Rollercoaster

Ik voel me al een tijdje een gelukkig kind in een pretpark. Het is een echte aaneenschakeling van prettige momenten al dan niet met vrienden. Het gaat elke dag in stijgende lijn omhoog. Zou ik vandaag mijn top bereikt hebben?

Vrijdag was ik al gelukkig kindje want eindelijk waren ze er: mijn nieuwe schoenen. Na wikken en wegen, gaf het blogstukje van Martine de doorslag. Ik ging gaan voor La Sportiva - de Vertikal K. Naar de site van Global Sports NL en besteld. 

Blijkbaar waren er wat problemen met het online bestellen vanuit België en tijdens een balletles kreeg ik een telefoontje uit NL. Bas ging alles in orde brengen. Een weekje geleden kreeg ik het jammerlijke nieuws dat mijn bestelde schoenen niet meer geleverd werden door La Sportiva. Ik kreeg als alternatief de Helios voorgesteld maar groot was mijn teleurstelling. Ik had immers de Vertikal K gekozen voor die speciale afschermlap op de wreef.

Woensdag belde Bas terug. Hij had het netjes geregeld dat de Vertikal K vrijdag bij mij zou zijn. JOEPIEEE en vreselijk bedankt Bas! Maandag ga ik ze voluit testen. Ik ben benieuwd.

Zaterdag was quality time met de kids. Ze vertrekken op dinsdagmorgen immers op scoutskamp en alle volgende kampen daarna, dat deze tijd nodig was. We gaan de komende 2 maanden meer zonder dan met kinderen zitten. 

En dan vandaag was de Livinusrun. Om 6u30 het bed uit. Om 7u15 op weg naar Sint-Lievens-Houtem. Nummer gaan afhalen en dan de bus op naar St.-Baafskathedraal in Gent, de start van de Livinusrun. Op de bus zat ik naast Rik, de schoonbroer van mijn zus, en enkele stoere binken van de Mr. T triathlonclub. We waren bijna gebotst met de bus maar het geluk lachte ons toe. De sfeer was al uitmuntend.

Bij de start stal de belleman van Gent de show. Sympathieke en enthousiaste man, alle vespa's stonden klaar en alle lopers werden in groep begeleid tot de officiële start 1,5km verder.

Sedert mijn marathon in februari heb ik weinig gelopen en al zeker geen lange afstanden. De langste was 17km. Dus doseren ging ik doen en vooral veeeeeel genieten. Mijn hartslagmeter had ik bewust thuis gelaten, geen stress meer. Ik ging het vandaag proberen volledig op het gevoel te doen.

Bij de eerste bevoorrading (10K) nam ik de tijd om te drinken en druivensuiker te eten. Babbelke gedaan met de medewerkers en terug aangezet. Benen voelden nog lekker fris, de maag en darmen gaven geen kik. De tweede bevoorrading (18K) zelfde scenario. Het ging steeds beter en beter maar ik besloot het tempo zo constant mogelijk te houden.

Bij de bocht van 22K zag ik plots een bekend tenueken op een MTB. Maar zie, wat super super lief, de Zwette Maanen kwamen supporteren. Nieven Bart, Björn, Ive, Bart en mijn ventjen stonden me daar gewoon op te wachten. Ik was er van onder den indruk en wist niet waar ik had. Zo'n deugd dat dit deed. Bedankt lieverdjes. Wat ben ik toch gezegend met goede vrienden!

De laatste 9K heb ik gelopen als met vleugeltjes. Bij de derde bevoorrading terug uitgebreid gestopt en gedronken en dan heb ik besloten dat ik de laatste kilometers aan hetzelfde tempo ging lopen. Bij de laatste lukte het om nog een klein beetje te versnellen. De volgens de site 29K, die in de bus 500m langer werd gemaakt en die uiteindelijk 31K was, liep ik comfortabel in 3u en 5minuten. 

Ik moet zeggen dat de hele loop super goed begeleid was met hele vriendelijke en warme mensen. Dit is de gezelligste, leukste en meest motiverende loop die ik ooit al gelopen heb. De sfeer was heel ontspannend, ook tussen de lopers onderling. Ik hoop dat de organisatie zich aan dit deelnemersaantal gaat houden want ik denk dat dit een ideaal aantal is, voor de deelnemers maar ook voor de organisatie. 

Om 14u ben ik met Sofie dan de benen gaan losrijden op het MTB-parcours van Sint-Lievens-Houtem. In café Pallieter, de organisator van de Livinusrun, zijn we mijn T-shirt gaan ophalen en hebben we op het terras genoten van een Leffe blond. Sofie heeft hoogstpersoonlijk gezorgd dat alle bloemen en planten langs de kant van de weg genoeg vocht kregen op deze warme dag. Haar niesbuien (stomme hooikoorts) zijn gewoonweg fenomenaal te noemen. 

Samen met Padi heb ik op ons lapje gras in het laatste streepje zon deze prachtige dag volledig in mij opgenomen. Ik ga hem nooit meer vergeten.

En volgende week staan ons weeral mooie dingen te wachten! Mijn rollercoaster gaat al zeker tot 1 september duren...pfffieuw.