Met plezier kan ik zeggen dat ik de 20km van Brussel netjes heb uitgelopen. Het was een warme editie. In de voormiddag zag het er gunstig uit maar dan brak Laura door de wolken...
Willy was op het laatste moment ziekjes gevallen dus zijn nummer moest verpatst worden. Een om en weer gebel op vrijdag zorgde er voor dat Kristof in zijn plaats zou lopen. Hij zou de Willy zijn voor 1 dag. We hadden alles goed geregeld: ik pik Hugo op, we komen samen aan de dreef, springen in Kristof zijn auto en Helga haar ouders loodsen ons netjes Brussel binnen. We konden relaxed naar de wedstrijd toeleven...maar dat was zonder de wet op de chocoboterham gerekend!
Zondagmorgen om 5u10 merk ik dat er geen electriciteit in ons huis is. Gezien het vroege uur knijp ik toch weer mijn ogen dicht...allé, dat probeerde ik toch. Wat met ons eten in de frigo? Mijn uurwerk, ik had die 's avonds ingestoken om op te laden, is dat gelukt? Toch niet het gevolg van inbraak? Moet ik niet eens gaan kijken naar de zekeringenkast? Hup dat bed uit, naar beneden, alles checken, uurwerk ok, zekering niet afgesprongen, terug bedje in.
Om 8u30 toch maar opgestaan en eventjes luisteren bij de buren. Ook zij hadden geen electriciteit. Of er al iemand gebeld had? Neen, we hebben nog niet gebeld, zou jij dat willen doen? Om 9u gebeld naar Electrabel, er komt spoedig een technieker. Al het eten uit de frigo in een ijszak gestoken zodat het vers blijft.
Noor van en naar ballet gebracht. Kijk daar is de technieker: 'Een ondergrondse kabel aan de wasserette is doorgebrand, dat zal een ganse dag duren zenne mevrouw'. Allé, de geschilde patatjes, het vlees en den appelmoes naar de oma, zij mag keukenprinses spelen.
Ik moet naar den Hugo bellen om mij te komen halen...oesje geen electriek is geen telefoon. Dan maar op internet...kieken, dat gaat ook niet hé...dan maar geheugen pijnigen en hopen dat we de juiste combinatie gevormd hebben. Ziezo, gelukt. Ik had nog een 20 minuten dus nog wat rusten op bed...Mamaaaaa, waar is...en dat was dan welgeteld 2,5 minuten rusten.
Het was een prachtige editie. Ik heb er, ondanks de vele zenuwen, intens van genoten. Ik had me voorgenomen om niet naar mijn uurwerk te kijken, niet constant te checken of mijn hartslag ok is. Had ik zin om te stappen dan zou ik dat doen. Geen tijd voor ogen.
En zo is het ook gebeurd. Het was wel eventjes een pijnlijk moment toen ik die jongen zag liggen. Het Rode Kruis heeft er alles aan gedaan om hem te redden. Het mocht niet baten. Je bent stil als loper op dat moment en van de kaart. Ik heb me bij elkaar genomen en doorgelopen. Ik ben over de meet gekomen na 1u 58min en 57sec fris en gelukkig. Mijn last is van mijn schouders en mijn mentale opkikker is onbeschrijflijk groot. Missie volbracht!
Ik heb het in stijl afgesloten in het park van Aalst met een frisse oude Orval en een heerlijke pizza thuis van bij onzen Italiaan.
I'm free and I'm happy!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten