Vandaag was het een voorbereidingswedstrijd in Watermaal-Bosvoorde. Het is een wedstrijd maar ik moet trachten hem als training te lopen.
Dit betekent dat ik vooral veel trots moet inslikken, me houden aan hartslagzones en iedereen me laten passeren. Dit houdt in dat ik op de rangschikking onderaan sta, dat ze denken dat ik niet kan lopen, dat ik een off day had.
Dat doet pijn...maar ik zal het wel leren. Het is niet helemaal gelukt maar ik deed mijn best. Gezien het nogal veel op en neer ging - steil op en neer - ben ik niet volledig geslaagd om een gemiddelde hartslag van 157 te hebben. Maar eentje van 168 is voor mij al een hele flinke poging om niet snel te willen lopen.
Ik had 165 kunnen hebben maar kijk, hier komt het gedeelte van de trots. Er waren me al een paar bekende gezichten voorbij gegaan. Ik zag die smile op hun face. Het was hen gegund, echt waar, maar het pikte toch zenne.
Anderhalve kilometer voor de finish, op een heel steil stuk, kon ik het niet meer hebben. Ik ben heel nonchalant maar gedreven de steile berg opgespurt en heb toch 1 van die smiling faces lachend voorbijgestoken. Hier zie, ene kleine mentale tik...en daar had IK nu deugd van zie.
Gevolg is wel, sorry coach, dat ik dan ook maar ene gemiddelde hartslag heb van 168.
Toch deed ik het behoorlijk goed. Ik werkte de steile 10km wedstrijd als training af op 1 uur.
Dit betekent dat ik vooral veel trots moet inslikken, me houden aan hartslagzones en iedereen me laten passeren. Dit houdt in dat ik op de rangschikking onderaan sta, dat ze denken dat ik niet kan lopen, dat ik een off day had.
Dat doet pijn...maar ik zal het wel leren. Het is niet helemaal gelukt maar ik deed mijn best. Gezien het nogal veel op en neer ging - steil op en neer - ben ik niet volledig geslaagd om een gemiddelde hartslag van 157 te hebben. Maar eentje van 168 is voor mij al een hele flinke poging om niet snel te willen lopen.
Ik had 165 kunnen hebben maar kijk, hier komt het gedeelte van de trots. Er waren me al een paar bekende gezichten voorbij gegaan. Ik zag die smile op hun face. Het was hen gegund, echt waar, maar het pikte toch zenne.
Anderhalve kilometer voor de finish, op een heel steil stuk, kon ik het niet meer hebben. Ik ben heel nonchalant maar gedreven de steile berg opgespurt en heb toch 1 van die smiling faces lachend voorbijgestoken. Hier zie, ene kleine mentale tik...en daar had IK nu deugd van zie.
Gevolg is wel, sorry coach, dat ik dan ook maar ene gemiddelde hartslag heb van 168.
Toch deed ik het behoorlijk goed. Ik werkte de steile 10km wedstrijd als training af op 1 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten