zondag 28 oktober 2012

Bear Trail - Helse hemel

Zo'n 15 weken geleden zijn de voorbereidingen begonnen voor de grote finale: Bear Trail Voeren. Hiervan zijn er 3 weken zonder lopen geweest door de voedselvergiftiging. Opnieuw het lopen en vooral de moed moeizaam opnieuw op niveau gebracht tot de tapering off. Dikwijls getwijfeld of ik het wel ga kunnen of niet.

Hip hip hoera ik werd goed verkouden in de laatste dagen voor de start alleen ging het maar niet over. Het bezorgde me enkele slapeloze hoestende nachten. De verkoudheid is tot op vandaag nog niet los dus werd het starten of niet starten plots een prangende vraag. Mijn peptalk-marathon is toen begonnen...

Om niet om 5u uit mijn bed te moeten voor de start, boekte ik me een bed in Slenakerhof te Slenaken, net over de Nederlandse grens. Een echte aanrader: netjes, mooi ingerichte kamer, heeerlijk bed, uitgebreid ontbijt en super lieve eigenaars.
Zaterdagmorgen om 7u opgestaan, rustig ontbeten, me klaargemaakt en ontspannen vertrokken naar de start. Stipt om 9u werden we op pad gestuurd en het was van de eerste minuut een prachtomgeving om in te lopen. Ik had kou en de vrieslucht (5°) sneed in mijn al pijnige longen. Laat ik het uiterst kalm aan doen, over enkele kilometers zal het wel beteren.
Ooo, wat ik vergeet te vertellen, ik mocht van Curl-IT een Gopro Hero 2 gebruiken. Donderdagavond werd deze me overhandigd. Ik heb hem kort getest en uitgedokterd hoe ik die aan mijn rugzak zou bevestigen. Zaterdagmorgen wil ik dat in de praktijk uitvoeren, druk op start...NO SDcart. F*ck....het kaartje zit thuis nog in de laptop omdat ik de testjes er wou afhalen...toeme toch. Typisch mij!

De kilometers gingen lekker vooruit en regelmatig stopte ik om het allemaal te laten doordringen...god wat ben ik een bofkont...mijn geluk kon echt niet op. De zon brak goed door maar ik kreeg het maar niet warmer, duidelijk dus te licht gekleed. De stijgende stukken waren niet zoals in La Bouillonante of Flémalle maar door de blubber waren ze behoorlijk pittig. Ze oplopen heb ik niet gedaan. Ik stapte ze stevig op en zodra boven was het lopen. Dit was achteraf gezien een verstandige keuze.

Eerste bevoorrading was rond 11 km en voorzien van alles wat je maar kon inbeelden. Raymond Beeren, de organisator van deze trail heeft echt aan alles gedacht. Deze man weet waar hij mee bezig is. Ook de medewerkers langs het parcours en op de bevoorradingsposten waren heel geëngageerd. Korte babbel, grapje en hop terug op weg.

Nu kwam er een deel het bos in met heel wat stijgingen langs en over en rond een beek. Eenmaal boven werden we beloond met een schitterend uitzicht over...wijngaarden! Wist ik niet dat dat hier was. Ik ben naast een wandelaar gaan staan, stil genietend van het zicht, foto genomen en terug het bos in. Rond kilometer 20 was er de splitsing met de 37km. Vanaf hier is mijn solotocht begonnen. Mooie loopstukken werden afgewisseld met klimmetjes door een bontgekleurd bladerpak.

Bevoorradingspost 2 bereikt na 27 kilometer. Dit koppel was verkleumd van de koude. Opnieuw een rijk gevulde tafel maar ik kan geen knabbels door mijn keel krijgen. Ik had mijn Herbalifepapje mee, gelukkig, en bibberde dat naar binnen. Mijn god wat had ik het kou! Is dit wel verstandig? Ik zat zo goed als op de helft, mijn hartslag was gemiddeld 148, spieren no problem en het was 12u. Allemaal goed maar verdoeme ik had zo'n kou.  Hup, verder Wis...

Vol moed vertrek ik richting laatste bevoorradingspost. In mijn rechter ooghoek zie ik plots het gele bordje met zwarte pijl...smijt me het padje in...zie de modder niet...en glij pats het beekje in. Tot mijn enkels diep sta ik met beide voeten in het water. Een normaal mens zou er direct uitspringen maar not this girl. Ik sta daar onnozel te lachen...had dit gefilmd geweest ik had de hoofdprijs gewonnen in Videodinges. En dan zijn er de KOUDE VOETEN...NEEEEEEN. Met loodzware klompjes terug op pad.

Zie ik daar nog een loper? Goed, laat die maar de rode lantaarn zijn. "Hoi, mooie trail hé, gaat het nog? Geniet nog. Ja jij ook, tot aan de finish." en hier de rode lantaarn. De afdalingen en rechte stukken gaan nog steeds goed. Kilometer 31 tot 33 was vreselijk. Stijgend en niets dan modder. De zijkanten waren stukgelopen door mijn voorgangers en bij iedere pas gleed ik terug naar achter door mijn kletsnatte schoenen. Had ik mijn Vibram's maar aan! Door de inspanning die ik hier moest leveren trok ik te snel de koude lucht binnen. Een vreselijke hoestbui was niet te stoppen en dit was de start van mijn persoonlijke hel.

Het pad kwam uit op een straat en aan het T-kruispunt moesten we rechts en dan direct links terug de velden in. Op de hoek stond een bushokje in de zon. Ik heb er dik 10 minuten zitten hoesten met mijn hoofd tussen de handen. God zeg, is het dat waard? Is dit wat ik wil? Als er nu een bus stopt, ik stap er op. Gedaan over and out. Ik bibber me hier onnozel zeg. Zie me hier zitten, zielig. Allé zeg, waar blijft die bus?! Okee, dan lift ik wel. Stond ik daar te wachten op een auto die me zal afzetten in 's Gravenvoeren. Bij het oversteken van de straat heb ik 5 wagens zien passeren en nu geen enkele. Tja, nog een dikke 10 kilometer dan maar naar de laatste bevoorrading zeker...

Ik stond op het punt alle mentale strijd op te geven. En dan heb ik mijn hulplijn gebeld...Chris. Ik moest zijn stem horen, hij zou me wel zeggen wat ik moest doen. Dit had hij me nog nooit weten doen en was denk ik wat overdonderd. 'Ga door tot de laatste bevoorrading en beslis daar'. Toen kwam Noortje aan de lijn en zei de wijze woorden: 'Maar mama toch, gij kunt da zenne. Allé, doe gewoon door. Kom.' Ja, ze heeft gelijk, misschien moet ik niet opgeven. Ik kan mijn titel op mijn blog toch niet zetten als Bear Trail - DNF? En die gokjes dan, geen winnaar, dat is ook iets hé. Weet je, ik laat het lot beslissen: als er op de laatste bevoorrading een cola is, ga ik door.

Bevoorradingspost 3 was op kilometer 44. Een border collie komt me vrolijk een dennenappel brengen, hij wil met me spelen. De man van de bevoorrading en de eigenaar van de hond verwelkomen me vrolijk. De hond blijft de dennenappel terug brengen.
'Is er nog een cola?'
 Neen.
'Tja, dan stop ik er mee. Ik heb het moeilijk.'
Nou, ik haal binnen wel even een cola. Momentje. De eigenaar van de hond blijkt in het huis rechtover de bevoorrading te wonen en daar komt ie met mijn cola. Het lot, een grappig ding.
We babbelen er op los, de hond blijft met zijn appel aandraven en ik leg hen mijn strijd met mezelf uit. Na een kwartiertje zegt de man van de hond plots:
'Maar jij bent toch een bikkel. Bikkels geven niet op. Ga gewoon door, het zijn er maar 13 meer. Kom op meid.' De jongen van de organisatie daagt me uit om om 17u binnen te zijn. Ja, ik zal je daar opwachten. Beloofd. En voilà na 20 minuten zet ik het om 15u10 terug op een lopen...vastbesloten richting finish.

De komende 13 kilometer ga ik zo weinig mogelijk stappen, ik wil die vriendelijk man niet teleurstellen en ja, ik ben een bikkel. KAYA! Ik raak in een soort trance. Dit klopt niet, er is hier geen pad. Terug gelopen en de route teruggevonden. Blijven focussen Wis, ik voel het bandje dat ik van Lies kreeg, opgeven is inderdaad geen optie. Ja, ik heb het nog steeds kou maar daar heb ik me bij neergelegd.

Rond kilometer 38 wordt mijn solo-run prettig verstoord door Jonathan van Ninove die in Leuven woont. Hij wordt mijn vrolijke gezelschap voor mijn strijd in de laatste kilometers. Amai en wat een positieve kracht dat die gast heeft. Hij was te laat uit zijn bed gekomen voor de 57km, heeft zich dan maar in geschreven voor de wandeling van 37km. Besloot om een stuk van de 57km er aan te breien en was blij dat hij nu het laatste stuk kon meelopen met mij.

We babbelen er vrolijk op los, de kilometers gaan goed voorbij. Op de stijgende stukken die stappen we aan een goed tempo. Jonathan kent de streek door en door. Ongeveer op de 50ste kilometer doet hij me stoppen. Zie je die bomen daar links boven? Daar heb je gelopen rond kilometer 30. En dan ben je zo de heuvel naar beneden gelopen tot je beneden aan die brug kwam. Ajaa, zeg ik hem, daar beneden aan dat buskotje heb ik mijn crash gehad. We lachen er flink om en lopen terug verder.
De komende 7 kilometer wil ik niet meer stappen. Het lukt me nog om er een 8km/u uit te persen. De benen draaien eigenlijk nog goed rond. Geen pijn aan de enkels, geen pijn aan de knieën, fysiek gaat het eigenlijk nog hoor. Ik heb een gemiddelde hartslag van 152, dat is toch heel goed, alleen ruik ik mentaal mijn grens. Jonathan grapt dat 60km wel mooier op de teller zou staan. Een halve kilometer voor de finish komen we zijn vader tegen. We maken kennis en gaan verder met lopen. Daar is het, de finish. Merde, nu moet ik dat voetbalplein nog rond lopen zeg. Jonathan huppelt enthousiast naast mij, komaan Wisken, wat is nu dat voetbalveld. Hij heeft gelijk, wat zijn die paar meters. Ik, dove kwebbel, versta de omroeper niet en Jonathan speelt mijn tolk.

De finish op kilometer 57 en na 1.210 hoogtemeters, na 8u en 2minuten lopen, eindelijk. Ik eindig als 72ste van de 73 finishers, de 7e vrouw van de 7 deelnemende vrouwen. Hij heeft woord gehouden, daar staat de man van bevoorradingspost 3. De organisator, Raymond Beeren, schud me de hand, O my God, ik ben er gewoon. Ik geef een dikke knuffel aan de lieve Jonathan, een dikke merci aan de bevoorradingsman, een dikke proficiat aan Raymond van Bear Sport voor de prachtige route en de perfecte organisatie. En wat krijg ik aan de finish: een cola! Het was het allerlaatste flesje. Is dit het lot die me ook gelukwenst? Ik denk het.

Met de verwarming op de hoogste stand rij ik de lange rit naar huis. Stilletjes aan raak ik opgewarmd. Ik trakteer mezelf op een lekker pitta van Kusadashi, neem een ferm heet bad, post op smoelenboek dat Nathalie de gelukkige winnaar is geworden en kruip al hoestend onder een stapel warme dekens. Ik slaap de klok meer dan rond.

Vandaag, zondag neemt Manu deel aan zijn allereerste zeilwedstrijd. Ik spring uit mijn bed, geen enkele vorm van spierpijn. Is dit de adrenaline nog van gisteren? Ik duffel me goed in. Tijdens zijn zeilreeksen loop ik kleine stukjes van de pier naar de graskant en terug. Geen enkele last. Ik ben wel stikjaloers van de loperkes aan het Nievdonkse meer.

Ik vat het eigenlijk precies nog niet echt. Wat me bezighoudt is mijn mentale strijd. Ik heb echt mijn grens geroken. Scary. Wat had ik gedaan als die bus was gekomen of er een wagen had gestopt? Zou ik ingestapt zijn? Ik durf echt niet volmondig en overtuigd NEEN te zeggen. Ik zie mijn zoon naar zijn overwinning zeilen. De pretlichtjes glinsteren in zijn ogen van intens geluk. Ik ben fier en denk bij mezelf 'dat is een bikkel van een bikkel en bikkels geven niet op, nooit.'
Nathalie, een dikke proficiat voor je goed gok. Je geschenkje komt je deze week tegemoet! Heel erg bedankt ook aan ieder ander van jullie.

11 opmerkingen:

  1. Waw, wat een verslag Wiske en ONGELOFELIJK respect voor wat jij hebt gepresteerd. Blijven doorzetten, volhouden, blijven gaan, grenzen verleggen.... het moet een ongelofelijke ervaring zijn geweest. Een hele dikke proficiat met je prestatie!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. respect meid, only bears survive

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ferm Wiske, gelezen met de tranen in de ogen!! Respect!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gegroet,
    ik heb niet zo lang moeten zoeken naar de juiste Blogspot-pagina: enkele rake trefwoorden en floep, hier bevind ik me dan!

    Mooi verslag en prachtige foto's. Nogmaals hoed af en tonnen respect voor de geleverde prestatie. 'k ben blij je vergezeld te mogen hebben en tja ... volgend jaar afspraak rond kilometer 42 ? ;-)

    All the Best !
    Jonathan

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow wat een doorzetter ben jij!! Geweldig verslag om te lezen van één giga bikkel. Gefeliciteerd met jou 57km!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi verslag van een supertrail. Knap dat je het helemaal uitgelopen hebt! Ik vond deze keer de 14km genoeg, maar wie weet wat ik volgend jaar doe.
    En op de vibrams was het ook zwaar lopen hoor :)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. 57Km...ik doe het je niet na! Misschien dat ik ooit eens de gok ga wagen. Het lijkt me fantastisch om te kunnen terugkijken op een voltooide UltraRun :-)

    Gr, Dennis
    (14Km allereerste trail afgelopen zaterdag)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hallo Wiske,

    Super gedaan, je mentale einde ruiken betekent dat je deze weer iets opgerekt hebt, respect!

    Tough times don't last
    but tough people do!

    Rode Lantaarn

    BeantwoordenVerwijderen
  9. WAAAAAUW! Chapeau! Keiharde bikkel!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. DIKKE proficiat! Heel goed gedaan van jou! We hadden natuurlijk niet anders verwacht dan dat je zou doorzetten. Dit is inderdaad iets voor ons maar de datum kwam niet goed uit dit jaar. Hopelijk tot op een volgende trail.

    BeantwoordenVerwijderen