Bear Trail - Week 12

Deze week stond er Le trail, ça Flémalle op het programma. En het heeft pijn gedaan! Ik sluit de week af met een gevoel van tegelijkertijd trots zijn en me dom voelen.

Waar haalde ik het in mijn hoofd om een trail te lopen van dat kaliber zonder een betere voorbereiding?! = DOM

Maar ik heb hem uitgelopen, op karakter en mentale kracht zonder in het rood te gaan en toch heel hard genietend van de prachtige natuur en uitdaging. = TROTS.

Gelukkig heb ik een goede basisconditie van mijn fietsen en wat zwemmen de afgelopen maanden maar het was toch nog altijd lopen dat ik hier moest doen.

Donderdag heb ik 10K gedaan en dat ging maar het tempo was laag. Ik besefte toen al dat het bikkelhard ging worden zaterdag. Chris opperde voorzichtig de optie om niet te gaan maar dat wou ik absoluut niet. Toen rees de vraag of ik dan niet beter de kortere afstand zou nemen? Dat wou ik nog overwegen op de moment dat ik hiervoor een keuze moest maken in de trail zelf. En zo ben ik vertrokken naar Flémalle tegen Luik.

Ik was wel wat verschoten van het grote deelnemersaantal. Ik had het kleinschaliger verwacht. Dat waren daar allemaal afgetrainde lopers met de beste trailsnufjes rond hun lichaam. Klein bier was ik er tegen dus ik hield me ver op de achtergrond. Ik stond daar met mijn onnozel camelbagsken en mijn Vibram's Fivefingers. De simpele duif uit Lede tussen de grote mannen ;-).

Net voor de start werd ik aangesproken in het Vlaams. Kijk zie, Petra Sliepers en haar haas! Leuk om hen persoonlijk te ontmoeten. Petra is een hele goeie loopsters. Haar echtgenoot had er duidelijk zin in. De start kon niet snel genoeg gegeven worden. Het leuk verslagje van hun ervaring kan je hier lezen.

En weg waren we, eventjes file en dan de bossen in. De ondergrond was zacht maar onder het laagje modder lagen heel veel stenen. Bovendien was deze modder op vele stukje lichtjes vochtig. Mijn Vibram's waren hier niet echt de ideale schoenen. Ik glibberde heel veel weg en heb mijn snelheid sterk moeten verminderen om niet telkenmale op mijn smikkel te gaan.

Bovendien was ik bang om op mijn rechterschouder te vallen of deze terug uit de kom te hebben. Dat zo super stom zijn dus voorzichtig zijn was de boodschap. Al vlug hing ik als laatste in de sliert maar dat kon me echt niet schelen. We liepen langs slingerende bospadjes enkel herkenbaar door de lintjes in de bomen en door tuinen van mooie kastelen.

 

Ik heb de eerste 13km afgelegd samen met een meisje die voor de kortere afstand ging.Het was echt een pak klim- en klauterwerk. De organisatie heeft er alle moeite aan gedaan om de lastigste stukken in het bos er in te steken. Over de eerste 10km heb ik 1u34' gedaan. Een klein rekensommetje gaf me aan dat ik over de 5u zou gaan. Toch misschien straks voor de 20km kiezen?

De rappel-techniek van de vakantie heeft ook zijn nut bewezen. Op een bepaald stuk dienden we aan een afhangende boom, in rappel naar beneden te komen. Al vlug was ik een echte modderpoes en ik voelde me echt in mijn nopjes.

En hier kwam het punt dat ik moest kiezen. De dame van de 20K moest even lachen. Ik heb er dik 2 minuten over gedaan, kijkend van links naar rechts. Wel Wis wat wordt het? Kiezen voor de 20 is verstandig zijn. Komt daar toch wel mijn trotse kantje naar boven zekerst?!
- Ben ik fysiek ten einde? NEEN, hartslag is altijd goed geweest, nooit in het rood gegaan.
- Stoort het me dat ik als rode lantaarn over de meet ga komen bij de 33K? Hallo, dit is trailrunnen, not important!
- Vind ik het nog leuk? Amai ni, mega mooi is het hier.
- Ga ik er voor? 20K is opgeven, heb me ingeschreven voor de 30K Had het lopen maar niet zo moeten verwaarlozen.
- Doorbijten dus? YUP.

En zo koos ik voor het linkse pad, op voor nog 20 eenzame kilometers als allerlaatste op deze afstand.

Bij een afdaling gleed ik vlugger naar beneden dan gepland. Ik zwierde en zwaaide met de armen, grabbel naar een boom en poef, daar zat ik. Mega pijn in mijn rechterschouder. Mocht het een striptekening zijn, er vlogen sterretjes rond mijn hoofd. Door het continu schroeven van mijn camelbag had ik bovendien een behoorlijk pijnlijke brandplek op mijn rug. Ik heb me in de zon gezet en me laten bekomen voor enkele minuten. OK, camelbag op buik en verder doen nu.

Uit het niets liep ik langs een prachtig appelbomenveld. Kmpunt 23 - was er hier geen bevoorrading? Niets te zien. Mmmm, mijn waterzak is leeg en al mijn eten is op. Niet goed. Even een plaspauze tussen de appelbomen gehouden en verder. Ik hoor stemmen. Daar in de verte doemen 4 mansfiguren op. Wandelaars? Neen, ze hebben een wit deelnemersnummer aan hun middel wapperen. Pakken? Zeker!

Ze hebben me een boost gegeven. Als je er kan voor zorgen niet als laatste te moeten eindigen, dan doe je dat toch? Ik heb ze ingehaald maar ik had zo'n dorst. Bij een gezin die hun koer aan het reinigen was heb ik grote slokken water mogen drinken aan hun tuinslang. Lekker koel water!

Eén van die 4 mannen heeft nog getracht me op de steile straat in te halen. Maar ik was terug op krachten en kon er stevig de pas in houden. Bij de bevoorrading waren er geen bananen meer. Heb me een paar peperkoeken meegenomen en ben direct verder gegaan. De laatste 9 kilometers heb ik nog flink kunnen lopen en tijd inhalen. Ik ben op het einde nog 2 mensen voorbij gestrompeld.

Uiteindelijk ben ik, na een bangelijke afdaling, gefinisht in 5u 36' en 1.321 hoogtemeters overwonnen. Een dik half uur later zijn die 4 mannen over de meet gekomen.Van de 167 deelnemers was is nummer 161, laatste van de 20 vrouwen die afstand hebben gedaan. Ik heb nog presentjes gekregen omdat ik de eerste ingeschreven vrouw was. En zo ben ik toch met prijzen naar huis gegaan. Moe maar o zo voldaan.