Sleerbaan

Deze week moet er nog gelopen worden voor we ons vetmesten met eten en drinken. Maar wanneer moet ik dat er nog tussen nemen?

Door het aanhoudende winterweer (wat ik persoonlijk zeer aangenaam vind) is het op het werk echt een hectische situatie. Rijden we uit of niet? Zoja, welke straten bedienen we wel en welke niet? Zijn ze de vorige keer bediend? Nee, wanneer kunnen we dan iets extra doen? Hoe gaan we reageren als ze beginnen te zagen aan de telefoon? De afgelopen weken ben ik een wandelende crisismanager. Het is super boeiend maar zoooooo uitputtend. Ik kan 's avonds bijna geen pap meer zeggen.

Maar die vlieger gaat niet op. Er moet gestreken worden, gewassen worden, kinderen moeten aandacht krijgen, de huisband vindt dat ook wel tof aandacht. Verder moet ik aan de valiezen beginnen. Wie heeft er welk skigerief dat hem nog past? Waar ligt het allemaal!

En dan zou ik heeel graag nog lopen want IK MOET ER WAT ZENUWEN AFLOPEN! Dus het lumineuze idee om het onder mijn middagpauze te doen. Wat raadt je: het was spekglad deze middag. Toch heb ik doorgebeten. Het moet wel hyperkomisch geweest zijn: een wit huppelend konijn die af en toe bijna helemaal op haar bek ging. Het was niet echt het ontspannende loopje dat ik gedacht had maar deze namiddag was ik helemaal zen.

Vanavond de nieuwjaarsbrieven opzeggen bij de peter, hapje eten en dan een ganse avond strijken. Yeah...

Witte kerst

De afgelopen week heeft het veel en lang gesneeuwd. De temperaturen zijn niet te hoog en niet te laag dus het blijft allemaal lekker liggen. Sinds lang geleden hebben we eindelijk eens een echte witte kerst.
Lopen is er deze week niet van gekomen, te druk en te moe. Maar vandaag moesten we buiten in de krakende winterpracht. De sneeuw ligt er perfect bij en we zijn met 7. Maarten is terug van de partij. Zijn blessure is misschien nog niet helemaal over maar hij loopt toch al weer. Als hij het rustig en geduldig opbouwt, komt dat dik in orde.
De vrouwkes lopen samen en de mannen lopen samen. We kiezen er voor om langs het jaagpad richting Denderleeuw te lopen. Hierdoor lopen we echt in de krakende sneeuw. We zijn alle 3 stilletje. Het is een mooi geluid.
Aangezien we vroeger klaar waren dan de mannen, besluiten we sneeuwballen te maken. De sneeuw plakt goed en we hebben een mooie verzameling. We steken ons weg tussen de auto's en kijk, eens de mannen in ons bereik, KNALLEN!

Geldhonden

Vandaag was het de Gaston Roelants wedstrijd te Brussel. We schreven ons in voor de 10km, mijnen maat en ik. Helaas stond ik alleen aan de start. Maar geeft niet zenne, Bruno heeft zijn nummer overgekocht.

Het was lopen in een sneeuwtapijt, het was steil en het was spekglad. Een PR gaan we niet lopen vandaag maar rapper als vorig jaar was toch het doel. We zijn over de finish gekomen op 52', super blij....tot ik mijn garmin geschiedenis las...

Dat is hier maar 9km ipv 10km! Ik vond het al een hoog inschrijvingsgeld, 14 volle rollende euros, en dan mogen we maar 9km lopen?! Hoe later op den dag hoe meer ik me bepikt voel door de organisatie.

Voor 10km te willen lopen, moet ik geen water hebben op 5km. Ik moet dat geldbeugelken van jullie sponsor X niet hebben. Die 2 zweetbandjes die jullie sponsor Y geeft zijn ook niet nodig, het sneeuwt. Ja, ok, die kerstmuts daar ben ik content mee, maar die kost ook geen 6 euro hé.

Ik kan alleen maar besluiten dat die loopwedstrijden zo'n hype zijn en de desbetreffende organisatie grote geldhonden!

Garmin Forerunner 405 CX

Na 5 jaar lopen vond ik het veroorloofd om er eens geld tegen te smijten. Ik had ook allerlei dingen die hiervoor in mijn voordeel spreken: ik ben terug full time gaan werken dus breng meer binnen in de voederbak, ik krijg volgende week mijn eindejaarspremie, ik loop 2.000 km op een jaar, ik ga in 2012 toch weer een marathon lopen, ik ben lief en schattig en ik verdien het gewoon.

Blijkbaar was mijnen huisband van hetzelfde gedacht want het is dankzij hem dat het nief speelgoed rond mijn pols prijkte deze training.

Dus vanaf nu ben ik de meer dan trotse eigenaar van ene Garmin Forerunner 405 CX. Super cool. Deze avond alles geuploaded naar de garminsite en zie, ik prijk al met mijn prestatie op het net.

Met de ingebouwde gps kan ik zien op google maps waar ik gelopen heb. Ik kan routes downloaden van anderen en deze aflopen. Ik kan het gebruiken om te skiën, te mountainbiken. Man man man, ik word zot.

Dus coach, geen geheimen meer voor jou ook hé. Alles netjes te bekijken op garmin connect.

Ik ga nu nikeer mijn jaarprogramma voor 2011 bekijken zie zodat ik vanaf januari als nen hazewind da park daar rondloop.

Zie ze gaan, zie ze gaan, met haar loopsloefkes aan...

The battle of the baantjestrekkers

Het is met zijn ups en downs ons sporten maar we zitten in een ups. Deze week was het eentje zoals we het gewend zijn en graag hebben.
Dinsdag ben ik na het werk direct naar het park gereden voor 8 km te lopen. Het was koud en glad en ik had de vlucht nodig. Het was 1 spiegel in het park, ik ben dan maar op straat gaan lopen. Echt op mijn gemak was ik niet, zo alleen als vrouw. Heb de laatste tijd wat last van creeps. Maar ik heb geprobeerd me er een gedacht van te maken en te ontspannen. Na een paar kilometers vlotte dat aardig en kwam ik in mijn gebruikelijke roes terecht.
Het verbaasd met toch telkens hoe ik zo kan verdwijnen van de wereld tijdens het lopen. Alle vitale functie werken scherp: alle auto's heb ik wel gezien of gehoord, iedere persoon heb ik perfect gescreend maar het is precies of ik dat niet ben. Ik had dit de eerste keer met mijn lange afstand training ondervonden. Ik kwam als het ware los van mijn lichaam. Mijn gedachten gaan uit zichzelf aan de gang en tegen het einde van de loop zijn mijn vraagtekens van die dag zo goed als opgelost of toch minstens in het juiste perspectief geplaatst.
Is het nu met die winter dat men meer sombere gedachten heeft? Is het door het tekort aan stralende zon dat ne mens zich rapper 'ongelukkig' voelt? Soms kan zo'n gevoel me overvallen. Dan wil ik het liefst vertrekken naar een plek van mij alleen. Geen gezin om voor te zorgen, geen werk waar ik naar toe moet, gewoon ik en de natuur. Het liefst is het dan in zo'n houten huisje in een prachtig bos aan een meer. Ik heb dat wel altijd gehad die behoefte om te vluchten maar hoe 'ouder' ik word hoe sterker dat dat wordt. Dat heeft niets te maken met dat iemand me tekort doet of zo. Het is dat het soms allemaal wat verstikkend kan zijn. En wat helpt dan? LOPEN.
Donderdag ben ik dus 's avonds van het werk naar huis gelopen. Ik heb me strikt gehouden aan de hartslagzones. Ik deed de 10 km in 1u en 1min met een gemiddelde hartslag van 145, hoogste was 159. Vrijdagmorgen was het dan wel vroeg uit de veren. Opgestaan om 6u15, de chiazaden binnen gespeeld en om 6u50 de deur uit. Toen ik al op de steenweg was, viel het me binnen dat ik mijn toegangsbadge en gsm vergeten was. Dus rechtsomkeer gemaakt om deze te gaan halen. Om 8u was ik op het werk. Dit waren dus 10,5km in 1u 6min en gemiddelde hartstlag 151 met hoogste van 162. Deze was nadat er een wagen zijn oprit afgestoven kwam en geen goesting had om te stoppen voor mij. Ik ben in een versnelling hoger moeten gaan of ik zat er gewoon onder: LOEMPEN AAP!
Ik heb een zeer productieve dag gehad op het werk en niets van last in de benen. 's Avonds was er dan het feestje voor Cato zijn 50ste verjaardag. Dit zou eens kunnen verkeerd aflopen, het thema is Après Ski. Ons bende kennende is dit spek naar onzen bek. Ik had redelijk wat bierlust. Om 2u heb ik mezelf naar huis gedwongen hierdoor kon ik het misselijk zijn misschien beperken tot het minimum.
En inderdaad, deze morgen om 6u was het prijs: talking to god on the big phone ;-o{ Sedert dat er zo veel kilo's af zijn, heeft alcohol een moordend effect op mijn lichaam. Denk dat ik gisteren wel de hoeveelheid gedronken heb die gelijk staat aan deze van de afgelopen 11 maanden. Zoals ik al zei: bierlust en medicamentjes in de vorm van Jägermeister, spek naar onzen bek. Mijnen vent heeft het nog 2u langer uitgezongen en zag er dan ook 2u minder fris uit dan ik.
Om 9u30 hebben de kids ons uit ons bed gehaald, hebben we ontbeten en dan onze daad van moed en zelfopoffering gedaan: gaan zwemmen. Op die momenten helpt maar 1 ding: verstand op nul, het koude water in en baantjes trekken. Sedert enkele jaren zijn we met enkele baantjestrekkers aan het zagen bij het bestuur van het zwembad om een aparte strook te hebben. Zo hinderen we niemand. Het is er eindelijk van gekomen, we hebben onze baan. Komen daar godver**** al die trage, lome, loempe zwemmers wel in trippelen zekerst?! En dan begint the battle. Er is daar onze walvis die de kop trekt. Die gaat steeds rechtdoor, wie in zijnen weg zwemt voelt het wel. Daarachter kom ik. Ik doe het weliswaar 'beleefder' maar uiteindelijk weten ze het ook wel: GA TOCH IN HET GROTE STUK GAAN TRAPPELEN! WEGWEZEN!
Na een baantje of 5 kunnen ze het niet meer verdragen, is hun eer zo gekrenkt dat ze steeds voorbij gestoken worden door een vrouw dat ze de witte vlag hijsen. En dan wordt het een heerlijk tempootje zwemmen. We trekken 35 baantjes in onze baantjesparadijs voor ons ALLEEN. Yeah.

VOS 35 jaar

Donderdag is Manu 10 jaar geworden. Hij is super, mijn held. Denk dat iedere moeder dat heeft maar toch, het is een crême van een gast. Hij is grappig, lief en heeft een goed hart. Soms is hij een echte pestkop maar wie heeft er niet zijn grijs kantje? Zijn lief, Aurélie, een buurmeisje met het prachtigste ros haar dat ik ooit in mijn leven gezien heb, verjaart dezelfde dag. als hem. Ze gaf vrijdag een verjaardagsfeestje. Mijn beide kids waren uitgenodigd en ze mochten blijven tot zaterdag 17u. 
Zaterdagmorgen was ik van dienst bij het klaarzetten van de feestzaal ter gelegenheid van 35 jaar Vos. De scouts van Lede heeft me veel echte vrienden gebracht. We lopen niet overeen maar als we samen zijn is het altijd goed.Als je de groep bekijkt, zie je de generaties leiding. Echt fijn hoe die band blijft, zelfs al ben je 40, 50 of 60. 

We hebben in de namiddag een flinke wandeling gemaakt. Het was prachtig zo tussen de sneeuwvlokjes door. Er werd stevig doorgestapt en uiteindelijk deden we 11km. Er waren enkele kleintjes bij en deze deden het zonder morren. Applaus!

Er was een pitstop bij Kristien met jenever, warme koffie, mandarijntjes, veel gelach en leute.
Den aperitief was cava met twists. Dit is deeg ingestreken met confituur. Dat wordt dan rond een propere tak van een boom gewonden. Vervolgens  worden deze over een kampvuur gehouden en zo wordt het broodje gebakken. Lekker dat dat is! Daarna was er het heerlijke eten en de grappige sketchen.

Oei, hoor ik je zeggen, en haar lopen? Wel donderdag en vrijdag ben ik met de trein gaan werken. Wat een bende apatische mensen op 1 plek zeg! Zagend sleuren zich naar dat perron, vallen bijna over hun lip als ze moeten opstappen en ploffen zich zo egoïstisch neer op die treinbank dat ik schrik had dat ze zou doorbreken. Verbaasd het je dat ik dit alles zeer grappig vond en me het lachen echt niet kon inhouden? Ik had echt met die sukkels te doen. Soit, ik ben die dagen dan ook te voet van en naar station en werk gegaan. Dat is al elke dag 6km x 2 dagen en dit aan een stevige tred. Zaterdag was er dan de 11km wandeling in de sneeuw. En zondag wou ik wel mijn 15km lopen maar ik was kotsmisselijk. Al het eten en dat beetje drank heeft mijn maag geen deugd gedaan. Ik heb er de fysieke gevolgen moeten van dragen: barstende hoofdpijn, maar niet warm krijgen en geen sprankeltje energie. Dus neen ik heb niet echt gelopen.
Vandaag heb ik wel flink mijn 8km gedaan. En donderdag loop ik van het werk naar huis om dan vrijdag terug te lopen. Zo hebben we het wel wat gecompenseerd hé.

In shock

Ik ben van mening dat iedereen recht heeft op zijn godsdienst en de manier waarop ze dat uiten.
Ik ben van mening dat het een verrijking is in ieders leven als we verschillende denkwijzen over het leven kennen.
Ik ben van mening dat het een afstomping en een teken van enggeestig zijn is als men een andere cultuur, godsdienst of ras ondergeschikt vind.
Mensen moeten van mensen houden. Je kan altijd iets leren van iemand. Ik ga er ook van uit dat, als ik op een dag hulp nodig heb, overvallen ben of simpel gewond op straat lig, het mijn menslievendheid zal zijn die me red.
Er lopen veel slechte mensen rond. Racisten, radicalen en ze moeten daarom geen bruine smoel hebben of een andere taal spreken. Ik ben er echter van overtuigd dat het een minderheid is die meer aandacht krijgt dan dat ze verdienen.
Ik leer mijn kinderen dat ieder een kans verdiend, dat er in ieder iets goeds zit. Als ze dan toch iemand tegenkomen die rot en slecht blijkt te zijn, ga er dan gewoon minder mee om. Maar daag niemand uit en stoot niemand af.
Maar hier zit ik dan, perplex en geslagen, helemaal in shock na het bekijken van een onschuldig mailke. Zijn wij, de mensen die het beter zouden moeten doen dan de dieren, echt wel deze kans waard? Dieren doen vreselijke dingen uit zelfbehoud, om in leven te blijven. Maar dit moeten wij in onze moderne tijden al lang niet meer doen. We vinden overal eten, drinken, kleren, luxe etc. Waarom doen wij dan een medemens aan wat je hier ziet?
Dit het verhaal van een jong moslimmeisje, verliefd op een jongen. Haar familie had haar wel uitgehuwelijkt aan een oudere man. De genadesteen wordt gegooid door haar bloedeigen broer. En al die mannen maar filmen en foto's trekken.
Ik kan het niet vatten en ik weet niet wat ik er moet mee doen maar ik vind het vreselijk.

Ieder zijn kwaliteiten!

Koning Winter is in het land. Ze spreken over ijsdagen en sneeuw en al de trienen en druivelaars zijn aan het panikeren want ze moeten er door om te gaan werken...joepie het is winter.
Waarom vergeten de mensen te genieten? Waarom altijd dat zagen en klagen en dienen ocharme en ochottekes? Ik doe daar nie aan mee zenne, nem!

Zondag waren we met 9 om te gaan lopen in Auderghem. Het was -4° om 8u20. De warme damp kwam uit onze mond maar de fonkelingen waren in ieders ogen zichtbaar. De witte pracht was er nog niet zoals gehoopt. We hebben ons na de opwarming opgesplitst in 3 groepjes. De graaleke rappe, de beginnende rappe en de rappe. De eerste groep deed er 20km, Lis en ik deden er 15 en de laatste groep deden er toch ook een 12km. De douche was goe warm en ons Maggy geeft ons tips om lekkere en simpele gerechtjes klaar te maken. In de cafetaria gaat de verse soep goed binnen.

Bij thuiskomst was er een mooie verrassing: Padi was er voor de rest van de dag. Dit is de Spaanse waterhond die mijn schoonbroer heeft gekocht. Het is eigenlijk meer voor de kids en als je haar ziet is je hart gestolen. Ze is lief, slim, zacht en een echt knuffelbeest. Haar favorietje is Manu. Die 2 samen is magisch. Haar vacht is een soort schapehaar waardoor mensen met een allergie niet allergisch reageren. En het is zo, Chris heeft nog geen rode pukkeltjes of tranende oogjes. Goed gedaan Padi.

Vandaag, dinsdag, ligt er een klein pelleke sneeuw en het is rond het vriespunt. We zijn met zijn 8 om de training te beginnen. De sfeer zit goed en het getetter is volop aan de gang. We komen terug op ons onderwerp van de simpele gerechtjes. Dat voorgerecht met het wafelijzer is dus met bladerdeeg en niet met lasagne blaadjes. Mijn kwaliteiten liggen dus duidelijk niet in de kookkunst. Alles wat luiwijven eten is, no prob. Zo is mijn lievelingsgerecht: kip à spit met vers fruit uit een blik en rösti uit den oven. Iemand moet in deze crisistijden de restaurants overeind houden niet?

Onder de baan zijn we daar mijn ILvA-jongens nog tegengekomen. Die waren nog volop bezig met hun kwaliteiten te laten zien. Ze waren nog steeds aan het werk! Ze hebben dan eventjes een werkdag van 13u achter de rug. Den eersten die nog durft zeggen dat het allemaal luierikken zijn, die zal er niet goed van zijn! Respect jongens.

Allé, na een 1u20' zijn we klaar met onze 'piramideloop'. We moeten allen constateren dat die lage hartslagzones, een nieuwigheidje van de coach, werken. Dus Jean, we zijn braaf (ja zelfs ik!) binnen onze hdl gebleven. Flink hé.

Nu is het volop aan het sneeuwen dus morgen sneeuwman maken, sneeuwballen gooien, de mensen ambeteren, sleren in het park en ons er nikeer goe inrollen. Lekker het grote kind uithangen, zalig!

Maggy de keukenprinses

Het afgelopen weekend heeft Maggy mee gedaan aan de kookwedstrijd in Aalst n.a.v. de week van de smaak. Het doel was een typisch Aalsters gerecht te maken. Maggy combineerde een Ondinneke en onze ajuinen en zie...ze won de hoofdprijs! APPLAUS
Maandag ben ik gaan spinnen met Liesje. Het deed deugd want ik had veel te veel energie. Het is misschien niet verstandig zo net voor de 2km test. Maar gezien ik de afgelopen weken het allemaal niet zo consequent heb gedaan zal hij toch niet zo goed zijn.
Dinsdag was het heel koud. We waren met 7 om de test af te leggen. Maggy was nog aan het nagenieten van haar overwinning en was er niet bij. Wanneer de resultaten bekend waren, moet ik zeggen dat we toch wel allemaal goed bezig zijn. Ieder van ons heeft het goed gedaan. Ik denk dat we allen tevreden mogen zijn. Iedereen heeft een goede basisconditie en dus veel potentieel. SVS staat vanaf volgend jaar gelijk aan Sporters à Vitesse Superieure ;-)
Deze morgen was er de eerste sneeuw. Het was wel smeltende sneeuw maar die dwarrelende vlokjes zijn toch mooi zenne. Natuurlijk zijn er zo van die kwenen die dan denken dat smeltende sneeuw gelijk staat met ik mag nu niet rapper dan 20km/u rijden. HEEEELP, haal die allemaal van de baan! Soms had ik echt de neiging om haar met mijn auto een duw in de poep te geven zoals de botsauto's. Maar nen mens moet zijn fatsoen houden hé.
Hopelijk sneeuwt het goed dit weekend zodat we zondag in de krakende sneeuw kunnen gaan lopen in Auderghem.

2 emmertjes water halen....

Ja hallo, dit weekend was qua weersomstandigheden eventjes duizend keer beter dan het vorige! Zondag 14 november gingen we met de compagnie naar Auderghem in den bos lopen. We hadden afgesproken om 8u20 boven aan de dreef. In totaal zijn we met 7 toch vertrokken. Het regende constant, er was veel wind en overal in de streek kregen we berichten van overstromingen. Eigenlijk zou iedereen ons het afgeraden hebben om in het Zoniënwoud te gaan lopen. Maar ja, wie niet waagt...
En een geluk dat we doorgebeten hebben! Het was wel regenachtig maar de wind viel goed mee. Het was niet echt koud en van overstromingen hebben we helemaal geen last gehad. Het was een zalig, mooi tochtje in het grote bos. Na een warme douche en nen lekkeren Orval konden we geheel opgeladen en tevreden huiswaarts keren.
Dat het water op veel plaatsen hoog gestaan heeft kon men zien in Geraardsbergen, Denderleeuw, Ninove en Aalst. Dit bracht extra werk mee maar ja, die mensen zullen nog een tijdje modder mogen opkuisen. Das daar dikke miserie jong.
Dinsdag heb ik, samen met Lis, Gunther en Bruno onze 8km gelopen. Ik had mijn chiagel gemaakt en ik had precies vleugeltjes. De kilometers voelden aan als een makkie met een gemiddelde van 10 km/u EN binnen de hartslagzone. Zou het echt werken?
Donderdag was de energie terug top maar ik heb me bewust verplicht om zo veel mogelijk te lopen rond de 148. Dat lukte vrij goed.
Vandaag terug de gel genomen en terug hetzelfde resultaat, allé, nog beter eigenlijk: 8,6 km op 51' met gemiddelde hartslag van 153. Het was koud en mistig maar na mijn bad had ik nog zo veel energie over en mijn benen voelden fris aan.
In de namiddag ben ik met Sofie gaan mountainbiken. We hebben een toch wel vermoeiende tocht gedaan van 50km in de 'bergen' van Sint-Lievens-Houtem en Zottegem. Veel met de wind op kop gereden en met half platte banden. Toch had ik buiten de bevroren tenen geen last.
Wauw, dat spul werkt zeg. Dat zijn dus gewoon zaadjes van een salieplant. Hier maak je een papje van met water en een beetje limoensap. Puur natuur en puur poer.
Morgen ga ik met Liesje spinnen, zeer op het gemaksken. De beentjes wat los draaien. Dinsdag is het de 2km test. De laatste keer deed ik er 8' 53 over. Deze keer nog wat seconden er af prutsen? Ik zou heel graag op het einde de 15km/u halen. En als ik iets heel graag heb....

Arno

Waar zijn we gebleven....3 november. Kids zijn op vakantie geweest met de oma en schoonbroer naar Egypte. Ze hebben daar verbleven in het Mövenpick Hotel te El Qusier. Manu heeft daar redelijk wat duiken gedaan en dus ook zijn brevet daar gehaald. Zijn laatste duik was er eentje van 47' en dat is al behoorlijk. Terecht is hij zo fier als een gieter: hij heeft zijn wraak genomen op de duikschool van Aalst.
Hij had al 3 keer de initiatieweken van de duikschool gevolgd. De laatste keer had hij gezegd dat hij vanaf september wou leren duiken via de club. Ze zouden eind augustus iets laten weten. Toen we begin september nog niets hadden gehoord, stapte ik naar de verantwoordelijke met de vraag waarom niet? Ik kreeg daar een zeer ontwijkend antwoord dat me niet zinde. Het kwam er op neer dat hij wel kon duiken en voldeed aan alle eigenschappen maar het leeftijdsverschil met de anderen van zijn groep zou te groot zijn.
Aangezien ik voelde dat het geen zin had om te discussiëren zweeg ik braaf en netjes. Manu, die het hele gesprek had gehoord, was behoorlijk pisted off. Ik had zo te doen met hem en ik vond het zo onrechtvaardig: hij kon veel beter zwemmen dan die andere kwibussen, kon de basis techniek al en had vooral de goesting om het te willen leren. Ik heb hem enkel kunnen kalmeren buiten op de parking door hem te zeggen dat we op de gepaste manier 'wraak' zouden nemen.Het eerste wat hij dan ook aan de telefoon zei toen hij zijn brevet haalde was: "Mama, we hebben ze. Nu zal ik het hen eens vertellen zie!" Moet ik er nog een tekening bij maken dat ik apetrots was op mijn zoon?!
Noor heeft vooral op de oma gelet en in de schaduw of het zwembad gezeten. De zee was niets voor haar. Het zoute water prikte te veel op haar huid en ze hield het voor bekeken. Ik ben ze zaterdagmorgen om 4u45 gaan ophalen op Zaventem. Om 6u lagen we in ons bed en om 8u30 reed ik al met Manu naar Sint-Niklaas voor het welpenweekend. Hij wou absoluut dat scoutsweekend niet missen. Dus moeder maar naar daar zeker. Maandag, toen hij naar school moest, kreeg hij wel zijn emotionele weerslag. Hij huilde tranen met tuiten dat hij ons weer moest achter laten. Van vrijdag 30 oktober tot maandag 8 november had hij ons welgeteld 3.5 uren gezien. Hij besefte ineens dat hij ons eigenlijk mega veel gemist heeft.
Vandaag is Arno Vlaemminck geboren. Hij is de zoon van mijnen beste maat, Philippe. Ik ken hem al van als ik 17 jaar ben en via hem heb ik Chris leren kennen. We hebben vele jaren naast elkaar op de schoolbanken gezeten, samen in de scouts, uitgegaan, deugnieterij uitgestoken. Op al die jaren hebben we geen enkele keer maar dan ook geen enkele keer ruzie gehad of woordenwisseling. Ik realiseerde me dat pas recentelijk. Eigenlijk heb ik met mijn vrienden nooit ruzie. Woordenwisselingen dat wel maar over het algemeen zijn die vlug van de baan met een grap. Ik haat ruzie enorm en zou het trouwens ook vreselijk vinden om dat met iemand te hebben. Dat ik geen blad voor mijn mond neem en iedereen rechtuit zeg wat ik denk is precies toch niet zo slecht ;-). Al mijn hechte vrienden weten dat en doen dat ook met mij. Super is dat, ieder weet waar hij staat. Is dat ook niet het beste in het leven? Al dat gezever met achter de rug en geheimzinnig gedoe, zulke mensen laat ik liefst links liggen. Wat me soms wel intriest kan maken is dat deze slangen soms eerder geloofd worden dan iemand die al gans zijn leven rechtuit is. Twisted niet?
Maar Arno heeft super ouders en is in een liefdevol nest terecht gekomen. Ik wens hem een vlekkeloos en gelukkig leven toe.
Verder heb ik me sportief niet zo veel bezig gehouden. Ik heb de afgelopen 10 dagen zo'n 3 keer gelopen, 1 keer Zumba gevolgd, 1 keer gezwommen en 1 toer met de mountainbike gedaan van ongeveer 45km. Ik ben in de ban geweest van een boek die Tina me heeft geleend: De geboren renner van Christoper McDougall. Een echte aanrader om een beter perspectief te krijgen over lopen. Het komt hem er eigenlijk op neer dat veel lopers blessures krijgen doordat onze schoenen te goed zijn. Ze verzwakken onze voeten te veel. Dus op dat gebied wil ik wel het een en ander uitproberen. 
Ik begin mijn 'rustperiode' vreselijk te vinden en mis het lopen enorm. Ik wil Chris alle ruimte geven voor zijn voorbereiding van zijn LCMT maar ik geef mezelf te veel toelating om te luieren. De kilo's komen er stilletjes aan terug bij en ik ben super lui. Aan de andere kant ben ik kittig om iets te presteren. Mis ik misschien een doel om naartoe te werken? Ik focus me vanaf morgen op 19 december. Ik maak met mezelf de afspraak dat ik ga trainen om die 10 km af te leggen in minder dan 55 minuten.Ik dien dan een gemiddelde snelheid te hebben van minimaal 11 per uur.
Deal!

Djeppe...pommes alier en pommes adoor...

De laatsten uitstap is voorbij gevlogen. We zijn met 38 oud Scouts (VOS Lede) een weekend naar Dieppe in Picardië getrokken. Zaterdagmorgen vertrokken we met de bus en rond de middag waren we op onze eerste proeverij. Hier mochten we ook kennismaken met de kunsten van het schapendrijven. Die collies zijn daar wel echte meesters in. Super hoe 1 hond zo'n kudde van 100 schapen naar een bepaald punt kan brengen. En dan nog zonder er eentje te verliezen!
Daarna zijn we naar ons hotel getrokken waar we een lekkere maaltijd kregen. Den bar was daar gesloten om 23u dus hop naar bed. Ik was er persoonlijk niet kwaad om, mijn kaarske was bijna uit.
Zondag maakten we een prachtige wandeling op het strand langs de krijtrotsen, bezochten een kasteel waar we alweer mochten proeven van de cidre. Het middagmaal hebben we daar ook genuttigd en vervolgens lagen we met ons smoelken in de zon.

In de namiddag zijn we naar de haven gereden om aldaar de gezonde zeelucht in onze longen te trekken. De prachtige, zonovergoten dag hebben we besloten in het hotel met een goei frisse pint bier. Allé, voor diegenen die chance hadden. We hadden de vorige avond al wat van hun voorraad opgedronken. Gevolg was dat er zondagavond regelmatig moest overgeschakeld worden van pils naar 1664 naar Heineken (ja nen mens doet veel van dorst) naar Leffe....en dan was alles op.

Maandag bezochten we een appelplantage voor eau de vie en hebben daar op een gezellige zolder - na een nogal langen uitleg - gelunched. De namiddag vertoefden we in de ondergrondse Stad Naour. Een wat voorbij gegane glorie maar toch tof om te hebben gezien.
De reis werd met stijl afgesloten bij Vicky in de Regent in Lede. Gelukkig voor ons dat we daar om 23u ook buiten moesten want ik vrees dat ik dinsdag anders wat hoofdpijn zou gehad hebben. We hadden allemaal behoorlijk wat bierlust.

Gezien mijn nogal zware weekends is er de laatsten tijd nog niet veel gelopen. Misschien is het ook niet slecht zenne. Ik zorg wel dat ik minstens 3 keer loop en telkens tussen de 8 en 10 kilometer doe. Mijn weektotaal zakt wel alle weken maar kom, dit weekend was de laatste trip op den agenda. Het kan nu alleen maar beteren.
Wat mij het meeste opvalt is de vermoeidheid. Het lukt me maar niet om mijn energiepeil op normaal te krijgen. Was dat nu door dat lopen dat ik zo energiek was? Ik word ook iedere week luier en luier. Gelukkig is er nog dat stemmetje in mijn hoofd die me pusht maar het is steeds stiller aan het praten.
We zijn er toch in geslaagd om vorige week een 27 kilometer bij elkaar te sprokkelen. Gisteren heb ik er den alcool uitgelopen want amai. Echt fier ben ik er wel niet op maar ik troost me dat mijn benen goed aan het herstellen zijn van alle kleine scheurtjes etc. blablabla.
Chris is aan zijn 2e week bezig met trainingschema's te volgen. Het is hier dus ook wat puzzelen om dat huishouden rond te krijgen. Sedert 1 oktober ben ik terug fulltime aan het werk. Gezien de weekends eivol zitten, is het best dat de was, de plas en de kuis gedaan is tegen donderdagavond. Het is me al een maand gelukt. Zou dit ook meespelen in de vermoeidheid?
Eén ding weet ik zeker: ik moet beginnen slaap inhalen want dit hou ik niet vol.

Xhoffraix & SV DIVA @ Paris

Sedert 15 oktober zijn mijn dagen een aaneenschakeling van werken en op marode gaan. Vrijdag zijn we vertrokken met 33 mensen, groot en klein, naar ons mooi stukje België: Dardennen. We hadden een woning gehuurd in Xhoffraix, tegen Malmedy, aan de rand van Hoge Venen. Of is dat al de Hoge Venen?

Het was een zalig en gezellig weekend. We hadden 16 kids mee van 3 maand oud tot 16 jaar. Fijn hoe die allemaal samen bezig geweest zijn.

Het weer was niet ideaal maar eigenlijk gaf dat niet. Het was koud en soms een beetje druilerig maar de natuur was o zo prachtig van kleur. En die geuren, man toch.

Denk dat mijn longen bijna ontploften van al die lucht die ik binnen snoof!

Stom dat ze dat schoon stukje ons willen afscheuren. Ik kan me bij god niet voorstellen dat we dan al in het buitenland zitten. Maar geen politiek gezever hier. Dat doen anderen wel genoeg in mijn plaats.

Zaterdag hebben Chris en ik alle kids op sleeptouw genomen voor een wandeling in de bossen. Met de gps van zijn mountainbike heeft hij ons langs een mooi padje geleid. Alle kinderen zijn over een ijzeren richel gelopen om de beek over te steken. Ze hebben een berg proberen omver te duwen. Op de terugweg zijn we beginnen boenken zoals in de scouts. Gewoon recht op ons huis af, door de weide, over de prikkeldraad. Ze vonden het een super wandel. Wijzelf ook trouwens, ze zijn heel flink geweest! We hadden koekjes en water mee als traktement. Ze hadden allemaal blozende kaakjes toen we terug aankwamen in de woning. De grote mensen zijn aan den aperitief begonnen. Enkele dames zijn de keuken ingedoken om massaal croques monsieurs klaar te maken. Moet zeggen dat zowel den Freixenet als het vast voedsel vlotjes binnen ging.

 

In de namiddag hebben Neefken, Bart, Jaak en Kurt me leren belotten. Ik ben verslaafd aan kaartspellekes en ik wou het al lang leren. Moet zeggen dat ik er redelijk rap mee weg was en ik vind het een fantastisch spannend spel. Ja, ik zen verkocht. 't Is niet echt simpel maar we hebben toch 2 bomen gewonnen.
We zaten ook met 3 jarigen op het weekend. Ons Elsken en Kathleen waren 2 feestvarkens. Ze hebben gezorgd voor het goddelijke water waarvoor nen dikken mercie dames!
Maar het grote feestvarken was Jasper of beter ons Sappertje. We hebben een heus kinderparty gehouden. Koen had zijn professionele muziekinstallatie mee en de sfeer was rap in orde.
Links ben ik en rechts is mijn dochter. Wel confronterend zenne. Ze is al een even zotte doos als haar moeder (hihihi).We zijn er nog niet mee aan de kou petatjes.
De jeugd isook lekker lang mogen opblijven dus voor hen was het een geslaagde dag. Maar ze hadden dat ook verdiend, zo'n schatjes allemaal!

Zondag maakten we met zijn allen een wandeling. Het was een echte stoet. Er moest nu wel rekening gehouden worden met de buggies maar dat was no problem. Met het stoepkrijt dat ik had meegenomen hebben onze artiesten de straten van Xhoffraix opgevrolijkt.

Het weekend is echt voorbij gevlogen. Zulke dingen zijn altijd te kort van duur. Maandag was het rap terug met beide voetjes op de grond. De werkweek was terug van start en hoe? Met een megastaking. Een geluk dat ik met de motor ben gaan werken, wat een file zeg!

 Maar we hadden nog wat kilometers af te lopen ook die week. Afgelopen weekend kon ik namelijk opnieuw niet lopen aangezien ik met mijn slechte vriendinnen naar Parijs ging. Dinsdag heb ik dus een dikke 10 km gelopen in het park.
Woensdag was het de bedoeling om van het werk naar huis te lopen. Ik had alles mee: hartslagmeter, wasgerief, loopschoenen, kousen, alles behalve mijn loopbroek en t-shirt. En eigenlijk nog een geluk want 's avonds viel het water met bakken uit de lucht.
We hebben het dan maar donderdag gedaan. Op 58 minuten was ik thuis voor zo'n kleine 10km. En de vrijdagmorgen ben ik om 6u50 vertrokken terug naar het werk. Het ging niet zo vlot als donderdag. De spieren waren nog wat stram maar ik heb het toch op een uur en 3 minuten gedaan. Zo hadden we deze week 33 kilometer bij elkaar gelopen. De overige 4 kilometer zou ik ruimschoots halen met het stappen in Parijs.

Vrijdag om 17u was het dus verzamelen met de Slechte Vriendinnen Jessy, Geertje, Anneken, Hilde, Karine en Monique aan garage Valckenier. We hadden ons een busje gehuurd voor het weekend. Geertje heeft een nicht, Bernadette Retteketet, in een buitenwijk van Parijs wonen. Zij zal ons te slapen leggen. Verder wordt den bus volgeladen met geschenken voor Bernadette en haar gezin maar ook met drank voor onszelf. In Lille was er file van de avondspits maar verder is de rit vlotjes gegaan. Geen enkele keer verloren gereden. 

Die avond vloeide de drank nogal vlotjes door de keelgaten met gevolg dat er 5 van de 7 zere haren hadden op zaterdagmorgen. Na een verplicht ontbijt zijn we rond 11u kunnen aanzetten richting de stad. Bernadette had het geregeld dat we op de parking van de Belgische Ambassade konden parkeren. Super gemakkelijk!

De metro hebben we wel veel gezien die zaterdag. Hilde en Anneken hebben het lastig gehad maar ze hebben het volgehouden. Met een bateau mouche hebben we de Seine afgevaren, wat rondgehangen aan den Eiffeltoren, naar de Sacré Coeur geweest, naar Hotel de Ville. De rode draad in deze dag was: op welke plek drinken we een fles cava uit? Op den boot, in de gekleurde kuipkes van de metro, op de metro, op een bank aan de Notre Dame, ... er is geen dorst afgezien. De laatsten post was iets eten in een boekencafé aan het Hotel De Ville. Ze hadden daar problemen met de keuken maar we allé, 't was daar gezellig. Die avond bij Bernadette thuis was het al minder stormen.

Zondagmorgen was ieder fris man en is er een stevig ontbijt genomen. Om 11u namen we afscheid van onze gastvrouw en werden we uitgewoven met de Belgische vlag.  Die dag was het de intentie om Paris vélo te doen maar om 13u zaten we nog niet op een fiets. Dan maar den Elysées afstappen richting Tuilleries. De zon is van de partij en enkele hebben hun puntendoos gevuld door een geschenkje voor het thuisfront te kopen. Maar kijk zie, de dames hebben dorst! Nog wat rond gehangen aan het Louvre en om 21u30 waren we thuis.

SV Diva's @ Paris was ten einde.