NY - week 7

Ik heb 2 fantastische kinderen. Sportief, een goed stel hersenen, een mooi gevoel voor humor, een hart van goud en ze staan stevig met beide voeten in het leven. Dat ze al behoorlijk zelfstandig zijn dat had je wel al verwacht. Ik ben nu éénmaal zo'n kattenmoeder. Het is altijd een geven en een nemen, dat is met alles in het leven. Bovendien ben ik van mening dat in een opvoeding vertrouwen ook een grote rol speelt. En dit krijgen ze van ons, gepaard met een zekere vrijheid, ruimte. Waarschijnlijk krijgen wij hierdoor dan in ruil deze 2 prachtmensen.

Heel af en toe slaan de puberhormonen wel al eens toe. Zo kreeg ik woensdag Manu met geen stokken mee voor een rustige 5km loop. Als hij op de stratenloop van Lede zijn doel wil bereiken, dan is er geen ontkomen aan: lopen! Hij vertrok met een rothumeur en dikke tegenzin: het was te koud (help!), te nat (op mijn tanden blijven bijten), hij was moe (begripvol zijn Wis). Maar ik plooide niet (Nem!).

De eerste plas die ik tegenkwam sprong ik er met beide voeten in zodat hij kletsnat was. Hij kon zich niet meer inhouden van lachen. Zotte mama! Ik daagde hem uit hetzelfde te doen. De 5km werd met een stralende lach uitgelopen maar we waren allebei nat tot op onze rug. We hebben echt in iedere plas gesprongen. We hadden bekijks maar foert, we hadden dikke fun. Voilà, de puberale bui was verdwenen en de 5km was geen opoffering geweest.

Vrijdag heb ik haas gespeeld voor Philippe op Wanzele Loopt!. Zijn vorige 10km deed hij in 59min (of zo) en hij had graag 55minuten gehaald. We fietsten in de regen naar de start. Aangezien Philippe zijn fiets in herstelling was, moest hij op een kleine fiets van Manu gaan. Oei, de remmen gingen niet zo goed. Dat was dus met de voetjes op de grond en ik hem aan de arm tegenhouden. Grappig!

De organisatie liep gesmeerd. Er was heel wat gekend volk en ik tetterde te lang en te veel. Zo zou ik bijna vergeten te starten. Op de valreep Philippe getroffen aan de start en weg waren we. Ondertussen was het gestopt met regenen en de kilometers gingen vlot. Er was heel wat sfeer langs het parcours: tentjes, muziek, kaarsjes langs de kant van de weg,...ja het was soms wat feeëriek.

Philippe deed het schitterend. Hij kon nog steeds praten en op het einde zelfs een flinke spurt er uit persen. We eindigden in 56 minuten rond. Damn, ik heb mijn haaswerk met enkele seconden te traag uitgevoerd. Maar ik ben super fier op mijn maatje zenne! Dikke proficiat.

Wanzele loopt! was zeer goed georganiseerd en dus volgend jaar al genoteerd in de agenda. De sfeer is er top, parcours is goedgekeurd en den après Duvels goed.

En dat heb ik ondervonden de volgende morgen. Ik ben om 7u zo ziek als iets over de pot gaan hangen. Man man man, de gerookte zalm van de avond er voor was geen goede combinatie met de Duvels. Als dit maar goed komt want om 10u moet ik vertrekken naar Maastricht voor de Sint Pietersbergtrail.

Wat geprobeerd om te eten maar meer dan een kleine boterham confituur ging er niet in. Wat cola gedronken en nog een uurtje het bed in gedoken. Uiteindelijk heb ik al mijn moed en onze bananen bij elkaar gegrabbeld en ben om 11u40 vertrokken richting Maastricht.

Gietende regen, beikes, strontweer, pfff, zucht, eeeeeeek....wat is dat!!!! Knal op de rem, bange blik in de achteruitkijkspiegel, oef niemand achter mij...goede engelbewaarder heb ik zeg! Ik rij op de 3e rijstrook om iemand in te halen, ik rij 117km/uur net voor de afrit van Berloz en er komt plots, op zijn dooie gemak, een man vanuit de middenberm de autostrade opgewandeld. Vlak voor mijn auto. Ik stoempte op mijn claxon, keihard.

Had hij niet dat knalgele petje opgehad (neen, het was geen straatwerker) dan had ik over hem gereden. Ik beefde en daverde over mijn hele lichaam. De auto's naast mij ondergingen hetzelfde lot maar gelukkig door mijn toeteren waren ze ook op tijd om niet over hem te rijden. Ik was te geschrokken om te stoppen en in mijn spiegel zag ik dat hij op zijn gemakje de autostrade was overgestapt (niet gelopen) en de pechstrook heeft bereikt. Ik belde naar Chris om mijn paniek te ventileren, krijg nog steeds kippenvel als ik er aan denk.

In Maastricht aangekomen begon de zon te schijnen. Ik was aan de nipte kant, net op tijd voor mijn nummer af te halen en het startschot te horen. En weg was ik voor 32km relatief plat parcours. Yeah, right, had ik gedacht ja. De eerste kilometers waren al direct stevig klimmen en modderig. De doorloop in de ENCI-groeve was zwaar in de kleigrond maar ik wou niet klagen. Tenslotte had ik de Duvel zelf in mijn lijf gegoten. Het was toch wat sterven de eerste 10km.

Gelukkig had ik nog vlug een banaan gegeten en het flesje water mee gegraaid bij het uitstappen. Ik heb het heel hard nodig gehad. Maar de prachtige natuur en de enthousiaste lopers deed mijn sombere wolk wat oplossen. Het was echt een mooie trail maar het zal geen simpele zijn want er was veel klim- en ploeterwerk. Ik kwam nog de Nederlandse dame tegen die vorige week de eerste kilometers (tot de eerste klim) met Ine en mij mee liep. We deden een korte babbel en ik liet haar achter. Ik voelde mijn 2e adem komen.

Bevoorradingspost 1 lag op 13,5km en het begon te gieten. Mijn moed zakte in mijn schoenen. Ik zal me nog heel hard mentaal moeten opladen want het hoofd wou niet mee. Ik startte een peptalk en ging terug op pad. Een Nederlander zag mijn strijd en gaf volgende tip: 'nou, bouw je droomhuis in je hoofd, plan je droomvakantie of zoiets, zing een liedje, maar doe gewoon iets leuk in je hoofd. Komaan meid, wees een bikkel!'.

In mijn oren kwam het liedje van Macklemore & Ryan Lewis, deed het kampdansje van de scouts Lede er op en voelde de zon wat schijnen in mijn hoofd. De komende kilometers liep ik te smilen. En daar was de splitsing tussen de 19km en de 32km. Ik vroeg aan de Nederlander wat er zou gebeuren als ik de 19km zou lopen. 'Ja, dan staat er DNF achter je naam.' Neen, dat is geen optie. Ik wreef over Liesje haar bandje en liep de brug over. No way back nu.

Bevoorradingspost 2 was op 23km, ik dronk heel wat cola, at banaan, nam er mee voor onderweg en liep verder. Mijn Nederlander heb ik na de brug niet meer gezien. Ik probeerde zo veel mogelijk te lopen op de 'platte' stukken, de beklimmingen deed ik rustig. Op kilometer 28 moesten we 5 super steile stukken op. Aangezien ik bij de staart hing, was alle grip weg. Het was een grote glijbaan van modder. Ik heb een kwartier nodig gehad voor die kilometer af te leggen. Het was springen naar een boompje, hopen dat het mijn gewicht kon houden en dan mijn volle gewicht naar boven trekken. Mijn rechterschouder heeft goed stand gehouden maar ik heb een paar keer moeten bijten.

Uiteindelijk haalde ik de finish. De mevrouw van de laatste bevoorrading stond aan de finish en moest lachen. Ze wist van mijn strijd en vond het knap dat ik hem toch uitgelopen had. De organisator, Raymond Beeren, bleek haar echtgenoot te zijn. Hij herkende mijn T-shirt van zijn Beartrail in Voeren en we deden een korte babbel. Ik kreeg een grote tros bananen mee voor onderweg, lief hé, en om iets voor 19u reed ik terug naar huis.

Om 20u40 dook in het heetste bad dat ik ooit in mijn leven nam, trok mijn warme kleren aan, sprong op de fiets en reed naar de Paëlla-avond bij onze vrienden. Als een uitgehongerde kat speelde ik 2 grote borden binnen. Mmmmmm, wat was die heerlijk klaar gemaakt. Het smaakte enorm. Iets na middernacht liet ik mijn man achter en kroop onder de dekens. Ik denk dat ik al sliep toen ik nog maar de slaapkamer binnen kwam.

Om 9u30 zaten mijn kids en ik al weer in de wagen richting de zeilclub. Manu en Noor hadden hun 2e zeilwedstrijd en ik zou mee zwemmen met de Nievdonckse IJsberen. Dit is een groepje van kwikke mensen met een leeftijd die soms al het dubbele is van mij. Op de eerste zeilwedstrijd van de kids had ik hen het Donkmeer zien induiken. Ik vroeg hen of het niet te koud was en we zijn blijven praten. Ze nodigden me uit om het zelf eens te proberen en zie, vandaag was de dag.

Jessie Callebaut, Belgisch kampioen en nog veel meer, is een dame van 70+ stelde me voor aan de rest van de groep. De oudste is de Mauric en telt de volle 88 lentes. Het water was ongeveer 20° 'warm'. De eerste 5 minuten wist ik niet waar ik het had maar door het zwemmen was dat vlug over. We deden 1400 meters maar dan was het genoeg voor mij. Ik kreeg het koud dus tijd voor de warme douche en de lekkere verse soep van Marijke in het clubhuis van de zeilclub.

De kids waren ondertussen aan hun manches begonnen. Ze hebben er 5 gevaren onder een stralende zon. Noor werd respectievelijk 3e, 8ste, 3e, 6e en 3e. Manu had een off day want werd 5e, 9e, 5e, 7e en 5e. Overall werd Noor 5e en Manu 7e op 12 deelnemers. Ze doen dat goed, ons team DC! Het weekend was mooi geweest en we zijn allemaal vroeg in ons bed gekropen.