We hebben onze kermis goed ingezet. Er was heel veel volk op de stratenloop. Clubs van Gent, Aalst en omstreken. Het weer was goed, het parcour vernieuwd (met succes vind ik persoonlijk). Hoge verwachtingen had ik niet. Als ik binnen ben op ten laatste 1u20 ben ik tevreden.
Er was ook bekend volk aanwezig. Zo heb ik terug Stefaan Engels, de Marathonman ontmoet. Ik was een paar keer naar de Blaarmeersen gaan meelopen. Dat was een fijne ervaring, een mooie herinnering. Het was natuurlijk een eer en genoegen om hem mogen welkom te heten in mijn Lede.
Hij is nog steeds die sympathieke vent met een hart vol van lopen en sporten. Zo heeft hij een heel nieuw project op poten gezet dat veel mensen in het Gentse zal stimuleren om dat tikkeltje verder te gaan.
Het was een zeer aangename babbel en we spreken af op de marathon van Barcelona op 25 maart 2012. Zo was het toch hé Marathonman?!
Maar de dame waar ik het meeste van onder de indruk was is Marieke Vervoort. Zij groeide op als een sportief kind tot op haar 15e er een donkere wolk over haar leven kwam. Ze leidt aan een zeldzame progressieve ziekte, iets aan haar centraal zenuwstelsel. Beetje bij beetje raakt zij verder verlamd maar vecht beetje bij beetje harder terug.
Haar hond Zenn is zot van haar. De liefde dat dat beestje toonde bij haar aankomst was zo hartverscheurend. Het is een warme vrouw en een pracht atlete. Er waren lopers aanwezig, met gezonde benen, die beter eens een voorbeeld aan haar zouden nemen. Ze bedrogen door het parcours af te snijden, zij zijn zo zielig. Zij is terecht de Trots van Vlaanderen!
Ik heb me tot deze morgen suf gedacht van waar ik haar kende. Na wat te hebben gegoogeld viel het me binnen. Het was die reportage op één, een simpel plan waarin ze haar voorbereidingen voor de Ironman volgenden in 2009. Een prachtige en leerrijke reportage was het. Ik heb me deze namiddag haar boek aangeschaft. Ik blijf haar volgen en steunen.
Door de tijd dat ik samenbracht met deze 2 sterke persoonlijkheden was ik zo positief opgeladen dat het me geen barst kon schelen welke tijd ik zou lopen. Ik zou doen wat ze me zeiden: genieten en blij zijn dat we het doen. De hele wedstrijd heb ik haar gadegeslagen en gevolgd en voor ik het wist was hij ook voor mij ten einde. Ik had nog zo veel energie en kracht over dat ik een serieuze sprint kunnen doen heb naar de finish. Ik ben die tegen 18,7 km/u overgevlogen met een big smile want de klok duidde 1u 12min 15sec aan.
De dame aan de finish informeerde me dat ik de 4e vrouw was. Apetrots was ik en ik ben direct naar Marieke gelopen. Ik wou haar nog eens zien en bedanken. Daarna ben ik naar de Déjà Vu getrokken om te vieren met 2 zalig smakende Orvals. Santé Marieke en Marathonman!
Er was ook bekend volk aanwezig. Zo heb ik terug Stefaan Engels, de Marathonman ontmoet. Ik was een paar keer naar de Blaarmeersen gaan meelopen. Dat was een fijne ervaring, een mooie herinnering. Het was natuurlijk een eer en genoegen om hem mogen welkom te heten in mijn Lede.
Hij is nog steeds die sympathieke vent met een hart vol van lopen en sporten. Zo heeft hij een heel nieuw project op poten gezet dat veel mensen in het Gentse zal stimuleren om dat tikkeltje verder te gaan.
Het was een zeer aangename babbel en we spreken af op de marathon van Barcelona op 25 maart 2012. Zo was het toch hé Marathonman?!
Maar de dame waar ik het meeste van onder de indruk was is Marieke Vervoort. Zij groeide op als een sportief kind tot op haar 15e er een donkere wolk over haar leven kwam. Ze leidt aan een zeldzame progressieve ziekte, iets aan haar centraal zenuwstelsel. Beetje bij beetje raakt zij verder verlamd maar vecht beetje bij beetje harder terug.
Ik heb me tot deze morgen suf gedacht van waar ik haar kende. Na wat te hebben gegoogeld viel het me binnen. Het was die reportage op één, een simpel plan waarin ze haar voorbereidingen voor de Ironman volgenden in 2009. Een prachtige en leerrijke reportage was het. Ik heb me deze namiddag haar boek aangeschaft. Ik blijf haar volgen en steunen.
Door de tijd dat ik samenbracht met deze 2 sterke persoonlijkheden was ik zo positief opgeladen dat het me geen barst kon schelen welke tijd ik zou lopen. Ik zou doen wat ze me zeiden: genieten en blij zijn dat we het doen. De hele wedstrijd heb ik haar gadegeslagen en gevolgd en voor ik het wist was hij ook voor mij ten einde. Ik had nog zo veel energie en kracht over dat ik een serieuze sprint kunnen doen heb naar de finish. Ik ben die tegen 18,7 km/u overgevlogen met een big smile want de klok duidde 1u 12min 15sec aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten