Zaterdagavond was een mooie avond. Helemaal opgetut ben ik mijn sweet sister Marike gaan oppikken voor een avondje stappen. Eerst gezellig gaan eten en dan een lounche bar induiken...allé, dat dacht ze toch.
In werkelijkheid heb ik haar ontvoerd naar restaurant Little Buddha in Antwerpen waar haar nog 17 andere vrienden zaten op te wachten. Dit was ons verrassingsfeestje voor haar 30ste verjaardag. Wij kunnen niet mee op haar verjaardagsreisje naar Ischl en hebben het zo goed gemaakt.
Daarna zijn we naar café Local getrokken naar de High Heels Edition. Alle vrouwen op hakken mochten gratis binnen. Leuke tent maar ik voelde me daar wel als de oude doos tussen al die jonge springers. Gelukkig laat ik dat niet vlug aan mijn hart komen en was dat rap vergeten ;-)
Om 2u30 zijn we huiswaarts gekeerd en een goed uurtje later lag ik in mijn bedstede: doodmoe en uitgeteld. Ik was immers al mijn weekend kramikkel begonnen.
Als moeder van 2 actieve kinderen is uitslapen geen optie en om 8u30 kwamen ze me lief maar wat luid en forsig wakker zoenen. Mijn zoon was als verrassing achter brood geweest, het schatje. Om wakker te blijven ben ik beginnen kuisen. Ik wens bij deze te benadrukken, lieve huisband, dat dit een éénmalige zondagse activiteit is geweest!
Toen ze naar de scouts vertrokken met hun fiets, ben ik naar het park van Aalst gereden voor mijn 20km. Vanaf de eerste kilometer voelde ik me herleven. Het was terug met een opbouw van tempo's en dat is wel mijn ding. Ik deed er 2u 9' over en ben netjes binnen de voorgeschreven hartslagzones gebleven. Flink zo Wis.
Tijdens het uitstappen richting wagen is me daar een border collie in volle vaart voorbij geschoten, super grappig. Hij had evenwel niet gezien dat zijn bazin rechts afgeslagen was om het park uit te wandelen. Toen de hond dat opmerkte, draaide deze zich om en zette de terugspurt in.
Zij diende evenwel een scherpe bocht te nemen en hield mij in de gaten. Toen ze de bocht inzette, schrok ze van een boom waar ze ging tegen vliegen, week uit en maaide mij omver.
Ik vloog letterlijk met de benen de lucht in en het volgende ogenblik smakte ik neer op mijn rug. Alles kraakte en het was precies of mijn longen er langs mijn borstkast gingen uitspatten. Ik ben even moeten blijven liggen om te bekomen. De hond was evenzeer geschrokken als ik en kwam, super lief, haar excuses aanbieden door me te komen besnuffelen in mijn gezicht.
Ja, ze had dat nu ook niet met voorbedachte rade gedaan dus ik aaide over haar kop. Het baasje schreeuwde 'Maar Bonnie toch, wat heb je nu gedaan?' Maar ik verzekerde mevrouw dat alles ok was en dat ze haar hond niet hoefde te straffen. Ze had immers haar excuses aangeboden ;-).
We zijn dan met ons 3 verder gewandeld het park uit. Bonnie, de hond, is een paar keer komen checken of alles ok was door naar me toe te komen en te snuffelen. Daarna zijn onze wegen uit elkaar gegaan, Bonnie al spurtend en ik al strompelend. Bonnie had duidelijk nog niet haar lesje geleerd.
In werkelijkheid heb ik haar ontvoerd naar restaurant Little Buddha in Antwerpen waar haar nog 17 andere vrienden zaten op te wachten. Dit was ons verrassingsfeestje voor haar 30ste verjaardag. Wij kunnen niet mee op haar verjaardagsreisje naar Ischl en hebben het zo goed gemaakt.
Daarna zijn we naar café Local getrokken naar de High Heels Edition. Alle vrouwen op hakken mochten gratis binnen. Leuke tent maar ik voelde me daar wel als de oude doos tussen al die jonge springers. Gelukkig laat ik dat niet vlug aan mijn hart komen en was dat rap vergeten ;-)
Om 2u30 zijn we huiswaarts gekeerd en een goed uurtje later lag ik in mijn bedstede: doodmoe en uitgeteld. Ik was immers al mijn weekend kramikkel begonnen.
Als moeder van 2 actieve kinderen is uitslapen geen optie en om 8u30 kwamen ze me lief maar wat luid en forsig wakker zoenen. Mijn zoon was als verrassing achter brood geweest, het schatje. Om wakker te blijven ben ik beginnen kuisen. Ik wens bij deze te benadrukken, lieve huisband, dat dit een éénmalige zondagse activiteit is geweest!
Toen ze naar de scouts vertrokken met hun fiets, ben ik naar het park van Aalst gereden voor mijn 20km. Vanaf de eerste kilometer voelde ik me herleven. Het was terug met een opbouw van tempo's en dat is wel mijn ding. Ik deed er 2u 9' over en ben netjes binnen de voorgeschreven hartslagzones gebleven. Flink zo Wis.
Tijdens het uitstappen richting wagen is me daar een border collie in volle vaart voorbij geschoten, super grappig. Hij had evenwel niet gezien dat zijn bazin rechts afgeslagen was om het park uit te wandelen. Toen de hond dat opmerkte, draaide deze zich om en zette de terugspurt in.
Zij diende evenwel een scherpe bocht te nemen en hield mij in de gaten. Toen ze de bocht inzette, schrok ze van een boom waar ze ging tegen vliegen, week uit en maaide mij omver.
Ik vloog letterlijk met de benen de lucht in en het volgende ogenblik smakte ik neer op mijn rug. Alles kraakte en het was precies of mijn longen er langs mijn borstkast gingen uitspatten. Ik ben even moeten blijven liggen om te bekomen. De hond was evenzeer geschrokken als ik en kwam, super lief, haar excuses aanbieden door me te komen besnuffelen in mijn gezicht.
Ja, ze had dat nu ook niet met voorbedachte rade gedaan dus ik aaide over haar kop. Het baasje schreeuwde 'Maar Bonnie toch, wat heb je nu gedaan?' Maar ik verzekerde mevrouw dat alles ok was en dat ze haar hond niet hoefde te straffen. Ze had immers haar excuses aangeboden ;-).
We zijn dan met ons 3 verder gewandeld het park uit. Bonnie, de hond, is een paar keer komen checken of alles ok was door naar me toe te komen en te snuffelen. Daarna zijn onze wegen uit elkaar gegaan, Bonnie al spurtend en ik al strompelend. Bonnie had duidelijk nog niet haar lesje geleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten