Hoog bezoek

Maandag heb ik terug mijn kilometer zwemmen gedaan onder de middagpauze. Dit lukte me deze keer in 21min 43 seconden. Alweer wat afgeknabbeld. Echt relaxed zwemmen heb ik niet gedaan want mijn linkeroortje van mijn Napaiji MP3 ging niet. Bleek wat te veel water in te zitten dus komt wel weer goed.

De balletles van die avond gaf aan dat mijn spieren de voorbije week goed moeten werken hebben. De plié ging niet zo galant als anders maar het was een leuke les.

Manu en Noor verkozen woensdag om samen met Padi een lange wandeling maken. Aangezien ze toch een week bij mij was, gaf ik toe. Geen lopen dus die avond. Maar 's avonds om 22u hing er een verontrustte schoonbroer aan de telefoon 'Er is toch niets gebeurd?!'. Blijkbaar had ik niet goed geluisterd, het logement ging maar in vanaf donderdag. Oeps, sorry hoor.

Donderdag had ik een complet off day. Ik voelde me neerslachtig, mistroostig, ongelukkig, slecht, leeg, etc.... Wat is dit zeg? Alle moed toch bij elkaar gesprokkeld en gaan lopen met Padi, Philippe, Joke en José. Het was stralend weer en het lopen in gezelschap en de natuur bracht me toch iets terug naar het positieve niveau.

Vrijdag en zaterdag had ik mijn studerende jeugd dus moeder bleef netjes in de buurt. Ik hoef er geen tekening bij te maken dat ik op zaterdagavond zowat de muren opliep. We gingen in hun pauze wel heel veel wandelen maar toch had ik niet genoeg met mijn neus in de wind kunnen lopen.

Zondag kon dit godzijdank wel, Chris bleef bij de kids een oogje in het zeil houden. Dus de voormiddag was het plan om met José een 16km te gaan lopen. Vol enthousiasme vertrokken we de zwoelte in. Maar dan, na 10km ging het grandioos fout met mij. Hevige darmkrampen zorgden er voor dat ik de resterende 5km strompelend afwerkte. De allerlaatste kilometer heb ik gestapt. OMG, niet opnieuw!

Hevige twijfel speelde zich natuurlijk op of ik er wel goed aan deed om dan die namiddag de geplande mountainbiketocht met Sofie door te laten gaan. Zou ik niet beter afbellen? Ik kon het evenwel niet over mijn hart krijgen. Ik had al uitgekeken naar onze fietstocht dus toch maar gestart.

We reden ons toerke in Kalken, lekker mooi en aan een gezellig tempo. Het lag er volledig droog bij, anders dan we gewend zijn. Er waren veel momenten dat ik moeten werken heb om haar tempo bij te houden. Dit was al de 2e keer vandaag dat ik het onderspit moest delven. Er is etwas los!

's Avonds brak de microbe door en moeder lag strike in de zetel. Buikpijn, hoofdpijn, koude rillingen en toch gloeiende kaken...bed in en uitzieken. Mits de juiste medicatie en het wat aanpassen van de voeding zijn we bijna weer de ouwe.

De afgelopen dagen waren te warm om te sporten en er waren wat festiviteiten op de agenda: etentje met de balletvrouwen en de 40ste verjaardag van een vriend.

Donderdag krijg ik hoog bezoek. Martine Hofstede (ik heb al veel over haar geschreven) komt op bezoek tijdens haar Bierbrouwerijtocht. Het is goed gevonden hun tocht. Ze gaan namelijk 5 dagen vanuit Nederland fietsen langs zo veel mogelijk bierbrouwerijen in Vlaanderen. Ze zullen alle bieren keuren en testen. Hun route kan je meevolgen als je op de link klikt.

Het heeft me 4 dagen gekost om de nodige hoeveelheid Orval op de kop te tikken. Deze doen ze niet aan en moeten ze toch proeven hé. Gelukkig is er wel altijd een vriend waar je kan op bouwen. Ik heb beloofd zijn naam niet te vernoemen - hij vreest een aanval op zijn voorraad Orval - maar X, vreselijk bedankt om me te helpen! Ik sta bij je in het krijt!

Dus donderdag komen er 4 Nederlandse vrouwen met pit een lekkere frisse Orval en een bord spaghetti eten.