En hoe was jouw jaar?

Nog 2 dagen en het is hier gedaan met 2013. Het was een boeiend jaar. Eentje waarin ik geleerd heb dat variatie echt nodig is voor mij. Ik wil veel van alles.

Als we beginnen met de cijfertjes dan heb ik 217 dagen op mijn fiets gezeten waarvan er 176 woon/werkverkeer waren. Het waren een kleine 4.355 leuke kilometers. 

Het lopen was merkelijk minder dan vorig jaar maar het was voor mij persoonlijk een echt fun jaar. Ik heb 2 marathons gelopen en mijn eerste podiumplaats gehaald en dan nog met een dubbelslag. Ook weet ik nu dat opgeven geen schande is maar een sterkte. Maar vooral heb ik naar mijn gevoel gevonden wat ik echt wil: trailen. Ik liep 128 dagen wat goed was voor 1.656 km. 

Zwemmen was minder dan vorig jaar, slechts 23 dagen of net geen 20 km in het water gelegen. Maar voor 2014 zal hier wel een opmerkelijke vooruitgang zichtbaar zijn. Wacht maar af, want ik proefde van de triathlonwereld...njam njam njam...nog van dadde. 

Tenslotte zijn er 42 dagen waarop er werd gedanst en yoga gedaan. Je ziet het, variatie is de key geweest in 2013 en die lijn trek ik door voor 2014.

Maar het afgelopen jaar heb ik ongelooflijk veel toffe mensen ontmoet of beter leren kennen. Het is zinloos om een lijstje op te stellen. Het zou ook niet eerlijk zijn. Trouwens de mensen die voor mij van onschatbare waarde zijn, die zijn daar van op de hoogte. Ik zeg hen vaak genoeg dat ik hen graag zie of ze lopen er wat platgeknuffeld bij. Ik hou van foto's dus geen betere manier om mijn mooiste herinneringen aan 2013 te tonen.

Ik ga 2013 afsluiten zoals ik het begonnen ben, namelijk al lopend als Hero for one day. Doel is een 30km te doen en zo mee een streep te trekken onder dit prachtig project. Ik ben klaar voor de uitdagingen van 2014 en het wordt een fantastisch jaar.

Mijn voornemen voor 2014 is dat ik geen voornemen heb. Ik ben er klaar voor...wat het me ook brengt. En jullie lezertjes, vrienden, jullie wens ik niet dat was je in de winkel koopt maar wel dat wat je stilletjes in je hart hoopt.

Verloren gelopen kerstmannen

Fietsen lukte de afgelopen 2 weken netjes. Het lopen was wat chaotischer. De 2 afgelopen woensdagen kwam ik thuis en er was geen Padi. De kids hadden haar vergeten bij oma en ze was terug naar Aalst. Miljaardenondekoffie...mega ontgoocheling droop van mijn gezicht. Donderdagen met Chris zijn ook niet doorgegaan. Het draaide hier allemaal in de soep. Voordeel is dat ik mijn teleurstellingen heb afgereageerd op mijn huishoudelijke taken. Zo had het toch nog iets positief.

Gelukkig zijn er in geval van nood je vriendinnen. Liesje liep aan mijn zijde bij het krieken van de dag op zaterdag. We liepen een goed uurtje samen en ik deed er nog een uurtje alleen bij. Tijdens Noor haar ballet op zondag liep ik mijn 10K en zo had ik kreeg ik mijn wekelijks totaal toch op 30K. In de namiddag voegde Sofie zich er bij voor het fietsen.

Ook dit weekend was er geen structuur. Maar het gekste van het afgelopen weekend was wel de Santa Run in Antwerpen. Vorig jaar hadden we hier ook aan deelgenomen. Ondanks dat het toch ver rijden en kostelijk is, hebben we ons heel goed geamuseerd. De delegatie was nu wat afgeslankt - enkel Nathalie en Fillen - maar de pret was er zeker niet minder door.

In 2012 hadden we er een hele zoektocht op zitten om de Waagnatie te vinden. Wat zou ons dit jaar overkomen? Parkeren was piece of cake. We stonden vlak voor de ingang. Lekker gemakkelijk, we waren tros op onszelf.

Nummer en kerstpak afhalen ging eveneens vlekkeloos. We vonden elkaar snel terug in de massa. Kijk, we kunnen zelfs nog rustig een pintje drinken voor de start. We installeerden ons in een hoekje waar het gedrum het minste was en hadden een vrolijke tijd. Eentje werden er twee, ja zelfs drie....hmmm jongens we staan hier nu toch wel echt ver als enige Kerstmannen...

Maar neen gij, daar zijn er nog! Hmmm...jongens, dat zijn de eerste die al binnen komen. Die hebben hun 5K er al op zitten. Waaaaaaat!!!!

Snel naar buiten, over de start, parcours gaat naar links, zwaantje berispt ons dat we niet op de straat mogen lopen omdat het parcours niet meer verkeersvrij is, onze kerstmuts is plots een muts van La Chouffe en hmmmm....ze hebben het parcours weggepakt!!!

Geen van ons heeft een idee langs waar we moeten. Dus wordt het gokken. We komen op een straat uit vol met Kerstmannen....die in de tegenovergestelde richting lopen. Tja, laten we tegen de stroom op lopen tot we de jeneverstand hebben? Strak plan!

Hilarische toestanden maar we bereiken de 'bevoorrading'. Alleen wordt die vlak voor onze neus afgesloten door de politie. Gedaan en te laat zijn we. Dus reppen we ons terug, naar de finish en deze keer in de juiste richting.

We deden er zo waar 8 volle minuten sneller over dan vorig jaar! We verbeterden onze tijd van 46 minuten naar 38 minuten en we lieten hierbij nog meer dan de helft lopers achter ons. We spoelden onze gemiste bevoorrading door en reden naar Lede. Hier was er wel jenever en zo was de kerstsfeer ook al in Lede gebracht. Het was een heerlijke avond met super leuk gezelschap.

Zondag probeerde ik tijdens Noor haar balletles nog een 10K te lopen maar na 5K moest ik stoppen. Het HowHowHow-gehalte in mijn hoofd was nog wat te hoog. Gelukkig was er vanaf de middag onze logee Lotte. Ik besteedde mijn energie aan pannenkoeken bakken en pizza's maken maar vooral aan zetelhangen. Kerstman spelen is zwaar....heeel zwaar!

'Eeny, meeny, miny, moe'

Ik ben, zoals ieder fervente sporter, hooked on statistics. Dankzij het leuke geschenkje van mijn ridder in 2010 is dat er niet op verbeterd. Ik kreeg de Garmin Forerunner 405 XT.

Voor de 3e keer op evenveel jaren is deze stuk. Telkens is het de batterij die faalt. Toen het nog netjes binnen de 2 jaar was, stuurde Garmin een nieuwe op. Maar nu is het verdict een herstelkost van € 100,00.

Als je weet dat zo'n uurwerk € 287,00 heeft gekost, is dit behoorlijk veel. Als je daar bovenop neemt dat het alle jaren stuk gaat aan dat batterij-probleem en slechts een levensduur van 3 jaar heeft, is dat vreselijk veel geld.

Maar wat moet je doen? Is het niet wat de monopoliesituatie van Garmin die je wat met de rug tegen de muur zet? Of is het eerder dat die reeks hele slechte batterijen had?

Ik verkies het laatste. Garmin heeft leuke en mooie speeltjes, hun My Connect is super en gebruiksvriendelijk en hun functies op de toestellen voldoen ruimschoots aan de noden van de sporters. Maar in de reeks van de Forerunner 405 XT kan het niet anders dan een structureel foutje te zijn. Ik ben echt niet de enige met dit probleem blijkt uit de vele forums.

Dus is het kiezen:

Of ik betaal de herstelkost van € 100,00 en krijg mijn horloge terug. Maar wat over een jaar? Deze reeks wordt niet meer geproduceerd. Is het wel degelijk een goede, nieuwe batterij die er in gaat zitten? Of zal het eentje zijn van een binnengebracht model met een ander defect aan?

Of ik kijk uit naar een nieuwe. Mijn voorkeur gaat uit naar de Garmin Forerunner 910 XT. Leuke multisportfunctie, past perfect in mijn triathlonverhaal. Maar welke garantie heb ik dat ik ook hier niet in het batterijen-sukkelstraatje terecht kom?

Dus keek ik uit naar een ander merk: de Suunto Ambit2 is een goede kanshebber en qua prijs net hetzelfde, iets goedkoper zelfs. Maar dit merk ken ik niet zo goed. Weet ook niet veel sporters die er mee werken. De review van Martine en Robin is lovend. Zij zijn toch wel mensen die weten waarover zij spreken.

Maar het is zoals schoenen, je ben een believer of een non-believer. Mijn voorkeur blijft de Garmin maar ik heb problemen met het feit dat ik nu reeds een nieuwe dien aan te schaffen.

Het zou netjes zijn van Garmin dat zij mij die € 100,00 in mindering brengen bij de aanschaf van de nieuwe Garmin Forerunner 910 XT met hartslagmeter. Dat is het enige correcte.

One month later...

...voelt het lichaam al goed gerecupereerd aan. Doordat ik vorig jaar na de Bear Trail dit ook dacht was ik veel te vroeg gestart met het opnieuw opvoeren van de kilometers. Ik heb er een harde les uit geleerd. Maar het is een tweestrijd die dingen.

Je bent blij dat je jezelf de tijd gaf om te 'bekomen' maar de ongeduldigheid knaagt. Het is echt afkicken. Bovendien is het nog eens opletten dat de gezelligheid van het minder sporten niet de overhand krijgt, dat je niet te lui wordt. De juiste balans vinden, daar draait het hem om.

Door het trailen besef ik hoe veel men van ons lichaam vergt zonder er bij stil te staan. Het moet altijd maar presteren, altijd maar geven. Blessures komen niet kort na de overdaad maar steeds enkele maanden er na. Men is dan al lang vergeten dat men toch niet genoeg rust genomen heeft, te snel op volle toeren is gaan draaien.

Daarom is december nog op halve kracht. Ik ben al enkele jaren blessurevrij en wil dat zo houden. Dit laat me ook toe ten volle van de feestdagen te genieten. Lekker eten, lekker drinken, mijn innerlijke mens ook wat gaan gunnen. En komen er dan wat kilootjes bij...2014 zal die wel doen verdwijnen.

December, einde jaar 2013, planning afgewerkt, nieuwe uitdagingen lonken en mensen wat een mogelijkheden...om gek van te worden.

Chris gaat met enkele fietsmakkers in oktober 2014 de Transgharb rijden: 7 dagen, 700km en 14.600hm. Dit wordt zijn uitdaging in 2014. Ziet er fantastisch leuk uit. In de aanloop hiernaar is er nog ons jaarlijks MTB weekend en de LCMT.

Voor de kinderen is 2014 een wedstrijdjaar met hun gewonnen zeilboot Spirou. Ze moeten minstens 8 nationale wedstrijden mee doen. Deze vinden plaats van maart tot oktober. Om het wat treffelijk te doen, zullen er heel wat weekends training nodig zijn.

En daar zou ik nog mijn sporten in moeten puzzelen. Dat is al een uitdaging op zich!

Wat wil ik met mijn lopen gaan doen?

Wegwedstrijden worden beperkt tot het uiterste minimum. De volle natuur in, dat zal het worden. Gewoon de wagen nemen, Salomonrugzak en de bossen in voor enkele uren. Natuurlopen hier en daar meepikken al tetterend samen met Arianne, Ine, Maaike, etc...Genieten.

De Polar Bear Trail staat al vast samen met Ine. Hier gaan we mee starten.

Wat wil ik met mijn fietsen gaan doen?

Mountainbiken is mijn favoriete sport, mijn dada. Dit is een dagelijkse bezigheid met de wintermaanden als piek. Dus ik heb nog mooie ritjes te goed samen met mijn Zwette Miekes.

Wat wil ik met mijn zwemmen gaan doen?

Momenteel doe ik just niets er mee. Het ijsberen vind ik super leuk maar mannekes wat is dat water koud! Ik denk dat ik beter ben dat ik de gewenning start in april en niet in deze periode. Dus voorlopig is dat uitgesteld. Deze maand wil ik 1 x per week in het water liggen maar vanaf 2014 zal dit opgevoerd worden naar 2 x per week. Dit is vooral tijdens mijn middagpauzes.

Nu als ik alle bovenstaande in de juiste volgorde zet, lonkt er een halve triathlon. Deze in Keulen op 7 september. Vraag is...ga ik dat wel kunnen? Gaat me dat wel lukken?

Wat met de rest, mijn dansen en yoga?

Tja, ingeschreven voor een hele jaar is het ook een hele jaar doen. Momenteel zijn we een dans aan het inoefenen voor het optreden op 6 april. Daarna is het voor het optreden op 15 november. En de yoga geeft me soepele spieren. Stoppen is eigenlijk geen optie.

Misschien moet ik mezelf voor 2014 maar eens de allergrootste uitdaging ooit opleggen. Wat als ik nu eens niet ga voor een volledige uitgestippelde kalender? Wat als ik nu eens de dingen per maand bekijk? Wat als ik nu eens niet voorinschrijf voor alles en gewoon meepik wat er op mijn pad komt?

Ik heb al kriebels van ongemak bij het gedacht alleen maar ik ga er voor gaan. Ik ga mezelf uitdagen niet te veel plannen...als dat maar goed komt. Iemand overlevingstips?

Something to think about

Sedert donderdag is er een artikel in mijn hoofd blijven spoken. Het is een link die Marleen Timmermans deelde via haar facebook. Vanmorgen tijdens mijn ochtendrun sprong het weer in mijn gedachten. Ik heb het 2u gewikt en gewogen en inderdaad, dit is zo de nagel op de kop.

Mark Manson is mij volslagen onbekend, had nog nooit eerder van hem gehoord, noch van de site waarvoor hij deze column geschreven heeft. Maar waar gaat het nu over?

Wel mensen vragen heel vaak aan elkaar maar vooral aan zichzelf 'Wat wil ik/je in het leven?'. Steevast volgt daarop het cliché antwoord: een goede job, veel geld verdienen, gelukkig zijn en de liefde van mijn leven hebben. Meteen ben je het zoveelste schaap in de kudde want iedereen wil dit toch?

Eigenlijk moet je jezelf de vraag stellen: 'Hoeveel moeite wil ik doen om iets te bereiken in het leven en hoeveel pijn heb ik er voor over?'

Want als je veel geld wil verdienen, heb je het er dan ook voor over om 60u/week te werken of elke maand 2 weken van je gezinsleven te missen omdat je in het buitenland zit? Je je kinderen niet ziet opgroeien omdat je moet werken?

Je wil de liefde van je leven. Ben je dan ook bereid om er bv. 4 jaar op te wachten? En als je wachten en je geloof beloond en bevestigd wordt en jullie zijn eindelijk samen, ben je dan opnieuw bereid om de daarop volgende jaren te blijven investeren, te communiceren in moeilijke momenten, etc ?

Het gaat er hem dus over hoeveel inspanning je over hebt om de dingen te doen of te hebben in je leven die je echt wil. Als ik in mijn wereld rondkijk naar familie, vrienden, soms vage bekenden, dan heb ik echt de indruk dat er zijn die voor de easy way kiezen. De twinkel in hun ogen verdwijnt na enkele jaren en ze zijn uitgeblust, hun huidige leven bui en moe, ongelukkig.

Als tegenreactie laten ze alles achter, denken dat het elders beter is of dat die andere manier hen wel zal redden. Maar indien er dan opnieuw die easy way gekozen wordt, vrees ik dat ze na een jaar of 10 opnieuw de twinkel uit de ogen zullen verloren zijn. Sommige stellen zich in de situatie en doen op automatische piloot verder. Misschien zijn ze niet kritisch genoeg voor zichzelf? Ligt de schuld van hun ongelukkig zijn echt wel bij die andere of die situatie?

En dan projecteerde ik het op mezelf. Hoe heb ik het de afgelopen jaren gedaan? Was ik ook een schaap in de kudde? Heb ik de gemakkelijk weg gekozen of niet?

Ik heb een prachtig leven vol leuke hobby's, een fantastische job, de liefde van mijn leven, ongelooflijk toffe kinderen en droomvrienden. Ik heb het zeker niet voor niets gekregen. Het is me niet in de schoot geworpen. Ik heb er mijn portie pijn, geduld en tranen voor over gehad, of moeten toegeven dat ik de oorzaak was. Maar ik heb geen twinkel in mijn ogen, het zijn heuse laserstralen.

Mijn 'pain I want to sustain' zal niet die van jou zijn of omgekeerd. Zo moet ieder zijn eigen twinkeling opzoeken. En als je er voor op je tanden moet bijten, voor vechten, tegen de stroom ingaan, whatever...doe dat dan. Kies niet de easy way. Het resultaat zal je sterken, gelukkig maken en je boosten in het leven. Bij deze mag je dan ook stoppen jezelf te vergelijken met anderen tenzij je dezelfde opofferingen en inspanningen wilt leveren als zij. LEEF!

Je kan het hele artikel hier nalezen. Het is de moeite.

Proficiat Ine!

De week na de marathon was volledige rust. De tweede week werd alles stilletjes weer op gang getrokken. Mijn weekmenu was vooral veel fietsen en een voorzichtige halve marathon en dit alles in het beste gezelschap.



Gisteren op het ballet heb ik voor deel 2 forfait moeten geven. Het klassiek gedeelte was voor mijn beentjes nog te zwaar en ik was me aan het overdoen. Het leukste gedeelte - moderne dans - heb ik hierdoor gemist maar het was verstandig.

Maar de reden waarom ik dit blogstukje schrijf is omdat dit de enige manier is om Ine te bereiken.

Ine, dikke proficiat met je prestatie van afgelopen zondag op de marathon van Kasterlee. Je bent 2e dame in je categorie...klasse! Ik ben ongelooflijk fier op je maar had eigenlijk wel verwacht dat je het prima ging doen :-).

Ik heb een voorstelleke om nog eens een lekker loopje samen te doen. Mail je me eens om af te spreken?

Sweet memories

We hebben met 4 mensen foto's genomen die week in New York. Een massa leuke en mooie foto's hebben we als resultaat. Het is pas nu, zo'n week na NY, dat het eigenlijk allemaal doordringt. Ik leef precies niet hier en nu maar daarboven op een wolkje.

Ok de volledige infrastructuur van New York kan een oplapbeurt gebruiken maar die gebouwen, die sfeer, die mensen, die rush doet het allemaal blinken.

Ik ga nog heel lang op deze ervaring teren, vooral op mindere momenten. Ik heb getracht om de mooiste foto's op een rijtje te zetten van deze amazing week. Dank aan Sofie die alle dagen met haar zware cameratas rond haar hals liep.

Hier mijn sweet memories....

Amazing!

Afgevinkt van mijn droomlijstje: de marathon van New York lopen. Ik kan deze ervaring samenvatten in 1 enkele zin:

Spaar het geld samen en loop de marathon van New York!

Het is gek, fantastisch, onvoorstelbaar, opzwepend, euforisch, over the top, zwaar, kicken,....je MOET hem gelopen hebben.

De dagen er voor zijn we samen met Bart en Sofie de stad ingedoken. We hebben de meeste afstanden met de citybikes gedaan. Lekker handig en gemakkelijk. Je koopt je een ticket voor 7 dagen voor 25 dollar en je kan ongelimiteerd de fiets op. Een paar keer hebben we wat gesukkeld omdat het overbelast was door de vele bezoekers de dag voor de marathon. Maar verder verloopt dat prima.

Sofie had al met de neus in de reisgidsen gezeten. Met de lijst van de must-see-dingen werd elke dag de route samengesteld volgens ieders wensen. We hadden enorm geluk met het weer (zelfs tot 21°). De dagen waren goed en evenwichtig gevuld en ons reisgezelschap was ronduit perfect. We hebben zelfs Keanu Reeves in actie gezien.

Dikke Amerikanen en junkfood? Nope, niet aanwezig. De New Yorkers zijn slank, heel behulpzaam, geduldig, sociaal en verslaafd aan rijtjes vormen. We hebben een hele week lekker biologisch gegeten in gezellige restaurantjes waar we telkens door het lot beland waren.

De openingsceremonie was speciaal. Al die verschillende landen in hun traditionele klederdracht, allemaal marathonlopers, het was een gezellige bedoening. In het begin was ik de enige voor België. Erg hé. Toen dook er een leuke jongeman op uit Zeebrugge die in New York woont: Cédric Lanckriet. Oef we waren al met 2 en gelukkig was hij een sfeermaker. Vlak voor de start van de landenparade dook de delegatie van Club365 op. Zij laten je nooit in de steek. De gekte kon losbarsten. De Belgische vlag heb ik torenhoog uitgestoken. Ik heb volop genoten van dit unieke moment. We waren zo klaar voor zondag.

Rijnmond Marathonreizen, de organisatie waar ik met mee was, leverde ons zondagmorgen aan het startdorp af. Dit was handig. Zo konden we langer slapen, later eten en moesten we niet van 6u of 7u 's morgens in de kou op Staten Island zitten wachten. De temperatuur was nog maar amper 1/3 van deze van zaterdag. De wind was guur en koud. Gelukkig was er geen regen.

De veiligheidsmaatregelen waren enorm. Dikke duim voor de mensen die dit hebben bedacht en die voor de uitvoering zorgden. Duizenden politie-agenten, veiligheidsmensen, helikopters, straten afgezet met trucks gevuld met zand of rotsen, camera's overal. Als er hier nog iets zou gebeuren, dan was dat maar zo. Tijdens het wachten aan onze corral (startbox) was het bibberen. Samen met mijn omstaande lopers besloten we de pinquintechniek toe te passen. Eentje in het midden, anderen met rug er rond en zo steeds afwisselen. We hadden onze babbel zo, we hadden warm en de tijd vloog voorbij. Ja er was leute aan correl 49 wave 2!

Ik stond helemaal vooraan bij de start. Ik was de eerste de brug op. Pfffieuw, hoog zeg maar de scherpe koude wind liet ons er niet van genieten. Mijn spieren waren stijf van de kou. Ik begon al 5 minuten aan mijn 4u toe te voegen in gedachten.

Het publiek in Brooklyn was overweldigend. Ze hadden heel veel moeite gedaan in borden en kartons om de lopers te motiveren. Het mooiste was een klein prachtig jongetje van ongeveer 6 jaar. Zijn papa hield een karton omhoog met 'FREE HUGS' op. Ik kon da manneke niet weerstaan. Ik liep op hem af en kreeg een stevige welgemeende knuffel van hem. Ik was zo gelukkig dat ik hem omhoog tilde. Man wat zijn die mensen hier toch socialer dan bij ons!

Tot kilometer 21 was het enthousiasme van het publiek een enorme stuwende kracht. Schreeuwen, juichen, muziek, high fives...iedere seconde, iedere centimeter van het parcours. Dit kan je je echt niet voorstellen. Wat een impact dat dit op je heeft is immens. Ik moest mezelf steeds tot de orde roepen. Temperen Wis, temperen.

Plots werd mijn hand vastgenomen. Ik schrok een beetje en keek verdwaasd op zij. CHARLOTTE! Wat fijn haar stralende lach te zien. Maar vooral wat een toeval als je weet dat er 50.740 lopers waren, zij in een andere kleur en startbox zat.

Enkele kilometers later herken ik een stem, ik kijk om en zie ANJA! Ze staat als gek te schreeuwen, ik dacht echt dat ze omhoog zo vliegen zo enthousiast was ze. Ik keerde terug en gaf haar een stevige knuffel. Wat een schatje is ze toch.

De Joodse wijk was in schril contrast. Muisstil, ongeïnteresseerd waren ze. Maar die stilte was wel eventjes welkom eerlijk gezegd. En dan kom je 1e Avenue op....Holy smoke! Opnieuw geschreeuw, gejoel, muziek, non stop en in stijgende lijn tot voorbij de finish. 'Your looking great!' 'Almost there!' 'Amazing!' 'Pain now, champagne later!' 'Keep running!'....continu.

Op kilometer 26 zag ik bekende gezichten: Sofie en Chris die als gekken aan het zwaaien waren. Kon ik eindelijk weten hoe het met Bart aan het verlopen is. Hij sukkelt al van thuis met een ontsteking in zijn been. Het had hem al wat gepieker gegeven. Maar ik kreeg het goede nieuws: hij was al binnen! Zijn tijd 3u 18min. Man man man, wat is dat toch een sportwonder zeg!

Rond kilometer 28 werd ik voorbij gestoven door een cameraploeg. Vlak voor mij stopte ze en begonnen de dame rechts van mij te interviewen. Ik herkende haar niet onmiddellijk. Maar dat ze er een tijdje ging over doen was duidelijk. Nu snapte ik wat er net daarvoor was gebeurd. Er was namelijk zo'n huppelend ding die steeds riep 'run faster cause ...(hier verstond ik haar niet) Anderson is gonna run you over'. Dit hoorde dus allemaal bij het script. Zot. Vandaag las ik dat het Pamela Anderson was. Hmmm...waar waren haar boobies gebleven? Kan ze die op en af zetten of zo? Want ze had er geen hoor!

En dan begon het vals plat. Vanaf kilometer 35 bleek New York enkel maar omhoog te gaan. Ik kreeg het ook moeilijk. Door het schreeuwen en het lawaai raakte ik maar niet in mijn looptrance. Nadeel: iedere beweging begon ik te voelen. Omdat ik in het grote pak liep en de straten niet meer zo'n grote boulevards waren, was er geregeld oponthoud bij de bevoorrading. Ik heb enkele keren gewoon moeten stil staan. Dodelijk. Trouwens iedere 3 kilometers was er drinken.

En dan zag ik Central Park. Het kon niet ver meer zijn want ik had er al bijna 40 kilometer opzitten. Maar die ronde wereldbol op Colombus Square bleef maar weg. Ik had het echt moeilijk nu. Mijn heupen deden pijn en ik voelde mijn tempo aanzienlijk zakken. Damn. Die laatste kilometer naar de finish was ellenlang.

Maar dan de ontlading en de tranen: ik had hem uitgelopen en binnen mijn verwachtingen. Ik had gedroomd van 4u maar opgeschreven 4u 15min. Met mijn tijd van 4u 16min 38sec voldeed ik perfect aan wat realiseerbaar was voor mij. Ik denk niet dat ik sneller zou kunnen lopen hebben.

Op de lange wandelroute richting de UPS-wagens met onze bagage in ben ik even gaan zitten. Ik had nog niet de tijd genomen om mezelf te feliciteren. Ik hoor mijn naam, kijk op en Lia Kruithof staat voor me. Ze zet zich naast me en we evalueren de marathon. Ze heeft het ook fantastisch gedaan. We pikken onze kleren op, tetteren ons richting reüniepunt en daar word ik warm onthaald door mijn schatjes: Chris, Sofie en Bart. Hup den bus op en terug naar hotel voor warm bad, een powernap en een heerlijke maaltijd.

Bart eindigde met zijn tijd als 2.470e op 50.340 finishers. Ik heb plaats 22.711. Hihi...in het klassement van de deelnemende Belgen ben ik 10e vrouw in mijn leeftijdscategorie. Het was een memorabele ervaring. Eentje waar ik heel veel ga van nagenieten. Sofie en Bart zijn heerlijke mensen om mee op stap te zijn. Mijn ventje heeft ontdekt dat citytrips ook leuk zijn en ik...ik was 't gelukkigste meiske in New York.

For the homies

We zijn weg...op naar New York. Wie het allemaal graag een beetje volgt, hier enkele tips.

De openingsceremonie is op 1 november om 22u30 BT (Belgische tijd). Je kan het volgen op 7online.com. Zoek naar de Belgische vlag en een klein meisje met een grote smile op haar gezicht. Ik zal onze vlag mooi recht houden en de meest vrolijke lopertjes rond mij hebben (hopelijk).

De marathon is op zondag 3 november. Bart en ik zitten in een verschillende wave en hebben dus ook een verschillend start uur. Maar er zijn enkele mogelijkheden om ons te volgen.

Bart heeft startnummer 15748 en start om 15u40 BT.
Ikzelf heb nummer 49649 en start om 16u30 BT.

Er is een app voor de mobieltjes en je kan ons live via de site van de marathon zelf volgen. Lees er alles over op deze link. Verder zal ik, als er free wifi is, wel af en toe wat posten op smoelenboek.

Wie wil, kan zich ook wagen aan een gokje betreffende mijn eindtijd. Een geschenkje, rechtstreeks uit New York is voor diegene die er het dichtste bij zit. Gokken kan tot vrijdag 1 november 23u 59min via Facebook en dit blog, is al gelijk waar je het kwijt wilt.

Tip: Ik ben zeer goed getraind en ben er helemaal klaar voor maar ik ben geen race konijn. Laat ons zeggen dat het realistisch is te gokken vanaf 4u. Zeker is dat ik me de benen van het lijf, op een verantwoorde manier, zal lopen.

It's a once in a lifetime marathon.

 

NY - week 1

De basis is gelegd. Nu is het onderhouden, rusten en aansterken. Flink eten en flink slapen zijn de laatste en belangrijke dingen die me nu te doen stonden om een toch wel ideale voorbereidingsperiode succesvol af te sluiten.

Mijn lieve baas werd geveld deze week met een zware witte angine maar mijn weerstand is top. Geen effect, geen besmetting, in blakende gezondheid verkeer ik.

Ik heb eigenlijk mijn dagelijkse sportactiviteiten gewoon laten doorgaan:

* maandag 3u dans,
* dinsdag 1u heerlijke dynamische yoga,
* woensdag 5km dogrun met Padi en Manu,
* donderdag 10km luvrun met mijn koene Ridder
* vrijdag rust

* Zaterdag deed ik mijn laatste loopje op Belgische bodem samen met Maaike. Manu en Noor hadden daar hun laatste zeilwedstrijd. Ik stuurde haar vrijdagavond een sms-je en zaterdagmorgen stond ze al te blinken naast haar nieuwe fiets.

Maaike had een leuke route uitgestippeld rond enkele mooie plekjes in Brugge. We hebben gedurende die 13km geen seconde gezwegen. Wat zijn we toch 2 tetterkonten bij elkaar zeg! We liepen langs haar nieuw werk en overal kreeg ik uitleg over wat die plek betekent in haar leven.

Doordat ze onze foto en routetrack op haar FB gezet had, wist een vriendin van haar waar we waren. We maakten kennis en ze liep een stukje mee. Grappig.

Zalig om op deze manier iemand beter te leren kennen. Dat het supertof was kon je hieruit wel al afleiden. Ik heb GENOTEN. Vooral ook omdat ik voelde dat alles goed zat. Ik ben zo klaar voor New York.

Tegen de middag waren we terug aan de Sint Pietersplas en moesten we helaas weer afscheid nemen. Ik ben er evenwel van overtuigd dat dit een vervolg krijgt. Mijn schat briefde me de score van de kids. Dat zat hier ook snor.

Na de lunch sprong Chris op zijn fiets om de 85km naar huis te bollen. Het was een sterke wind maar de zon was heerlijk warm.

Onze kids hebben hun seizoen met een schitterend resultaat afgesloten. Vooral Noor heeft iedereen wat met stomheid geslagen. Het kleinste, tengerste meisje van de deelnemers heeft iedereen overtroffen.

Ze heeft 4 van de 6 manches (race waarbij ze een vastgelegd parcours afzeilen) gewonnen met ruime voorsprong. Bij de laatste is ze blijven steken achter de startboei. Aangezien het haar eerste jaar zeilen is, ontbrak het haar aan ervaring om er weg te raken. Ze eindigde hierdoor laatste.

Maar de slechtste valt altijd weg dus was zij al zeker van haar eerste plaats overall. Manu heeft de 4e plaats overall gehaald. Joren, een ander zeilertje van de club behaalde de 3e plaats overall. De sfeer tussen de deelnemers was heel goed en heel sportief.

Nu was het prijzengeld in deze wedstrijd het volgende : de eerste 4 finishers krijgen een Spirouclass (éénmansboot) ter beschikking gedurende het hele komende zeiljaar.

Heb je hem? Inderdaad, vanaf begin maart hebben wij twee zeilboten te stallen, onderhouden, vervoeren etc... Ik had aan de kids beloofd dat, indien 1 van hen bij de winnaars zat, ik mijn agenda wel zou schikken zodat ze de wedstrijden in 2014 kunnen zeilen. Ik was er van overtuigd dat het Manu zou lukken. Maar Noor heeft me blij verrast. Wat een doorzetter is zij toch.

Nu ga ik met een aanhangwagen met 2 boten op moeten leren rijden en parkeren. Het jaar 2014 krijgt er dus nog een ferme uitdaging bij en de agenda zal goed in elkaar gepuzzeld moeten zijn. Ik ben ongelooflijk trots op mijn rakkers.

* zondag, luie zondag (het zwemmen en MTBen heb ik niet gedaan wegens...TE LUI).

Mijn valies is klaar, de kinderen hun kleren liggen gewassen en gestreken in hun kasten, ons huis is
opgeruimd dus we kunnen vertrekken!

Dank u B.O.I.C.!

Enkele weken geleden kreeg ik een leuk mailtje van de organisatie van de New York Marathon. Ik was geselecteerd als officiële vlaggendrager voor België in de openingsceremonie in Central Park.

Op 1 november mogen alle Belgische marathonlopers achter mij en onze vlag mee stappen als de helden van dat weekend. Dit is echt hoe de mensen van New York over de deelnemers van deze marathon denken. Ze zien ons echt als helden. Amazing!

De Nederlanders hebben hun oranje, de Schotten hun rokken en doedelzakken en wij Belgen...hmmm...een tenuken zoals in Bokrijk? No thanks. Ik wou zo'n trainingspak als de echte sporters met BELGIUM op. Den driekleur op mijn kaken, schouders recht en de arena binnen stappen. Maar waar haal ik zo'n outfit? 

In een gekke bui stuurde ik een mailtje naar het B.O.I.C. (speciaal voor jou Mirjam : Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité van de famous Jacques Rogge). Ik verwachtte er niets van tot ik vorige week een antwoord kreeg:

Geachte mevrouw, Wij kijken de mogelijkheden na voor een trainingspak.Kan u ons uw maatgegevens doorgeven (36-38-40-…) alsook uw lengte en gewicht.In functie van de eventuele beschikbaarheid zal mijn collega Luc Coppens u verder op de hoogte houden. Sportieve groet,Rudy

En deze morgen was ik effectief op weg naar Brussel, naar het gebouw van het B.O.I.C. achter mijn outfit. Hoe of wat...ik had er geen flauw idee van maar hoopte stilletjes toch dat het een mooie zou zijn. Ik kreeg een zak met daarin een trainingsbroek, T-shirt, Sweater en vest. Het is dezelfde outfit die ze droegen op de openingsceremonie van de negende editie van de Wereldspelen in het Colombiaanse Cali (25/7 tot 04/08). 'k Zal nen schonen vlaggendrager zijn zelle!

 Frederik, speciaal voor jou de fotoshoot. En zeg eens, wat vinden jullie er van?

en er staat wel degelijk BELGIUM op :-)

NY - week 2

De week is behoorlijk hectisch verlopen. Er waren allerlei kleine zaken die moesten opgenomen worden in mijn strak georganiseerde planning:
* Noor vertrekt maandag op bosklassen dus was en plas en reiskoffer moesten klaar zijn tegen donderdagavond wegens geen tijd in weekend
* Noor moest dringend T-shirts met lange mouwen en truien hebben
* cadeau voor zus haar feestje moest geregeld worden
* woensdag op weg naar werk is mijn buitenband van mijn fiets gescheurd, dus fietsherstelling regelen en zorgen dat ik thuis geraak
* donderdag hebben ze mijn rechterspiegel afgebroken van mijn netjes geparkeerde wagen en mijn linker voorlicht was gesprongen, dus herstelling regelen
* de triathlonshop deed uitverkoop

Maar de agenda is afgewerkt mits een tandje bijsteken. Lang leve mijn middagpauzes en stevige fietsbenen! Lang leve De Fietserij die me een degelijke vervangfiets ter beschikking stelt voor een week! Lang leve garage Steenhaut voor zijn vlotte en alweer uitstekende service! Wat maken professionele mensen je het leven toch gemakkelijk.

Ik heb er wel mijn training met Padi voor opgeofferd. Woensdag liepen de koude rillingen mijn rug op en af. Dus na de strijk was het recht het bedje in. Dit is te vroeg om ziek te worden, de tapering-off begint pas volgende week (lees als: paniek sloeg me eventjes langs de oren).

Daarom besloot ik toch mijn trainingsritme aan te houden van de afgelopen weken om mijn lichaam wat te misleiden. Het heeft geholpen. Donderdag heb ik gelopen op het gevoel. Doel was een uurtje maar toch 3 km door te trekken. Ik was heel blij, had lekker gezweet en legde 11km af in 1u 5minuten. Het ging met de vingers in de neus. De rest van de week was het vooral fietsen.

Zondag was het de 4e Omega Pharma Halve Marathon. Ik moet zeggen dat dit toch wel behoort tot de best georganiseerde joggings. Vooral het depot voor de bagage verdient een pluim. Het weer was gelukkig heel wat anders dan de vorige week. Zon, lichte wind en 18° - singlet en looprokje waren de outfit to run.

Bekend volk ook daar in Nazareth. Julie zag er fantastisch gelukkig uit. En zoals altijd was het een leuke babbel met haar. De hele bende van Marathonman die mee gaat naar New York was ook aanwezig. Toch wel een speciale n zotte bende zenne, altijd leute mee.

Net voor de start stonden Charlotte en ik aan te schuiven voor de toiletten. Mannekes, dat gaat hier niet vooruit. Uiteindelijk zijn we de parking opgespurt met Marleen en een onbekende vrouw in ons kielzog. Het was grappig, 4 vrouwen met de kont bloot op een rij achter de geparkeerde auto's. Maar we waren er toch van verlost, nem.

En wie is er daar zie...INE!!! Wauw, super leuke verrassing. Fantastisch toch hoe je een bepaalde klik kan hebben met mensen. Ik ben daar telkens om verbaasd. We tetterden er lustig op los, stonden samen in de startzone en bij aankomst troffen we elkaar weer in de massa. Aan de bar heb ik haar jammer genoeg niet meer teruggevonden. Maar Ine, wat fijn zeg je weer te zien. Heel veel succes op je marathon in Kasterlee (ik ben stiekem al eens gaan kijken op hun website).

Ik had ondertussen gemerkt dat ik mijn loophorloge vergeten was. Hoe slaag ik er toch steeds in om iets te vergeten. Moest mijn gat niet vasthangen...Soit, het zal vandaag dan op het gevoel zijn. Alles gebeurt met een reden in het leven. En voilà, ik heb zonder enig gevoel van snelheid of aantal kilometers gelopen. Het lijf kreeg alle aandacht en focus en ik heb er veel uit geleerd.

Bedankt Sonja De Caster voor de mooie foto!

Mijn doseren was in balans, mijn snelheid was constant, mijn voedingsmomenten waren goed gekozen en bij de finish heb ik nog een stevige spurt ingezet en 2 dames ingehaald. Eindtijd? Geen flauw idee, ik had niet de reflex gehad om op de klok te kijken. Ik kreeg te horen dat ik 1u 50min als finishtijd had. Joepieee, als dat waar is dan heb ik hier een PR gelopen. Bij thuiskomst toch eventjes heel vlug gecontroleerd en het was uiteindelijk een tijd van 1u 52min. Toch ook wel goed hoor, 52ste vrouw op de 177.

Mijn zeilertjes hebben het zondag ook prima gedaan. Noor is 4e geworden en Manu 3e. Eigenlijk had hij de 2e plaats. Zo'n onsportief zeilertje en zijn trukkendoos is er hier de oorzaak van. Manu koos er voor zich sportief te gedragen en zich aan de regels van het spel te houden. Hij is daardoor uiteindelijk 3e geworden. Ik was trots op zijn gedrag. Eerlijkheid duurt het langst en je zal altijd iedereen recht in de ogen kunnen kijken. Tenslotte, vroeg of laat zal dat onsportief zielertje wel door de mand vallen. Ik ben er van overtuigd dat dit kantje wel zal gekend zijn door zijn entourage en zoals ik al zei, in het leven gebeurt alles met een reden.

NY - week 3

Toegegeven...ik heb kriebeltjes in mijn buik. Mijn ridder en ik gaan naar den Big Apple en dan nog samen met onze dichtste vrienden.

Bart zijn voorbereiding gaat zeer goed. Nu ja, voorbereiding...Bart is zo van die mensen met een natuurtalent gecombineerd met een sterke wilskracht. Hij ademt sport. In februari heeft hij op mijn Hero-marathon voor het eerst een volledige marathon afgelegd...louter en alleen op zijn basisconditie (slik).

Nu heeft hij er wel voor getraind. Hij startte in september met wat meer lopen dan mountainbiken. Ik schat dat een 3u15 voor hem piece of cake gaat zijn (slik slik). Super toch? Ja zoals ik al zei, Bart ademt sport.

Ikzelf zal volgende week zien waar ik met mijn conditie sta. Momenteel heb ik er een goed gevoel over. Deze week heb ik mij netjes aan mijn zelf opgestelde schema kunnen houden.

Gisteren stond de laatste lange duurloop op het programma. Ik koos er voor om het met mijn vrienden van Club365 te doen. Ze hadden een route van 38K in en rond Knokke gepland. Ik ging de volle natuur ruilen voor de straat. Dit wordt wennen.

We carpoolden vanuit Gent en ik zat bij de Birthday-boy Luc. De regen viel met bakken uit de lucht en hoe meer we naar de kust gingen, hoe harder de wind er bij kwam. In de inkom van de sporthal waren we uiteindelijk met 26 lopers en 3 begeleiders op de fiets. Het moraal werd hoog gehouden ondanks het vooruitzicht van te moeten lopen in dit hondenweer.

De eerste 10km was er afgesproken allemaal samen te blijven. In kolonne liepen we richting Sluis. Er werd nog vrolijk getetterd maar het water begon ieder droog plekje op te zoeken. Daarna splitste de groep zich in de 11km/u en de huidige loopsnelheid, zo'n 9,5 max. Aangezien ik niet wist of ik de 11km/u wel aankon voor de resterende 28km, koos ik voor de huidige groep.

Het begon steeds harder te waaien en de regendruppels waren precies messen op mijn koude handen. Mijn mouwen waren door en door nat en daar die koude wind op, mannekes toch. Ik kon op een bepaald moment mijn hand niet meer rond draaien, mijn pols was stijf van de kou.

We liepen Sluis uit nu richting Cadzand. Mijn benen en fysiek waren wonderbaarlijk goed maar die kou en die regen. Voor mij persoonlijk was het tempo net iets te traag. Ik geraakte niet voldoende opgewarmd en kreeg last aan mijn knie en scheenbeen. Soms was het moeilijk kiezen: lopen of stappen. Dus rechte stukken liep ik mijn tempo en keerde me dan nadien om terug naar de groep.

Na 20km was ik die striemende regen zooo strontebeu dat ik er de brui wou aan geven. Ik stak mijn duim uit en gebaarde naar de auto's om mij please mee te nemen. Maar wie wil nu zo'n verzopen, door en door nat humeurig lopertje in zijn wagen? Juist, niemand. Anja op de fiets gebood mij streng om nie onozel te doen en gewoon verder te lopen. Ze weet hoe ze me moet aanpakken, dat is duidelijk. Toen ik naar haar keek en haar verkleumd op haar fiets zag schaamde ik me vreselijk.

Ik was zo bezig geweest met mijn eigen ellende - die uiteindelijk wel nog mee viel - dat ik niet zag dat zij zich bijna niet meer kon bewegen. Ja, voor de fietsers was dit mega koud en nat. Maar zij hield er de fun in, gaf ons eten en drinken op iedere wenk, had zelfs muziek op haar fiets, deed alles met de glimlach ondanks dat ze helemaal onderkoeld raakte. Shame on me!

Ik rechtte mijn rug, gaf mezelf in mijn hoofd een strenge preek en besloot niet meer te zagen. De switch was gemaakt, de kilometers zullen afgewerkt worden MET smile. Maar dan wel op mijn tempo dat was het compromis. Thierry was wat in het zelfde schuitje beland als ik en samen gingen we er van door. In de verte zagen we de snelle groep lopen. We trokken stevig door, in gelijke tred en de afstand werd kleiner. Eindelijk had ik weer warm.

Dit gaf me zo'n goed gevoel. Als ik dit nog kan zonder enige moeite, dan waren mijn trainingen precies wel goed. Plots herkende ik de straten, hier had ik nog gelopen. Ja, natuurlijk, op het Zwette Miekesweekend vorig jaar! Bij het binnenkomen van Knokke was de eerste groep plots verdwenen. We keken voor de kortste weg terug naar de sporthal op een stratenplan. De teller stond momenteel op 35K. Blijkbaar moesten we het volledige koningshuis aflopen om er te geraken: Elisabeth, Filip, Albertlaan...

Het opnieuw in gang komen was super komisch met wat oei's en ai's en een waggeldansje maar na een paar meters zaten we weer in cadans. En kijk, daar is de sporthal! Victory! Iedereen druppelde letterlijk wat samen binnen. Er werd niet veel meer gezegd, iedereen repte zich naar de hete douches. Ik heb geloof ik zeker 20 tot 25 minuten gewoon het hete water over mij laten stromen. En dan was er Anja...ocharme...haar voeten waren helemaal wit, ze beefde en trilde van de kou.

Daarna zijn we alle 26 iets gaan eten en drinken en napraten over ons loopje in Knokke. Luc, de jarige, had ook de begeleiding gedaan op de fiets. Voor zijn verjaardag had hij het toch liever warmer en droger gehad. We zongen voor hem om het goed te maken. Patrick was de 3e op de fiets. Ook hij had het hard te verduren gehad. Dus aan onze begeleiders op de fiets: ferm bedankt om ons zo bij te staan in deze barre omstandigheden. Jullie zijn engeltjes!

"...pretty pretty Belgium..."

Ik ben een scouts in hart en nieren. Wanneer we met de kids aan het stappen waren dan werd er steevast dit lied gezongen - allemaal samen en in kano :

"Everywhere we go
People want to know
Who we are
Where we come from
So we tell them
We’re from Belgium
Pretty, pretty Belgium
And if they can’t hear us
We sing a little louder
Louder and louder"

Dit lied zingen we nog steeds op vakantie of wanneer er moet gemotiveerd worden bij het stappen.

Wat heeft dit met je sporten te maken Wis?

Wel, ik ben geselecteerd als vlaggendrager in de openingsceremonie van de New York marathon voor ons pretty pretty Belgium. Wijs toch?!

Aangezien ik onze traditionele klederdracht dien aan te doen of een outfit die ons land officieel     representeert vraag ik alle officiële sportfederaties of zij mij geen officiële kledij hebben met netjes BELGIUM erop? Dit mag natuurlijk ook een firma zijn. Jullie aanbod mogen jullie mailen naar jazekerzenne@gmail.com.

Aan alle Belgische marathonlopers aanwezig in New York - ik weet al zo'n 48 mensen van Club365 van Marathonman - jullie zijn uitgenodigd om jullie achter mij te scharen. En samen knallen we op dat feestje daar in New York. Deal?

Voor de thuisblijvers: jullie kunnen dit live volgen op 7online.com.

"...
We’re from Belgium
Pretty, pretty Belgium
And if they can’t hear us
We sing a little louder
Louder and louder"

YES, WE CAN!

NY - week 4

Nog 2 weken heb ik voor de tapering off van de New York Marathon. Nog 2 dat ik de basis kan leggen om een comfortabele marathon te lopen. En wat een heerlijk herfstweertje ik in deze week al als stimulans kreeg...

Maandag stond ik netjes present op de 3 uur durende dansles. Met de trail van de zaterdag er voor nog zwaar in de benen was het niet altijd evident maar ik heb ze overleefd.

Dinsdag eerst onder de middag mijn kilometer gaan zwemmen en 's avonds alles goed doen rekken in de les Ashtanga Yoga. Ik was klaar voor mijn geplande loopkilometers voor deze week.

Woensdag terug de draad opgepikt met Padi. Over de zomermaanden was de regelmaat wat weggevallen om haar mee te nemen. Ze was er klaar voor...dat was heel duidelijk...ik heb moeite moeten doen om haar in te tomen. We liepen 6 km aan 10/uur. En dit dankzij verplichte pauzes anders was het sneller geweest. Ik heb haar in het bos losgelaten dus zij zal wel meer afstand afgelegd hebben.

Donderdag onze wekelijkse LuvRun. In een warme zachte drup hebben we samen 10km gedaan. De benen gaven aan dat het nu genoeg was. Van vrijdag moet ik maar eens een rustdag maken. Vijf dagen op rij was ruim voldoende.

Zaterdag namen we de kids mee naar het nieuwe zwembad Rozebroeken in Sint-Amandsberg. Dit is een echte aanrader met de leuke en snelle glijbanen en wildwaterroute. Ik heb me er eventjes van tussen gemuisd en heb in het gewone bad een halve kilometer gedaan. 's Avonds liet ik me de Orval op het eetfestijn van de basket goed smaken. Ik moest immers ontspannen gaan slapen toch?

Zondag was er dan de veelbelovende Hoge Veluwe Trail georganiseerd door MudSweatTrails. Ik had een hele week over mijn schoenkeuze lopen twijfelen: de VFF of de C-Lite? Een mailtje naar de organisatie gaf de doorslag, het zouden VFF (Vibram FiveFingers) worden. Tenslotte ging het speelterrein van die dag één grote zandbak worden.

De rit naar ginder was het minst aangename, het is namelijk 3u rijden - enkel - met mijn karretje. Maar de beloning was des te groot. Dit was een trail in zo'n prachtig decor met zo'n leuke sfeer.

Het parkeren en afhalen van het startnummer verliep uitermate vlekkeloos. Wat een massa vrijwilligers waren er hier om die lopertjes zo weinig mogelijk zorgen te geven. Het deelnemersdorp of hoe ze dat daar noemen had een gezellige kermissfeer met de tenten. Om 12u werd het startschot gegeven. Ik hoorde mijn naam en zag Yvette...hé dat is leuk zeg!!! Martine had ik niet gevonden aan de start. Ze stond helemaal achteraan bleek achteraf en ik zo wat in het midden.

De eerste 100m was het wat druk omdat we allemaal op de singletrack moesten. Dit nam nauwelijks een minuut in beslag maar jammer dat enkelen er al commentaar op gaven. Grappig was wel dat ik diezelfde lawaaierige neuteraars in de laatste kilometers ingehaald heb...ze waren aan het strompelen. Nou zie je maar...

En dan was het kilometer na kilometer PRACHTIG! Ik voelde me niet in Nederland, ik voelde me echt in Afrika. Had er plots een olifant of een giraf voor mij gestaan, ik zou niet eens verbaasd zijn geweest. Het weer was lekker warm. Het was wel hard werken in deze zandbak van zo'n 24km lang. Geen nood aan hoogtemeters in deze trail. Maar met mijn VFF was dit een fluitje van een cent.

Na de eerste bevoorrading was ik bijna verkeerd gelopen. Omdat het een asfaltweg was voelde ik onmiddellijk dat het niet klopte. Het stond nochtans goed aangeduid hoor, alleen had ik niet opgelet. De dame die vlak achter mij liep had het ook niet echt gezien. En zo kwamen we beiden weer op het juiste pad terecht. We maakten kennis - leuk je te ontmoeten Inge! - en zouden steeds wat in elkaars buurt lopen.

Na de 'Savanne' kwamen we in een bos terecht en waren het slingerende single tracks afgewisseld met trappen op en af. Yvette en haar vriend Thieu kwam ik regelmatig tegen. Bedankt om te supporteren en ook voor de mooie foto's!

Maar alles ging vlotjes, ik kon telkens mijn tempo aanhouden en had nergens last van. Blijkbaar had ik ook steeds op de juiste momenten gegeten en gedronken en het achterwege laten van de bananen was een goede keuze geweest. In mijn drinken had ik een bruistablet magnesium gedaan en ook dit was een goed idee.

De laatste bevoorrading lag ongeveer op kilometer 33, ik stopte even maar besloot onmiddellijk door te lopen. Ik voelde dat ik niet te lang meer moest stil staan. Gewoon de cadans blijven houden en dan zou ik niet in de problemen komen. Ik haalde een pak mensen in.

En dan die aankomst...je komt het bos uit op een pad langs het water, zo langs een meer naar de aankomst onder de bomen. De speaker dolenthousiast want iedere loper kwam met een big smile over de finishlijn. Ik heb me gaan verfrissen, omkleden en was net op tijd om Martine en Lia te zien aankomen. Ondertussen was Yvette en haar vriend er ook bij. We liepen samen naar de parkeerplaats en konden zo wat bijkletsen. Wat fijn om deze mensen terug te zien.

Vandaag geniet ik nog steeds na. Ik kan alleen maar besluiten dat dit de mooiste 38,5km zijn die ik tot hier toe al gelopen heb. Ja, het was zwaar maar mensen dat unieke decor, de perfecte organisatie en de gezellige sfeer doet je daar niet meer aan denken. Oordeel maar zelf aan de hand van de sfeerimpressie van de organisatie zelf, samen met de foto's die ik onderweg trok en deze van Yvette....

Voorlopig staan er geen natuurlopen meer op mijn agenda. Sedert de trail in Flémalle loop ik met blauwe tenen rond. Deze krijgen nu de tijd om te genezen.