Wat is er met de loopspirit?

Alweer een bewogen weekje achter de rug. Eentje van veel stress, nervositeit, kleine kinderkesgedrag. Eentje waar het lopen meer dan welkom bij was.

Zondag, de dag na Lokeren, zijn we met een groep naar Auderghem gaan lopen in het Zoniënwoud. De natuur was er adembenemend mooi. Er waren 2 nieuwe mee: Kristien en Greet. Toffe madammen. Vooral met Kristien klikte het direct goed. Ik denk dat al zeker een blijvertje is. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd nietwaar.

We hebben een toer van een 11km gelopen. Na het douchen hebben we gezellig bijgekletst in de cafetaria met een Orval. Onze longen waren nochtans gevuld met goede lucht om de ambetante week te beginnnen. Gelukkig weet men het niet van op voorhand hé wat het wordt.

Dinsdag was het een lichte intervaltraining. De eerste interval ben ik ingevlogen wat ik dan snel heb moeten bekopen bij de volgende 3. Die waren al veel minder. Foei toch.

Woensdag ben ik onder de middag gaan lopen. Ik heb een 6 kilometer denk ik gedaan en dit terug met de Vibram's Fivefingers. Ik kan alleen maar bevestigen dat ik verslaafd ben aan deze schoenen. Ik heb geen last meer in mijn knieën of onderkant van mijn voet. Na de 20 km van Brussel ga ik de afstand zachtjes opvoeren. Ik zou er graag tegen eind augustus een lange duurloop mee doen. Ik ben ondertussen wel overtuigd dat het type dat ik nu heb niet geschikt is om wedstrijden mee te lopen. Alsook is het niet het goede type voor lange afstanden. Het rubber is net niet stevig genoeg om alle steentjes niet te voelen. Dus dat wordt een nieuwe aankoop.

Zoals in mijn vorig berichtje gemeld, stond ik zaterdag dus aan de start in Elversele. Het was heel warm, ik zou het lastig krijgen, dat stond vast. Startschot wordt gegeven en ik start relatief rustig. Ik loop bij de eerste 10 deelnemers. Op ongeveer 4 kilometer van de finish valt een loper in het kopgroepje. Niemand stopt. Ook diegene die de oorzaak van zijn val is niet.



Hij blijft liggen dus ik stop. Hij heeft zijn enkel bezeerd. Bij de bevoorrading had ik mijn water deels over mijn zakdoek gegoten. Deze was lekker fris door de wind. Ik heb het rond zijn enkel gebonden. Dan heb ik hem rechtgeholpen en ben met hem terug gestapt tot de straat voor de EHBO.


Hij mankte nog wel maar hij verzekerde me dat het zou lukken. Ik twijfelde of ik nu wel zou verder lopen maar heb het tenslotte toch gedaan. Veel zin had ik al niet meer moet ik eerlijk toegeven. Me echt ingespannen om de laatste kilometers vlot te lopen heb ik dan ook niet meer gedaan. Toch ben ik over de meet gekomen na 58 min en 15 sec.

Wat me het meeste verontwaardigde was dat eens over de finish die dame overbezorgd bij de gekwetste loper kwam. Ze had nul komma nul loopspirit en kwam nu haar schuldgevoel (hopelijk was het dat) sussen door te zeggen dat ze echt niet gezien had dat hij gevallen was. Stop dame, je liegt dat je wit ziet. Ik heb niet eens mijn prijs afgehaald, ben direct in mijn auto gesprongen en huiswaarts gereden.

Ik ben van pure frustratie anderhalf uur gaan wandelen met Padi. Ik vertelde haar alles en het was precies of ze het begreep. Op een bepaald moment deed ze zo onnozel dat ik terug kon lachen. Lieve Padi toch.

Zondag heb ik met Flor, de hond van Helga gelopen in het park. Ze is gewend om met Kristof te trainen en vond mijn tempo bij wijlen veel te traag. Maar ze luisterde fantastisch.

Vandaag was another day in hell....