NY - week 8

Deze week kwam het besef (eindelijk) dat ik op dit elan onmogelijk klaar zou geraken voor NY. Ik ben sedert 3 augustus te lui, te gemakkelijk geweest. Het zijn mijn laatste 2 blokken van 4 weken dus tijd voor actie. Natuurlijk met de nodige verantwoorde opbouw, zot om nu te overtrainen.

Maandag wou ik voor de laatste keer deelnemen aan de weerstandstraining op de Blaarmeersen. Maar het kaften van Noor haar boeken liep wat uit en bebie was dus 6 minuten te laat. Damn! Ik besloot in omgekeerde richting de groep tegemoet te lopen.

Raar, ik kwam hen niet tegen. Dus liep ik naar den berg. Liep hem 2 x op en af. Nog steeds geen groep. Mmmm, zou het misschien niet doorgegaan zijn? Zouden ze langs de Watersportbaan intervals aan het doen zijn? Dus liep ik eerst de volledig Blaarmeersen rond en vervolgens de Watersportbaan in tegen richting.

Om 21u was ik rond en had nog steeds geen groep gezien. Jammer maar ik had wel een prachtige zonsondergang gekregen over de Blaarmeersen. Het was dus zeker niet voor niets geweest. Ik denk dat ik zo'n 13 à 14km gelopen heb. Achteraf vernam ik van Stefaan dat ze een nieuw parcours hadden uitgetest.

Dinsdag liet ik alles rekken en loskomen via de Ashtanga Yoga. Woensdag en donderdag was ik opnieuw te lui. Mijn excuus was nu dat het te warm was. Foei Wis! 

Vrijdag ben ik met de kids, een volgeladen wagentje en 2 dames naar Wingene gereden. Het vrouwenweekend kon ik door mijn sportplannen niet meedoen maar de vrijdag kon ik wel nog meepikken. Het was gezellig en met ons 3 prepareerden we de Sangria voor het gezelschap. Van discipline was er precies niet veel sprake bij mij. Opnieuw: Foei Wis!

 

Om mijn schuldgevoel wat te minderen, jogde ik zaterdag rustig samen met Manu. Hij gaat deelnemen aan de 5km op de stratenloop van Lede. Hij heeft ambitieuze plannen en hij vroeg om hem te hazen om ze te verwezenlijken. Dit kan ik hem niet weigeren. Dus zal ik die avond 2 wedstrijden lopen: de 5K en de 10K.

En dan was er vandaag de trail La porte des Ardennes. Vroeg opgestaan en om 9u30 was ik present. Een paar bekende gezichten van de trail in Flémalle, waaronder de organisator. Hij vroeg hoe het met de dikke teen was, deden een babbeltje. Fijne meneer.

Aan de start waren er opvallend veel Vlamingen. Voor mij stonden 2 dames en 2 heren waarvan eentje met T-shirt van de Midzomernachtrun te Gent. We raakten aan de praat, de start werd gegeven en Ine (1 van die 2 dames) en ik vertrokken samen.

Zij zou de volledige 34K aan mijn zijde lopen. Ik vond haar heel fijn gezelschap en ik leerde veel van haar ervaring op de trails. Ze kon veel harder rennen maar koos er voor om bij mij te blijven. De schat. Rond kilometer 6 sloot een zekere Bernard aan.

De bevoorrading die op 18K moest zijn, lag er niet. We begonnen wat te panikeren. Ik was aan het leeglopen want ik durfde mijn eten niet op te eten. Dit was voor tussendoor, niet om een bevoorrading te vervangen. Indien op kilometer 20 er geen bevoorrading zou liggen, dan zouden we ons eten wel moeten opeten. En oef, ze was er op de 20K. Voor mij net iets te laat, maar ik propte me vol met peperkoek en zoute koek, banaan en dronk enkele bekers water.

En we gingen terug on route. Het vertrek was wat stroefjes maar eens op gang...toch begon ik het moeilijk te krijgen. Na de bevoorrading was er een stom stuk. Dit was een soort veld tussen 2 bossen en het had diepe groeven. Het liep niet goed. Toen kreeg het Bernard eens lastig, dan eens ik maar Ine liep nog steeds zeer soepel. Wat een straffe madam. We zegden haar dat ze gerust verder mocht maar ze bleef bij ons.

We hadden een mooi tempo. We liepen eigenlijk zo goed als continu en draaiden de kilometers tussen de 6,5 en de 8 minuten, afhankelijk van de steilte. Ine maakte op het parcours eens een salto val. Gelukkig was het zonder gevolgen maar verder klotsten we met ons 3 gezellig door. 

Op kilometer 30 was er een steile klim en daar ging het fout voor mij. Mega krampen kreeg ik in de binnenkant van mijn linker bovenbeen en tegelijkertijd in mijn rechter kuit. Ik kon geen millimeter meer verder en stond blok in het midden van de beklimming.

Hier werd mijn arrogantie afgestraft. Had ik echt gedacht er mee weg te kunnen om met deze verwaarloosde loopconditie een trail vlotjes uit te lopen? Ine rekte mijn spieren (ze is ex judoka, handig hé). Lap 12min voor deze kilometer.

Nog 4 waren er te gaan. Ik zette mijn tanden op elkaar en ging door. Bij het begin van de voorlaatste kilometer kwamen we aan een splitsing. Geen pijl, geen lintje en waar moeten we nu heen? Andere lopers zaten met hetzelfde probleem. We overlegden wat en tenslotte lieten Ine en ik ons instinct beslissen. We kozen voor links en we hadden geluk. Tijdens deze kilometer 32 verloren we Bernard. 

Zo'n 400m voor de finish was er nog een stevige klim. De krampen schoten nu in het rechter dijbeen maar ik wou niet weer blok staan. Het moet een grappig zicht geweest zijn hoe ik naar boven kwam. De laatste 400m waren de hel, man wat had ik pijn maar de smile van Ine toen we de parking van de aankomst zagen deed me het op zij zetten. Hand in hand liepen we over de finish. 

In de kleedkamers werd ik nogmaals geveld door de krampen. Er was een kinesiste in de zaal en zij gaf me wat tips om ze te laten stoppen. Maar aaaaaauuuw.... De prachtige dag werd in stijl afgesloten in de bar met een lekkere Ciney blond. Hier had de mevrouw-kinesiste ook gekke schoenen aan: Vivobarefoot. Grappig.

Ine, ik ben je mega dankbaar voor je leuke gezelschap tijdens deze trail. En ja, zelfs met al die krampen was ik nog steeds blij dat ik er was. Het was een schitterend parcours in een prachtig bos. Slechts 2 km over de weg en 32 km in de natuur. Ik ben heel moe maar super tevreden.

Als ik morgen maar niet achterwaarts de trap moet afkomen....