De grote Zatopek zei ooit: "A runner must run with dreams in his heart." En groot gelijk heeft hij. Geef toe, is het geen grijs bestaan als men niet kan of durft te dromen?
Deze morgen werd ik geïnterviewd door FM Brussel. Het was via Broederlijk Delen dat ze bij mij terecht gekomen zijn. Het gesprek ging hem over wat het is om de 20 km te lopen. Liesbeth, met haar prachtige radiostem, kon het niet beter verwoorden: voor mij is het revanche.
Naarmate zondag dichter komt, merk ik ook dat ik het eigenlijk nog steeds niet allemaal verwerkt heb. Ik hou me wel flink en stoer maar mijn angst zit heel diep. Mijn nachten zijn deze week al lastig geweest.
Ik herbeleef alles en vooral de emoties. Ik zie me over die finish strompelen. De Rode Kruismedewerkers vangen me op. Flarden van in de verzorgingstent. De vreselijke pijn in mijn benen van de verzuring, de woorden van de verpleger: vechten hé meisje, vechten. Maar vooral de angst, het niet meer kunnen. Het besef hebben dat het hart niet meer kan.
Er kwam een zaligheid over mij. Ik voelde geen pijn meer, ik had precies geen lichaam meer. Ik bestond enkel nog uit een hoofd. Ja, je krijgt van die flitsen. Je zoekt een hou-vast. En daar waren mijn kinderen. En dan was het licht uit. Ik ben anderhalf uur later wakker geworden in Brussel XL.
De dokter in XL zie me: Mevrouw, je hebt geluk dat je het hier op de 20 km tegengekomen bent, anders had je hier niet meer gelopen. En dan moet je verder. Onderzoeken van het hart, inspanningstesten in UZ Gent, helemaal binnenste buiten gekeerd was ik. Er is iets met het zout in mijn bloed of zo. Wanneer het warm is en ik doe een fysieke inspanning, dan verlies ik dubbel zo veel zout als een 'normaal' iemand. Maar verder als resultaat? Gewoon pech met een grote portie geluk.
Aan mijn vriendinnen toen heb ik geen zak gehad. Ze begrepen het niet of zo. Voor hen was ik veranderd. Er is geen contact meer, jammer. Op de dag van vandaag ben ik ergens blij dat ik mijn wake up call gekregen heb. Ik leef voor wat ik belangrijk vind: mijn kinderen, mijn man en mijn lopen. Het is mijn blog die me er door geholpen heeft en jullie die het lezen. Alsook de nieuwe mensen die ik heb leren kennen: Lis, Gunther, Maggy, Jean, Tijl, etc. ze zijn van goud.
Dus na zondag droom ik alleen maar blije dromen meer. Ik zal mijn revanche doen. Mijn tijd in Brussel? Van geen enkel belang. Dit is een wedstrijd die ik desnoods uitstap maar ik zal er een feest van maken. Genieten en met fierheid mijn T-shirt dragen. Samen met mijn vrienden op mijn hart zal ik over die meet komen, gezond en wel.
Want ik heb nog veel dromen in mijn hart. Ik wil de wereld aflopen.
Deze morgen werd ik geïnterviewd door FM Brussel. Het was via Broederlijk Delen dat ze bij mij terecht gekomen zijn. Het gesprek ging hem over wat het is om de 20 km te lopen. Liesbeth, met haar prachtige radiostem, kon het niet beter verwoorden: voor mij is het revanche.
Naarmate zondag dichter komt, merk ik ook dat ik het eigenlijk nog steeds niet allemaal verwerkt heb. Ik hou me wel flink en stoer maar mijn angst zit heel diep. Mijn nachten zijn deze week al lastig geweest.
Ik herbeleef alles en vooral de emoties. Ik zie me over die finish strompelen. De Rode Kruismedewerkers vangen me op. Flarden van in de verzorgingstent. De vreselijke pijn in mijn benen van de verzuring, de woorden van de verpleger: vechten hé meisje, vechten. Maar vooral de angst, het niet meer kunnen. Het besef hebben dat het hart niet meer kan.
Er kwam een zaligheid over mij. Ik voelde geen pijn meer, ik had precies geen lichaam meer. Ik bestond enkel nog uit een hoofd. Ja, je krijgt van die flitsen. Je zoekt een hou-vast. En daar waren mijn kinderen. En dan was het licht uit. Ik ben anderhalf uur later wakker geworden in Brussel XL.
De dokter in XL zie me: Mevrouw, je hebt geluk dat je het hier op de 20 km tegengekomen bent, anders had je hier niet meer gelopen. En dan moet je verder. Onderzoeken van het hart, inspanningstesten in UZ Gent, helemaal binnenste buiten gekeerd was ik. Er is iets met het zout in mijn bloed of zo. Wanneer het warm is en ik doe een fysieke inspanning, dan verlies ik dubbel zo veel zout als een 'normaal' iemand. Maar verder als resultaat? Gewoon pech met een grote portie geluk.
Aan mijn vriendinnen toen heb ik geen zak gehad. Ze begrepen het niet of zo. Voor hen was ik veranderd. Er is geen contact meer, jammer. Op de dag van vandaag ben ik ergens blij dat ik mijn wake up call gekregen heb. Ik leef voor wat ik belangrijk vind: mijn kinderen, mijn man en mijn lopen. Het is mijn blog die me er door geholpen heeft en jullie die het lezen. Alsook de nieuwe mensen die ik heb leren kennen: Lis, Gunther, Maggy, Jean, Tijl, etc. ze zijn van goud.
Dus na zondag droom ik alleen maar blije dromen meer. Ik zal mijn revanche doen. Mijn tijd in Brussel? Van geen enkel belang. Dit is een wedstrijd die ik desnoods uitstap maar ik zal er een feest van maken. Genieten en met fierheid mijn T-shirt dragen. Samen met mijn vrienden op mijn hart zal ik over die meet komen, gezond en wel.
Want ik heb nog veel dromen in mijn hart. Ik wil de wereld aflopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten