De afgelopen week was er eentje met gevarieerde trainingen, echt toffe trainingen.
Zo was er dinsdag deze waar het tempo geleidelijk werd opgevoerd. Hierdoor mocht ik in de voorlaatste kilometer eens goed doorlopen. Zalig gevoel had ik op het einde van mijn 11km. Maggy heeft de hele tijd meegelopen en ze had net zo'n voldane uitstraling als ik.
Woensdag ben ik de spieren gaan ontspannen in het zwembad. Het was lang geleden en ik vond het water echt vies. Man man man, beter niet te veel kijken naar wat er allemaal rondzweeft en op de bodem ligt. Toch een flinke 1,5km gezwommen.
Donderdag had ik al een ganse dag last aan de darmen. Ik vermoed dat het kwam doordat ik in het zwembad een paar gulpen water binnengekregen heb. Ik ben toch gaan lopen, 12km, maar ik voelde me echt niet zo denderend.
Had er niet zo'n prachtige, wonderschone en heldere volle maan gestaan, ik had opgegeven. In het naar het park rijden was de hemel prachtig rood gekleurd van de ondergaande zon. Bij het einde van de training ben ik nog eens speciaal het kleine plein rondgewandeld om in het donker te genieten van de maan.
Thuisgekomen heb ik me gewassen, wat doelloos rondgehangen in huis en dan maar in mijn bed gekropen.
Vrijdag was mijn geest op, mijn darmen gingen hevig te keer. Ik kon me echt niet zo ver krijgen mijn schoenen aan te doen. Mijn lichaam zei nee en mijn geest schreeuwde neen. Ik heb me in mijn zetel geplofd, naar Miranda (echt fantastische serie) gekeken en gaan slapen.
Deze morgen lag ik natuurlijk om 7u al te koekeloeren. De darmen voelden terug redelijk normaal aan en de benen stonden op springen. Zo stil als een lompe olifant zijn kan, ben ik naar de badkamer geslopen. Ben in mijn loopkleren gesprongen en om 7u30 was ik weg.
Er was bijna geen volk op de baan en de vogeltjes waren ijverig aan het fluiten. Toen ik in de kouter gekomen was had ik aan de horizon de opkomende zon. Overal waren er duiven en merels druk bezig de velden aan het leegpikken. De 12km van vandaag was in een mum voorbij.
Het is zalig om te mogen lopen in de volle maan of bij zo'n mooie winterse zonsopgang. Het zijn die dingen die van mij een gelukkig mens maken.
Morgen staat er een loop van 20km op het programma. Deze zal ik maar in de namiddag doen en waarschijnlijk met een niet al te fris hoofd. Marike en ik gaan een stapje in de wereld zetten. Het wordt een High Heels Edition à la SATC, dus dat kan niet stuk.
Zo was er dinsdag deze waar het tempo geleidelijk werd opgevoerd. Hierdoor mocht ik in de voorlaatste kilometer eens goed doorlopen. Zalig gevoel had ik op het einde van mijn 11km. Maggy heeft de hele tijd meegelopen en ze had net zo'n voldane uitstraling als ik.
Woensdag ben ik de spieren gaan ontspannen in het zwembad. Het was lang geleden en ik vond het water echt vies. Man man man, beter niet te veel kijken naar wat er allemaal rondzweeft en op de bodem ligt. Toch een flinke 1,5km gezwommen.
Donderdag had ik al een ganse dag last aan de darmen. Ik vermoed dat het kwam doordat ik in het zwembad een paar gulpen water binnengekregen heb. Ik ben toch gaan lopen, 12km, maar ik voelde me echt niet zo denderend.
Had er niet zo'n prachtige, wonderschone en heldere volle maan gestaan, ik had opgegeven. In het naar het park rijden was de hemel prachtig rood gekleurd van de ondergaande zon. Bij het einde van de training ben ik nog eens speciaal het kleine plein rondgewandeld om in het donker te genieten van de maan.
Thuisgekomen heb ik me gewassen, wat doelloos rondgehangen in huis en dan maar in mijn bed gekropen.
Vrijdag was mijn geest op, mijn darmen gingen hevig te keer. Ik kon me echt niet zo ver krijgen mijn schoenen aan te doen. Mijn lichaam zei nee en mijn geest schreeuwde neen. Ik heb me in mijn zetel geplofd, naar Miranda (echt fantastische serie) gekeken en gaan slapen.
Deze morgen lag ik natuurlijk om 7u al te koekeloeren. De darmen voelden terug redelijk normaal aan en de benen stonden op springen. Zo stil als een lompe olifant zijn kan, ben ik naar de badkamer geslopen. Ben in mijn loopkleren gesprongen en om 7u30 was ik weg.
Er was bijna geen volk op de baan en de vogeltjes waren ijverig aan het fluiten. Toen ik in de kouter gekomen was had ik aan de horizon de opkomende zon. Overal waren er duiven en merels druk bezig de velden aan het leegpikken. De 12km van vandaag was in een mum voorbij.
Het is zalig om te mogen lopen in de volle maan of bij zo'n mooie winterse zonsopgang. Het zijn die dingen die van mij een gelukkig mens maken.
Morgen staat er een loop van 20km op het programma. Deze zal ik maar in de namiddag doen en waarschijnlijk met een niet al te fris hoofd. Marike en ik gaan een stapje in de wereld zetten. Het wordt een High Heels Edition à la SATC, dus dat kan niet stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten