meter tijdens een trail is heel gewoon.

Je kunt trail running op vele verschillende manieren uitoefenen. Zelf oefen ik veel in de bossen en over het strand. Daar waar de natuur het toelaat is het heerlijk trainen. Er zijn mensen die deelnemen aan georganiseerde backcountry trails. Dit zijn georganiseerde trail runs, waarbij de trail runners grote afstanden met weinig bagage af kunnen leggen. Zie het als een expeditie, waarbij de trails een mooiere route afleggen dan de bagage die georganiseerd meereist.

Al ruim 40 miljoen trail runners zijn wereldwijd actief. Vooral in America wordt trail running veel beoefend.

De prachtige foto van de Voerstreek is van de site van Cindy Trossaert. Ze heeft nog veel mooie impressies van haar wandelingen in de Voerstreek, mijn speeltuin voor zaterdag.

Napaiji MP3 - Test 2

Vorige week zaterdag stond ik met het gezin aan het zwembad. Bleek dat er waterballet was en de training niet doorging. Niemand van de organisatie had de leden verwittigd dus zijn we terug naar huis moeten gaan. Ik heb de Napaiji MP3 dan niet kunnen testen.

Afgelopen zaterdag was er dus een nieuwe poging. Deze keer konden we wel zwemmen. Bij de eerste test had ik wat sukkeling met de oortjes. Mijn echtgenoot zegt dat ik chipsoortjes heb dus je hebt al een idee...ik heb kleine oren. Ze werken niet goed (ik ben namelijk half doof) en bovendien niet de gemakkelijkste om plugs in te steken. Ik was dus al heel blij dat de fabrikant er allerlei formaten van oordopjes standaard ingestoken heeft. Het allerkleinste formaat is bijna gepast voor mij.

Bij de vorige test was de muziek een paar keer uitgevallen omdat er water in mijn badmuts gelopen was en dus ook in mijn oren. Daarom heb ik de tijd genomen om de oortjes nu goed in te steken, vervolgens de badmuts er stevige over en plons het water in.

Het ingestelde doel: 1u zwemmen. Ik vroeg me eigenlijk af hoe de afgelegde afstand wel berekend wordt. Het moet ergens een gemiddelde zijn want er zit geen gps of iets dergelijks ingebouwd. Welk tempo dient men dan ook te zwemmen zodat de werkelijkheid overeenstemt met wat het toestel aangeeft op het einde van de oefening?

Ik ben een relatief goede zwemmer. Met mijn schoolslag kan ik stevig doortrekken maar in crawl faal ik. Dus deze ga ik niet doen. Daarom had ik besloten om een voor mij gemiddeld tempo aan te houden, non-stop te zwemmen en zelf te tellen.

Het is wel zalig hoor om te zwemmen met de MP3. Je hebt je muziek bij je, je stoort je minder aan je omgeving zoals lompe walvissen in het zwembad en de tijd vliegt voorbij. Het is wel goed opletten dat er geen water in de badmuts komt want dan is het geprutst. Eén van beide oortjes gaat gegarandeerd niet spelen. Maar aangezien ik me goed geprepareerd had heb ik er geen last van gehad. Het staat trouwens ook in de handleiding dat het apparaat best gebruikt wordt met een badmuts aan.

Het toestel geeft een piepsignaal als je halverwege je oefening bent. Vervolgens krijg je die piep ook 1 minuut voor het afronden van de oefening. Je muziek die je er opgezet hebt, speelt in shuffle af. Wanneer de oefening start en stopt, doet je muziek hetzelfde. Ook het volume van je muziek is goed regelbaar. Wanneer iemand het toestel met mijn volume in zijn oren steekt, springt die gegarandeerd uit het water. Maar er is een ruime marge tussen stil en luid dus voor alle hoortypes zit er wel iets tussen.

Resultaat?
Volgens het apparaat heb ik 2.550m afgelegd terwijl ik in mijn telling aan 2.600m (52 x 50m) zat. Redelijk accuraat vind ik toch. Een garmin loophorloge of Edge voor het fietsen heeft toch ook een afwijkingspercentage. Alle toestellen hebben dat trouwens. Nu vind ik 50m een behoorlijke kleine afwijking. Had ik trager gezwommen dan was dat in mijn voordeel geweest. Over 50m gaan we niet neuten hé!

De batterij is ook heel sterk. Je hoeft het toestel niet constant op te laden. Sedert het eerste gebruik (3 weken) heb ik deze nog niet opnieuw moeten insteken. Er is trouwens ook een indicator die je laat zien hoeveel batterij je nog hebt.

Volgende keer ga ik het toestel gebruiken met de module afstand. Dit houdt in dat ik zal ingeven hoeveel meter ik wil zwemmen. Het toestel zal dan de tijd registreren die ik hiervoor nodig had.

En als laatste test ga ik het toestel in de module muziek gebruiken. Dan zwem je gewoon zonder ingestelde oefening maar speelt je muziek gewoon af.

Conclusie:

Voor wat er beloofd wordt door de fabrikant voldoet het toestel aan al de punten. Ik ben nu wel iemand die steeds de handleiding en/of opstart CD naleest voor het eerste gebruik. Dat is volgens mij een vanzelfsprekendheid. Ik ben me wel terdege bewust dat ik behoor tot het kleine percentage van mensen die hiervoor de moeite doen. Ook deze is gebruiksvriendelijk en duidelijk opgesteld.

Wat er misschien toch aan verbeterd mag worden of beter, wat ik persoonlijk vond dat er aan ontbrak?
* De oortjes toch iets beter laten werken bij binnensijpeld water (niet iedereen zal de moeite nemen om zich degelijk te prepareren of met een badmuts op te zwemmen).
* De mogelijkheid om je totaal van de oefening en/of globaal totaal te downloaden op je PC.
* Misschien in de toekomst linken met een hartslagmeter? Dit zou het af maken voor de statistieken freaks zoals ik :-).
 

Bear Trail - tapering off

Ok, ik geef toe, ik ben MEGA zenuwachtig. Het is gedaan met veel kilometers lopen. Ik heb gedaan wat ik kon en de basis is gelegd. Hiermee ga ik het moeten doen. Dit neemt niet weg dat ik gek word van dat stil zitten.

De coach zegt dat ik nu de spieren de tijd moet geven om te rusten. Dit zal tot gevolg hebben dat ik aan supercompensatie doe. Als je het op de geleerde wijze wil lezen: ik ben aan de tapering off begonnen.

Nu geen haar op mijn hoofd die niet zal doen wat hij zegt. He's the best maar ik, de endorfine junkie, snakt naar de lange duurlopen. Mijn huis ligt proper en de strijk is opgeborgen...dus rest er me enkel nog me degelijk voorbereiden op de trail.

Dit is mijn speeltuin volgende zaterdag:

Running route 1529500 - powered by Runmap 

De weersvoorspellingen zien er ook ok uit. De kledij wordt klaar gelegd, de rugzak getest, de schoenen gepoetst, de route bestudeerd, het eten netjes uitgebalanceerd en er wordt tijdig het bedje ingekropen.

Waar ik het meeste mijn batterijen mee ga opladen dit weekend is met het gezelschap van mijn allerliefste vrienden en mijn gezin. Hun zotte kuren, hun getetter, hun lach, hun gezelschap ga ik opslaan in mijn hart tot ik fully charged ben.

Investeren

Wanneer je me ziet lopen in en rond Lede, zie je me met een camelbag lopen. Ik heb het geprobeerd hoor met een loopgordel maar het is niet mijn ding. Dat blijft nooit zitten waar dat ik het wil. Constant ben ik dat naar beneden aan het duwen, recht aan het draaien, die flesjes steek ik er naast of ik smos mezelf helemaal onder met de plakkerige drank die er in zit.

Dus heb ik de drinkzak van mijn zoon Manu in beslag genomen. Het gepruts is voorbij alleen dat ik heel beperkt ben in mijn mee te nemen spulletjes. Het zakje is net gepast voor mijn gsm zonder beschermhoesje. Bovendien heb ik gegarandeerd brandplekken en schaafwonden. Het is al een mooie verzameling van littekens geworden.

De 2 recentste zijn een flinke streep op mijn onderrug van de halve marathon in Brussel vorige zondag en een brandwondje op de binnenkant van mijn rechterarm van een riempje. Als dat het gevolg is van een loopje van 30km, hoe ga ik er dan uitzien na 57km?!

Dus internet afgesmurfd op zoek naar een loopzak. Waarom het ver zoeken als ik een expert binnen mijn handbereik heb? Martine Hofstede zal toch ook wel ooit met dergelijke zaken gesukkeld hebben toch? Wanneer zij zegt dat een rugzak goed zit, dan zal die ook wel goed zitten. Bingo...

En zo ben ik de trotse bezitter van een Salomon rugzak S-Lab XA Advanced Skin 12. Gedaan met schaaf- en brandwonden...eindelijk...bedankt Martine :-)

Bear Trail - Week 2

Het was een weekje van doorbijten, keeping the faith. De trainingen worden vlotjes verteerd en die halve marathon van zondag was als niets. Maar wat is het kunnen lopen van 21km in een trail van 57km. Niet vet, vind je niet? Er resten me nog 2 weken. Tijd om alles er uit te halen wat er mogelijks nog in zit.

Maandag werden de spieren gedurende 1,5 uur soepel gemaakt in ballet. Dinsdag deed ik intervaltraining van 400m aan marathontempo. Woensdag opnieuw een intervaltraining maar dan van 1km aan normale duurloop. Ik vreesde voor spierpijn op donderdag maar no prob. Was het door het dagelijks naar het werk fietsen, 'k weet het niet.

Donderdag zou Nathalie mee lopen maar dat is letterlijk in het water gevallen. Bij het buiten komen van haar woning goot het water terwijl het bij mij, enkele straten verder lichtjes druppelde. Ze zag het echter niet zitten en dus heb ik me de nog resterende 3 kwartier uitgelopen - zonder regen. Nathalie had natuurlijk spijt dat ze terug in haar zetel gekropen was.

Zaterdag zou ik mezelf eens op de weegschaal leggen. Ik ga voor een 30km, nem. Door de toer die ik uitstippelde, zette ik mezelf voor een no-way-backsituatie: 30km. Start in Lede, naar het park van Aalst, daar een 10K aan normale duurlooptempo uitlopen, om vervolgens terug van Aalst naar Lede te gaan. Het was mijn weer: regen en wind. Camelbag gevuld met drank, Ipod mee en weg.

De eerste 10km was al snel achter de rug. Toen ik de straat wou oversteken om het park van Aalst binnen te lopen, stak er juist een oudere heer samen met mij over. Aangezien hij ook een toer in het park ging doen, zijn we aan de praat geraakt...voor 7km lang. Freddy, het was aangenaam kennis maken. We lopen zeker nog samen.

We gingen elk onze weg en de terugtocht naar Lede kon beginnen. De hemelsluizen gingen open en de wind zat op kop. Zalig! Mentaal was het ok, fysiek ging het ook. Na 3u 19min stond ik terug aan mijn voordeur: 31,4 km. Moet ik nog vertellen dat ik zeer zeer blij was?!

Zaterdagavond stonden we met het hele gezin in het zwembad van Aalst maar de les ging niet door. Geannuleerd maar niemand heeft de moeite gedaan om de leden te verwittigen. Niet fijn dus onverrichter zake terug naar huis.

Deze morgen ben ik gaan los lopen samen met Nathalie en Neefken. Grappig die gezichten van al de mensen  die naar de stembus trokken. Het is toch een folklore hoor. 'Op de goei stemmen hé', 'Ga je de goei gaan zoeken?', 'Ze zijn al met de goei weg zenne' werd ons meermaals nageroepen.

Thuis, badje pakken en zelf ook eens naar de stembus getrokken om dan langs den Déjà Vu te passeren om dit door te spoelen met de vrienden. De sfeer was er al goed maar Chris en ik hadden met de fietsers afgesproken. We hadden bovendien ook nog kinderen die eten moesten krijgen.

Om 14u zaten we op de mountainbike. Chris is met de venten een toer gaan doen, ik samen met Liesje en Sofie. Sofie had een fijn toerke gemaakt met de knooppunten met als eindpunt den Déjà Vu. Het was daar nog vollen bak ambiance, onze fietsen stonden dus redelijk rap tegen de muur. Een half uurtje er na zijn onze mannen er ook binnen gevallen.

Over de verkiezingen werd er niet gesproken of toch niet veel. Er werd er wel gelachen, gezongen, het was super leuk. Het was een fijne afsluiter van een fijne week.

Bear Trail - Week 3

In begin als ik mijn titel van het blogstukje schreef, leek de Bear Trail nog ver weg. Nu, dat ik week 3 achter de rug heb, overvallen de zenuwen mij. Nog 2 weken trainen te gaan....HELP!

Ik voel nu dat ik de afgelopen weken, na de voedselvergiftiging, het steeds van me weggeduwd heb. Ik heb geen verwachtingen meer, misschien ook heel weinig geloof in mijn slaagkansen. Ik ben me ook terdege bewust dat ik er een mal figuur ga slaan maar opgeven is geen optie.

Een mens moet hopen en positief blijven want hierdoor verhoog je je slaagkansen soms tot 30%. Dus bij deze dan ook het percentage dat ik denk dat ik heb. Desalwelteplus ga ik mij volledig smijten die dag.

Gezien de opendeurdagen op het werk en ik dus een volledige zaterdag ga moeten werken, dienden de trainingen te worden herverdeeld over de rest van de week. Maandag is altijd gereserveerd voor ballet en zondag stond de HM van Brussel op de agendag. Schiet er dus niets anders over dan elke dag lopen wat er kan gelopen worden.

Dinsdag heb ik samen met Karine een 9km gedaan waarbij we geen enkele meter gezwegen hebben. Grappig wat we toch steeds aan elkaar te vertellen hebben.

Woensdag regende het cats and dogs en vond ik toch wel mijn loopschoenen niet meer zeker? Rond 20u heeft Chris me letterlijk buiten geduwd 'Allé, luie wanne, lopen want anders ist toch gezaag omdat je niet getrained hebt!' Ik ben hem er nog steeds dankbaar om want ik heb enorm genoten en toch 10,5km tussen de druppels gelopen.

Donderdag info-avond op de middelbare school van Manu. Om 18u45 moest ik al braaf zitten luisteren. Het zou maar een uurtje duren. Zo'n 2u nadien zijn we er terug buiten gewandeld, murw geluisterd. Ik ben thuisgekomen en in mijn warme nest gekropen.

Vrijdag, eerste dag van de opendeur, was mega-druk. Een pak volk over de vloer gehad en een massa telefoons. Nood aan frisse lucht! Wat een fijne sport toch hé lopen...schoentjes aan en stoom afgelaten met Padi in het park. Veel zin had noch zij en noch ik om veel kilometers te doen. We hebben er een speelse 6km van gemaakt.

Zaterdag ben ik na de opendeurdag naar het zwembad van Aalst getrokken. Niets kon me hiervan weerhouden want ik heb een speelgoedje om uit te testen! Het verslagje kan je hier nalezen.

Zondag was er dan mijn haaswerk voor Helga's allereerste halve marathon.

Ze is relaxed gestart en in top humeur. Het is al een groot voordeel dat de zenuwen niet door je lijf gieren. Het was fris en zonnig weer, ideaal voor een halve marathon. Voor de grap had ik me uitgedost met konijnenoortjes en bijhorend staartje. Op mijn drankzak had ik de boxen geïnstalleerd met muziek op volgens haar bpm.

Fysiek was het voor haar geen enkel probleem. Mentaal is ze op kilometer 16 overvallen door de afstand en de vele hellingen. Ja, het is niet bepaald de gemakkelijkste die ze uitgekozen heeft. Na wat trek en sleurwerk is ze er knap in geslaagd om haar terug op te laden voor de laatste rechte lijn. Op 2u21min zijn we over de finish gelopen.

Het is een heel andere beleving zo'n haaswerk. Ik was wel wat verschoten dat daar toch wat komt bij kijken: de ideale lijn opzoeken, de hinder beperken van andere lopers, drinken oppikken en spurten om het te geven, alert zijn voor de dipjes en ze zo veel mogelijk voorkomen. Ik vond het wel een leuke ervaring. Wat zij er van vond kan je lezen op het blog van onze club SVS Aalst.
Ik was ongelooflijk blij dat ze het gehaald heeft. Ik had geen twijfel over haar kunnen alleen was ik wat bang haar te veel te pushen. Maar ze is fris over de meet gekomen en plant al een nieuw doel. Dus missie volbracht.

Napaiji MP3 speler

Begin deze week kreeg ik het nieuws dat ik geselecteerd was door Decathlon voor het uittesten van de Napajii MP3 speler.

Gisteren zat het pakketje in mijn brievenbus. Het ziet er een leuk hebbeding uit. Het pakket bestaat uit de MP3 speler, de hoofdtelefoon met verschillende maten van oortjes en de nodige kabels voor de USB-aansluiting op de computer. Wat een pluspunt is het handige, zwemzakachtige bewaarzakje. Proper en netjes.

Gisterenavond heb ik de handleiding doorgenomen en er mijn favoriete muziek op gezet. Morgen, zaterdag, is het zwemmen met de MP3. Geen saaie boel meer die baantjes trekken...ik zal juist moeten opletten dat ik niet zing in het zwembad...

To be continued...

Bear Trail - Week 4

Afgelopen weekend bracht ik door met de MTBiekes Lede aan zee. De dagen er voor is het lopen heel goed gegaan. Ik voel me terug op kracht en de benen draaien vlotjes rond. De intentie om toch te lopen dit weekend was er maar zou het ook lukken. Zo'n weekend zijn altijd gevaarlijk, niewaar.

Vrijdag zijn we na het avondeten naar het strand getrokken met enkele flessen van het goddelijk vocht. Buiten het kletsen is er ook getest hoe warm het zeewater eigenlijk wel is rond middernacht. Moet zeggen, dat valt best mee hoor.

Zaterdagmorgen had ik het gezelschap van Liesje. De wind was fris maar het herfstzonnetje verwarmde ons gezicht. Onze speeltuin was dit keer het Zwin. Prachtig om in te rennen. Zien we daar een man die speciaal naar de eerste afgelegen publieke vuilbak gefietst komt. Hij kijkt of we bekenden zijn. Nope, de kust is veilig. Hup de fietstassen open en zijn afval deponeren in die vuilbak. Tja, daar zal het hem op steken in Knokke...

 
Na 11km heb ik Liesje achtergelaten aan de woning en heb ik er nog een 8km bij gelopen. Ik was hierna helemaal positief opgeladen voor de rest van de dag met de madammen.

Zondag ben ik opnieuw het Zwin in gedoken maar dit keer alleen. Jammer is het wel om te moeten zien dat dit natuurreservaat op zondag de vuilbak van les riches is. Ze maken hun zondagse wandeling met hun viervoeter en laten de poep zomaar in het midden van het pad liggen. Ik heb het niet te veel aan mijn hart laten komen en zag het als een extra behendigheidsoefening.

De zandpaden afgewisseld met de paden door het veld waren prachtig en goede oefening voor de trail.

In de namiddag hebben we ons heerlijk laten verwennen in La Reserve met een goede massage, sauna, zwemmeke doen en rust. Ik was totaly zen. Het weekend is afgesloten bij den Italiaan. Wat een fijn en zonnige weekend...bedankt ladies.