BARCA - Week 13

Het lui zijn is nog steeds van de orde. Nog steeds vind ik niet voldoende motivatie om mijn kilometers te lopen. Ik ben zo vreselijk moe.

Dinsdag = 0 km gelopen
Woensdag = 5 km gelopen (zware versie van rolling hills op de loopband)
Donderdag = 8 km gelopen samen met Padi
Vrijdag = 0 km gelopen
Zaterdag = minimum 10 km te lopen

Dit is een trieste balans, dat is waar, maar mijn lichaam schreeuwt om rust. En ik geef er ook aan toe. Ik heb er zelfs een mooie theorie over. De afgelopen 2 jaar heb ik tot aan de rand van de uitputting gewerkt. Iedere dag was het opstaan, verstand op nul en de dag overleven. Telkens opnieuw mezelf pushen om door te bijten. Vooral in 2011 heb ik net onder de oppervlakte geleefd. Dat is nu voorbij en mijn batterijen beseffen dit. Dus ik ga ze lekker vullen met een hele hoop positieve energie.

Vandaag heb ik mijn kids en hun vriendjes getrakteerd op een dagje Brussel. De trein is inderdaad altijd een beetje reizen. Zo krijgen we, net na vertrek in Brussel-Midi, te horen dat de trein wordt omgeleid met een bijkomende reistijd van 30 minuten. Helemaal op het einde van de uitleg zeggen ze dan ook doodleuk dat de trein niet stopt in het voorziene station. Allé jongens, en nu? Na een extra zwerftocht van een vol uur en 10 minuten zijn we op onze bestemming aangekomen (iets waar we in normale omstandigheden 20 minuten zouden over doen!). Een groot applaus voor de NMBS en hun fantastische organisatie!

Toch was het een ferme leuke dag. De kinderen waren tevreden en hebben genoten van de tentoonstelling 'Prikkels'. Een aanrader voor ouders met kinderen. Chris had bij thuiskomst ook een fijne verrassing mee. Mijn nieuw speelgoed was geleverd: Vibram's Fivefingers Speed LS. Ik heb ze onmiddellijk ingestapt en ze zijn ongelooflijk zalig om te dragen. Woensdag had ik al mijn nieuwe trainingsschoenen aangeschaft: New Balance WR 1080.

New Balance WR1080 + VFF Speed

Dit moet lukken voor trailrunning

Morgen loop ik deze in. Daarna is het koffers vullen om samen met de familie Callebaut op skivakantie te vertrekken. Het is met hen altijd fun en genieten. Wij gaan graag op vakantie met hen. Maar eerst moet er nog gefeest worden. Voor het nieuwjaarsfeest mogen we de voetjes onder tafel schuiven bij Neefken en Sofie. We zijn met een 7-tal koppels en daar al de kinderen bij. Een heel gezellige boel. Dus vanaf morgen ben ik omringd door warme mensen. Ik ga hen allemaal eens ferm tegen mijnen gillet trekken want ze hebben me door een moeilijk 2011 geholpen.

Zo, we zullen wel klaar zijn voor het grote werk op maandag 9 januari: nieuwe schoenen, volledig opgeladen batterijen, mentaal gesterkt door de skireis en verse moed door de nieuwe job. Ben ik klaar met 2011? Oh ja, wees gerust. Ik tel immens af zodat ik 2012 kan verwelkomen. Dit wordt een fantastisch jaar, ik voel het.

Ik wens iedereen prettige feesten. Geniet van het eten, het gezelschap. Wees gelukkig en blij. Een nieuw jaar is gelijk aan nieuwe kansen, nieuwe dromen, nieuwe avonturen, nieuwe mensen leren kennen maar vooral afsluiten wat je niet meer wil. Dikke bees aan iedereen.

verlof

Het is eventjes wennen....2 weken verlof met kerst en nieuwjaar. Dit is me nog nooit te beurt mogen vallen. Nog een voordeeltje van veranderen van werk? Maar ik ondervind wel dat ik er mega lui door wordt. Ik heb zo'n zee van tijd dat ik eigenlijk niets uitvoer. Ik kan dat toch morgen doen? Nog nooit ben ik zo lui geweest. Niet goed bezig!

Ik zal het heft terug in handen moeten nemen, de loopschoenen aanbinden en de trainingen afwerken. De week is nog maar pas gestart en ik sta op -8 kilometer. Shame on me. Dus gaan we er vandaag eens lekker 12 lopen zie. Gedaan met lui vrouwmens spelen.

BARCA - Week 14

Zo, ik mag terug een week afvinken. Deze week heb ik 50,78 km bij elkaar gelopen. Dinsdag was er de intervaltraining en woensdag mijn favoriete piramide-loop. We hadden zondag met de club besloten dat we niet op zondag maar op zaterdag zouden lopen. Daarom was de derde training op donderdag. Dat kwam goed uit. Het zou mijn laatste loopje met mijn ILvA-collega zijn. Het was zalig en het deed me wel iets. Nog 1 dag werken en het ILvA-hoofdstuk zal voorgoed afgesloten zijn.

Vrijdag was mijn laatste werkdag. Ik zal enkele mensen (Evelyne, Els, Kristien, Marleen, Manfred, Katrien, Pieter, Luk,...) heel hard missen. Vooral Tina, maar zij is een vriendin voor het leven. Die zien we wel terug. Ingrid, mijn chef, zal ik ook missen. Maar ook haar zal ik wel nog tegenkomen voor een frisse pint te drinken samen. Het waren 10 mooie maar ook heel harde jaren. Mijn hart is er gebroken, mijn ziel is er gekrenkt maar ik ben er wel 1.000 x sterker door geworden. Ik kan het achter mij laten nu en op naar de nieuwe toekomst.

Vandaag moesten er immers 23 kilometers afgewerkt worden. Ik had een toerke uitgestippeld in de buurt van Aalst, Haaltert. Tijl, Lis en ik waren het wel wat beu om diezelfde rondjes te doen in het park. Streetview heeft zijn nut hierbij ferm bewezen. Hierdoor zijn we geen enkele keer verloren gelopen. De zon was present, de temperatuur zacht, het was precies lente. We liepen aan een mooi constant tempo. We hebben ze gelopen met de vingers in de neus ;-)



Op weg naar huis hoorde ik een prachtig kerstlied gezongen door Bart Peeters. Het ideale lied om deze week mee af te sluiten en jullie een vrolijk kerstfeest toe te wensen. Feest ze wel!

BARCA - Week 15

Lekker weertje hé zondag. We zijn met ons groepje marathonlopers vertrokken om 9u aan het park. Er moest 19K gelopen worden. Woensdag was het in het park al over of door de grote plassen lopen. Daarom besloten we om op straat te lopen. Verandering van decor is altijd goed.

We zijn vertrokken langs de Dender die gevaarlijk hoog stond. Net voor de brug van Teralfene zijn we een straatje ingelopen en kwamen uit aan de brug in Affligem. Die hebben we overgestoken om zo terug richting Erembodegem te gaan. Tot op dit punt hebben we in de hagel en sneeuwval gelopen.

Eens we bijna op grondgebied Erembodegem waren, hield het eventjes op met nattigheid uit de lucht vallen. Maar niet voor lang. Op ongeveer 13K waren we terug in het centrum van Erembodegem. We besloten om toch nog die laatste 6K ook op de baan te lopen. Tenslotte is er nu niets boeiend aan rondjes lopen in het park.

Samen met nieuwe regen en sneeuw liepen we langs de Mercedes zo terug richting park. Op de brug kreeg ik mijn kloppen. Het was nog 1,5K tot het eindpunt en het ging op karakter zijn. Ik was stijf van de kou, had bevroren bovenbenen en hoofdpijn door de koude wind op mijn natte haar. Dit zijn dus de gevolgen van het vlug te warm hebben. Had ik me een mutske opgezet, dan was dat te warm. Dus vanaf nu is het lopen met de buff op die ik aanschafte ter sponsoring van het B.A.R.T.-team.

Ik heb 18,6K gelopen en was ferm content dat ze achter de rug waren. Als een oud metjen ben ik mijn wagen in gekropen. Die namiddag had ik afgesproken met Sofie voor een MTB-toer in Denderleeuw. Dat zag ik echt niet meer zitten. Ik zou beter afbellen.

Thuisgekomen werd ik opgewarmd door de uitbundige ontvangst van Padi en een lekker warm bad. Mmmm, ik zal ik toch maar gaan zeker deze namiddag? Ik heb eten gemaakt en mijn buikje goed rond gegeten. Ondertussen waren mijn batterijen zodanig weer opgeladen dat ik niet afgebeld heb.

Om 14u15 zijn Sofie en ik, op het gemak aan onze toer in Denderleeuw begonnen. Amai, dat deed deugd aan de beentjes. Na 49 km moest ik besluiten dat alle stijfheid verdwenen was. We hebben onszelf verwend met heerlijke artisanale smoutebollen met veel poedersuiker. Het was alweer een fantastische zondag.

Deze week heb ik een 51 km gelopen en 49 km gefietst. Ik ben ik weeral eens content van mijn week. Gisterenavond ben ik wel samen met de kids gaan slapen om 20u30. Ik moest er deze morgen namelijk uit om 4u30....

Eerste sneeuw

Het is precies of het weer zich ingehouden heeft tot de levering van de loopband. Sedert dat deze in huis is, heeft het al geregend, gestormd en gesneeuwd. Gisteren dus terug een training gedaan binnenskamers. Ik was er niet echt kwaad om moet ik toegeven. Het weer was guur en koud.

Het was mijn tempotraining. Dat ging ook vrij goed. Ik heb deze kunnen doen op mijn vibram's. Nog een voordeeltje door de loopband. Mijn teentjes zouden er anders afgevroren geweest zijn. En de verwarming had ik nu tijdig uitgedraaid ;-)

Om 22u ben ik met de fiets de kids gaan halen van de scouts. Ik had plaatsvervangende schaamte voor het gedrag van sommige ouders. In dat smal toegangswegje naar het scoutslokaal wouden ze persé met de wagen tot de deur rijden zodat hun hartedief niet nat zou worden. Met alle frustraties, arrogant en gevaarlijk gedrag tot gevolg. Mensen, je kind zit in de scouts. Ze zijn niet van chocolat en zullen heus niet sterven van een sneeuwvlok of regendruppel!

Tunturi T50

Gisteren stond ik met een vroege shift op het werk. Om 4u30 opgestaan, vertrokken naar het werk om 5u, flink gewerkt en om 14u op weg naar huis. Ik ben een flinke wandeling gaan maken met Padi om toch iets of wat wakker te blijven. Man wat is dit zwaar en ik heb het dan nog maar voor 1 dag moeten doen! Respect voor al die vroege werkvogels.

Padi was door het dolle heen, net zoals ik, van ons gestolen wandelmoment. We waren aan het rollen en spelen toen de leute plots over was. Ze hoorde Manu binnen komen, sprong op en had met haar poot mijn oor mee. Gevolg was dat deze een snee gekregen heeft door haar nagel. Aanvankelijk dacht ik dat het niets was. Een kwartiertje later zat ik toch bij de dokter. Mijn kids vonden het er niet goed uitzien en het bloedde nogal.

Blijkt wat gescheurd te zijn aan de aanhechting met mijn schedel. Raar hoor, als je rent is het precies of je oor er helemaal afhangt. Het is ontsmet en verzorgt en het valt best allemaal mee. Doodmoe en met barstende hoofdpijn ben ik om 20u (astammeblieft zeg) onder de flanellen lakens gedoken. Ik heb aan één stuk geslapen tot 7u deze morgen. Ik was precies een beetje moe...

Doordat het vanavond regent en vrij hard waait, heb ik toch gekozen om niet buiten te lopen. Kwestie van geen infectie op te lopen. Gelukkig is vandaag, met 2 weken vertraging, de loopband geleverd. Dit allemaal dankzij mijn echtgenoot, de schat! Een Tunturi T50 staat er hier nu en ik heb er deze avond mijn eerste 10 km op gejogd. Er zijn nog wat praktische dingen die ik bij de volgende run niet mag vergeten zoals de verwarming minder zetten, voldoende frisse lucht laten binnen komen en me lichtere loopkledij aandoen. Maar als alternatief valt dat goed te pruimen zo'n loopband.

BARCA - Week 16

In voorbereiding van de wedstrijd van vandaag, was het dus een recuperatieweek. Dit is om de honger naar goed presteren aan te wakkeren. Het beest hitsig maken en klaar om los te laten.Het aantal kilometers is dan ook aanzienlijk minder.

Bij de grote jongens, de echte wedstijdatleten, is dit meestal de week waarin ze ziek vallen. Rond mij sneuvelden er veel de afgelopen week aan stevige verkoudheden, griepjes en longontstekingen. Ook binnen mijn gezin was het prijs. Het begon met Noor, dan Chris die het doorgaf aan Manu. Het was wachten tot het mijn beurt was. Gelukkig bleef ik gespaard van al deze narigheden.

Dinsdag waren het zoals gebruikelijk intervallekes lopen. Ze waren kort maar krachtig. Woensdag een rustige training. Vrijdag zou ik terug niet kunnen lopen. Ik moest namelijk in opleiding bij mijn nieuwe baas. Het zou pas tegen 18u30 zijn dat ik thuis ben. Dus werd de training van vrijdag opnieuw verschoven naar donderdag. Samen met Pieter ben ik onder de middagpauze een rustige 7K gaan lopen.

Zaterdag draaiden Fredjen en Vlamos plaatjes in café 't Vredeplein. Dit wou ik niet echt missen dus ben ik maar eens gaan kijken hoe ze het er vanaf brachten. De sfeer was goed en de Duvel ijskoud. Later dan gepland ben ik naar huis toe gegaan. Het was dan ook nogal vrij hectisch deze morgen toen mijn dochter me even een ferme up date gaf: ik werd om 8u45 verwacht aan het park en niet om 9u zoals ik dacht. De boterhammen dan maar vlug in de brooddoos gesmeten. De banaan tussen de tanden en met een drinkbus hop naar het park.

Ik was een dikke 4 minuten te laat (damn) en iedereen stond op mij te wachten (bloos bloos bloos). Echt veel zin in deze jogging had ik niet. Ook bij Lis en Gunther was het enthousiasme ver te zoeken. Lieven die straalde en ging er voor gaan. Tijl was nog wat plebs van zijn verkoudheid. Allemaal in de wagen van Tijl en weg waren we naar Auderghem.

Met veel grappen en grollen zijn we ons gaan warm lopen. Iedereen was enorm ontspannen en ging wel zien wat het gaf. Het weer was in ieder geval perfect: koud, droog en zonnig. Het startsein werd gegeven en we zijn allemaal rustig vertrokken. Ik ben een dieselken en heb voor het eerst de volledige discipline gehad om mijn tijd te nemen. De eerste 2K aan rustig tempo gelopen en dan netjes opgebouwd naar mijn laatste 4 snelle kilometers. Ik heb mijn 11K gelopen in een prachtige 56 minuten en 48 seconden.



Mijn clubmaatjes hebben ook een fantastische tijd neergezet. Blijkbaar was onze mood geheel omgeslaan toen we het prachtige Zoniënwoud binnen liepen. Het heeft ieder van ons een boost gegeven en we kregen vleugeltjes. Het geurde er heerlijk en het kleurenpalet was prachtig. Ik denk dat er velen vergeten zijn om er van te genieten, maar deze 5 mensen niet hoor! Wij deden het met volle teugen.

Ik heb nog wat fotokes gevonden van mijn halve marathon in Deinze samen met Tijl. Het drupt van mijn gezicht dat ik heel blij was...

La Bouillonnante

Om 0:00 was het startschot voor de inschrijvingen van La Bouillonnante. Om 23u50 klaar aan de computer met Chronorace op het scherm.

0:10 nog steeds geen verbinding....0:33 nog niets...0:53 moe maar besluit nog eventjes vol te houden....1:10 't zal voor straks zijn...Ik val in de zetel in slaap...2u33 schiet ik wakker, ik strompel naar mijn computer...ik heb kou...ik start de site van chronorace op...2:40 online op de site van chronorace....YES....

BEECKMAN Wisken ,
Merci pour votre inscription a la course "24km"!
Ceci est le mail de confirmation.

Ik ben de 9e die zich geregistreerd heeft...ik ben blij maar te moe om het te beseffen...slaapwel...

BARCA - Week 17

Een hele week heb ik gelopen in shirt met korte mouwen. Iets te warm me dunkt voor de tijd van het jaar maar nog steeds zonder regen. Wat een verwennerij voor ons loperkens. Dank u Moeder Natuur!

Dinsdag en woensdag heb ik de fout begaan om met mijn reservepaar van Nike te lopen. Ik heb dinsdag Lis moeten lossen tijdens de intervals. Woensdag ging de duurloop ook niet zoals gebruikelijk maar ik wist de oorzaak. Te weinig nachtrust en die slechte schoenen. Resultaat is dat mijn achillespees donderdag duidelijk liet verstaan dat dit wel de laatste keer moet geweest zijn.

Vrijdag werd mijn dochter tot 'jonge ridder van de weg' geslagen. Dit is een initiatief van de politie waarbij ze kinderen belonen die de verkeersregels goed respecteren, duidelijk zichtbaar zijn op de weg en zich hoffelijk gedragen in het verkeer. Ze was zo fier. De training werd dus uitgesteld naar zaterdag.

Het ging dit weekend stormen volgens de weerman maar biebie heeft zaterdag na 2K de T-shirt uitgespeeld en verder gelopen in tanktop. Het was 13°C, windstil en droog. Het was een sprookjesachtige training. De schemering die inviel en overal aan de huizen de kerstverlichting die brandde. Had ik de kerstman tegengekomen, ik zou niet eens verschoten hebben. Sedert donderdag had ik mijn Vibram's zo veel mogelijk aan gedaan om de pezen terug wat te laten rusten. En het heeft gewerkt want ik had precies vleugeltjes.

Deze morgen stond ik te blinken om 8u30 voor de training van 9u. De coach had echter het uur van de bosloop ingevuld en zo was ik zeker op tijd deze zondag. Samen met Tijl een 15K gelopen en daarmee terug een week afgevinkt van de kalender.

Ik had al eerder iets geschreven over mijn dromen die ik wil verwezenlijken. Wel een klein stemmetje schreeuwde me toe dat ik punt 1 maar eens moest doen in 2012. Ik heb mijn aanvraag als charityrunner ingediend voor de marathon van New York.

De organisatie De Caspers is mijn goed doel. Deze mensen zorgen er voor dat mindervalide kinderen op regelmatige basis kunnen sporten. Wat ze voor deze kinderen proberen te doen is zo hartverwarmend. En zoals bij iedere organisatie die bestaat uit hoofdzakelijk vrijwilligers, is iedere financiële steun meer dan welkom.


Duimen maar dat de organisatie van New York hen wil herkennen als goed doel zodat we er kunnen voor gaan.

BARCA - Week 18

De eerste trainingsweek is achter de rug. De kop is er af, de eerste kilometers zijn gelopen. Ja, de timing is perfect. Ik heb zo genoten van de afgelopen week.

Wat mijn schema's betreft, ben ik in goede handen. Jean heeft alles in een blauwdruk gegoten. Deze wordt week per week ingevuld en afgelopen.

Dinsdag en woensdag waren het pittige trainingen. Ik wist niet zeker of ik vrijdag kon lopen. Mijn schoonbroer had een vernissage aan zee en ik ging er met mijn zoon naartoe.

Wanneer je naar het weerbericht kijkt op VRT en je ziet een foto van Johan Töpke - Middelkerke, wel dat is hem. Hij heeft met zijn foto's Middelkerke terug op de kaart gebracht. En van het een kwam het andere. Vrijdag had hij een tentoonstelling van zijn mooiste weerfoto's.

Wat mijn toestand ging zijn op zaterdag was dus onvoorspelbaar (mijn familie is nogal bourgondisch aangelegd) en zo had ik mijn lievelingstraining van vrijdag op woensdag gelegd. En dus stond er voor vandaag nog enkel de bosloop van 17K in het Zoniënwoud op het programma.

We waren met 8 deze keer en al vlug zijn we in onze groepjes van start gegaan. Op kilometer 13 hebben we de boys gelost, Lis en ik gingen de laatste 4 kilometer wel alleen verder doen. Nu, wat doen vrouwen tijdens het lopen? Tetteren. Dat is wat Lis en ik goed kunnen, heel goed zelfs.

We waren onder de indruk van het bos, de plekjes van de nieuwe route die we volgden, totdat we op de brug in Overijse stonden. Dit kon niet kloppen. Een Engelstalig koppel bevestigde ons vermoeden: we waren verloren gelopen. We waren al een tijdje achter een groep kontjes aan het lopen en hebben die, al tetterend gewoon gevolgd.

We zijn dan maar op onze stappen terug gekeerd tot het laatste pijltje dat we ons herinnerden. Maar dat bleek verder af. Dit was ook niet de oplossing. We besloten om dan midden in het pad te blijven staan en aan de eerst aankomende lopers te vragen in welke richting we moesten gaan.

Zij zetten ons terug op koers en vertelden ons dat we de blauwe pijltjes moesten blijven volgen.
- Ja maar meneer, we volgen de rode.
* Mais madamme, dat is de toer van 20K, u moet de blauwe volgen.
- (dude, we zijn geen amateurs hé) Hmmm, meneer we hebben er wel al 18 gedaan hoor.
* Ooo, ja mevrouw, dan volgt u toch maar de rode verder. De routes komen samen nu en het is nog 3 kilometer tot aan het sportcomplex.

En zo komt het dat we, zonder dat het onze bedoeling was, een halve marathon gelopen hebben. Maar het was een fijne, adembenemend mooie bosloop. We hebben 1.206 hoogtemeters gestegen en 1.253 hoogtemeters gedaald.



Tijl, is dat zoals de Montjuïc? En wat dat verloren lopen betreft: tja, we zijn beiden blondjes en blonds have more fun ;-)

Bosloop

Dinsdag hebben we op een zeer gezellige manier de eerste verjaardag gevierd van onze club SVS Aalst. Ik denk dat we terecht trots mogen zijn op onze leden en prestaties. We kunnen het komende jaar alleen maar even goed maar het liefst beter. Door het feestje heb ik dinsdag niet gelopen.

Woensdag was het een rustig loopje. Het was behoorlijk kou en ik had bevroren handen. Een goed warm bad heeft wonderen gedaan. Donderdag ben ik met mijn collega Pieter gaan lopen tijdens onze middagpauze. Het was een welkome afwisseling. Mijn 2 opvolgsters zijn gearriveerd en ik ben hen aan het opleiden. Mijn hoofd stond op springen en het lopen heeft er terug wat frisheid in gebracht.

Vrijdag samen met Manu gelopen en de kers op de taart was zondag. Eindelijk kon ik terug lopen in mijn favoriete bos: het Zoniënwoud in Auderghem. Prachtig was het daar en het rook er overheerlijk naar de herfst. We waren met 10 leden om 8u30 vertrokken en het was wat mistig. Maar eens daar aangekomen, scheen het zonnetje door de bomen. Die kleuren, die geuren, overheerlijk.

Mijn hoofd duizelde nog wat. Zaterdagavond zijn we Jaak zijn verjaardag gaan vieren en de rode wijn ging vlotjes binnen. Ik denk dat als je in mijn ogen keek, je er de rode wijn kon zien in staan. Tijdens de opwarming is er een dame ons even komen vervoegen. Ze vond onze heupbewegingen best grappig. 'C'est pour danser la Lambada madam!'. Eens het stretchen begon heeft ze het opgegeven.

Er stond 10K op mijn programma maar ik heb besloten om samen met Lis, Tijl en Kristof met hond Flor voor meer te gaan. Tijl en Kristof waren al vlug uit ons gezichtsveld. Mijn eerste 2 kilometer gingen wat moeilijk maar daarna was de alcohol eruit. Lis en ik hadden een zalig tempo en na 1u20 hadden we er 13,6K opzitten. We glommen van blijdschap. Lekker doucheke gepakt (ja, ik heb hem teruggegeven ook) en de voormiddag afgesloten met een lekker Orval. Het was tenslotte mijn recuperatieweek hé!

Thuisgekomen heb ik wat gegeten, een powernap gedaan van 15' en in mijn fietskleren gesprongen. Om 14u15 ben ik vertrokken met Sofie om de benen los te rijden. Is het normaal zo een zachte temperatuur op 20 november? Moet het niet vriezen of sneeuwen? Tja, wij waren er in ieder geval niet boos om. We hebben prachtige singletracks gedaan en heel hard genoten.

Ik heb een fantastische zondag gehad en ik weet dat ik helemaal klaar ben voor het grote werk. Vandaag ben ik gestart met de trainingen voor mijn marathon. Week 1 is deze avond met de nodige intervals ingelopen.

Chris heeft er voor gezorgd dat er volgende week een Tunturi T50 loopband in ons huis staat. We hebben hem gehuurd voor 4 maanden. Hiermee kan ik de ijzel opvangen, kan ik heuveltrainingen doen, kan ik eventueel meer 's morgens lopen, kan Chris ook frequenter lopen. Natuurlijk zal de buitenlucht het altijd winnen van de loopband maar soms zal het toch veiliger thuis zijn.

Agenda voorjaar 2012

Deze week is het mijn (enige) rustweek. Er staan niet veel kilometers op het programma. Het wordt dus een week van spieren verzorgen, wat bijkomen, mentaal me opladen voor de komende projecten. Tja, ik heb nu eenmaal niet een geruste ziel.

Het zal een speciaal jaar worden 2012. Een jaar van vernieuwing, een jaar van avontuur, een jaar van opnieuw mijn grenzen verleggen.

Wat staat er al zeker op de agenda? In maart ga ik voor de marathon van Barcelona. Vanaf 21 november start ik, onder begeleiding van coach Jean, met mijn trainingen. We hebben tijd om op te bouwen naar deze relatief zware marathon.

Ik wou me een abonnement nemen bij Sanitas voor 4 maanden. Dit geeft me de kans om wat aan krachttraining te doen. Mijn bovenlichaam moet verstevigd worden zodat we alles wat beter aankunnen. Bovendien kan ik dan, als het slecht weer is de komende winter, op de loopband mijn trainingen afwerken. Ik hoop dat het geen strenge winter wordt. Maar ik zie het volledig zitten. Dus laat maar komen.

Ik had een belleke gedaan enkele weken geleden of lopen mogelijk was bij hen en dat was geen probleem. Maandag wou ik dus effectief dat abonnement gaan vastleggen. Daar aangekomen blijkt dat de mevrouw me verkeerd begrepen had. Ze dacht dat ik wou lopen op een crosstrainer. Neen, neen madam, nen loopband. 'Oei, maar dat hebben we hier niet hoor.'

Zeer terleurgesteld ben ik doorgereden naar Fit-to-go in Aalst. Daar staan bij binnenkomst 5 loopbanden. Dat is al ok. Den baas van dat spel lijkt mij niet van de slimste. Hij kan me niet tegemoetkomen in de garantie van een vaste loopband tussen 17u15 en 18u30. Waarom? 'Dat kan ik niet zeggen mevrouwke (kleinerend!) maar ik kan dat niet. Ik doe dat niet'. GRRRRRRRR......

Al mijn argumenten dat vanaf 18u30 het volk maar komt en dus de band weer vrij is of dat hij toch een abo heeft erbij van 4 maanden, geen avance. Hij WIL het niet doen. Waarom kan ie nog steeds niet zeggen maar hij kan het niet.

Als je weten wat we bedoelen in Aalst met 'hij is een ei', dan moet je maar eens gaan praten met de gerant van Fit-to-go. In Lede noemen ze dat 'een druivelaar'. Aangezien er geen praten mee is, ben ik dus nog op zoek naar een oplossing. Iemand tips? Hoe overbruggen jullie lopers de ijzel op de straat als je je kilometers, met interval moet lopen?

In april ga ik voor de Bouillonnante. Ik heb lang getwijfeld welke afstand ik ga doen. Maar bescheidenheid is denk hier de sleutel tot het succes. Ik smurf al een tijdje het internet af naar de verhalen van lopers die hem al gedaan hebben. Steeds lees ik bij de korte afstand (24km) over 1.200 hoogtemeters, voor de 54km zijn er dit meer dan 2.000s. Geen klein bier.

En dan die foto's, man best heftig. Zo heb ik besloten om me toch maar in te schrijven voor de 24km. Als ik die doorspartel, dan kan ik later toch de grootste afstand doen. Laat ik me maar eerst wat ervaring op doen. Tenslotte zal dit mijn eerste echte trailrun worden.

In het begin van juli ga ik 4 dagen mountainbiken in de Ardennen samen met mijn man. Hiervoor zal ik toch wel wat tijd op de fiets moeten voor zitten. Op het einde van juli doen we die avonturenweek in Spanje met het hele gezin.

Tussen al dit tussen zal er nog geskied en gefietst en gezwommen worden.

Je ziet maar dat sport alom aanwezig zal zijn de eerste helft van 2012. Nog steeds genoeg stof om mijn blog te vullen :-))).

8e Halve marathon Deinze-Aalter

Zo vandaag was de dag waar we de afgelopen 12 weken voor getraind hebben. Vandaag moeten we de kers op de taart zetten. Zie ik het zitten? Niet echt. Vorige week een ganse week mijn trainingen gelopen met pijn. Zelfs zo dat ik vrijdag 4 november heb moeten stoppen na 5K (waarvan ik de helft naar huis ben gestrompeld).

Kan je het geloven dat ik lichtjes aan het panikeren was maandag? Ik heb terug naar mijn osteopaat gebeld en hem het hele verhaal gedaan. Dinsdag heeft hij me volledig nagekeken. Fysiek was alles in orde maar die schoenen waar ik mee liep...hallo kroket.

Ik heb 3 paar die ik afwisselend gebruik en 1 paar voor de wedstrijden. Mijn trainingsschoenen gaan aan hun 3e winter beginnen. Ja ik weet het, het is het basisprincipe van lopen maar geloof me, ik heb er totaal niet bij stil gestaan. Ze hebben elk al meer dan 1.200 km op hun teller staan. Voilà, dans la poubelle!

Interessant is ook dat mijn New Balance en mijn Vibram Fivefingers als beste uit de test gekomen zijn. Zij respecteren volledig mijn natuurlijke houding en belasten alles zoals het moet. Bij deze weet ik naar welk merk ik volgende week op jacht ga. De laatste 2 trainingen diende ik dan met mijn wedstrijdschoenen te lopen. En het verschil was immens.

Dus die wedstrijd van vandaag? Tja, ik ging lopen en wel zien wat het gaf. Op het laatste moment heeft Tijl beslist om ook deel te nemen. Dat ging het alleszins al gezelliger maken, mijn afzien. Ze gaven zon en 14° maar daar was niet veel van aan. Het was bewolkt en winderig en amper 6 à 7°.

Gelukkig waren we tijdig vertrokken want er was een file richting kust. We hebben er meer dan een uur over gedaan. Maar we waren relaxed. Tijl ging gewoon een training doen en ik geloofde toch niet dat ik een fantastische tijd ging neerzetten. We pikten ons nummer op in het wedstrijdsecretariaat en reden door naar Dienze. We hebben daar in kouterbaantjes gezeten, super hilarisch. De ene wegomlegging na de andere. Zijn het volgend jaar verkiezingen?

Op een bepaald ogenblik moesten we kiezen tussen 2 richtingen: Meigem en Zeveren. We vonden dat die madam van de gps al veel gezeverd had, dus werd het Zeveren. Terug slingerden we de kouterbaantjes door en voilà, we hadden blijkbaar goed gekozen.

We waren hierdoor wel heel nipt voor de start. Vlug wat opgewarmd, rondje gelopen, klapke gedaan met Marathonman en rap rap rap dikke pap naar de start. We liepen aan een constante snelheid van 5:20 per kilometer en het ging vlot. Ik verloor mijn drinkbus en moest eens rechtsomkeer maken. Tijl die kon het beter: hij verloor ze 2 x. Bij kilometer 13 zijn we gestaag groepjes beginnen inhalen.

Kilometer 17 haalden we een paar snelle lopers in en dan wordt een mens euforisch. Allé, ik toch. We zaten op 5:13 de kilometer maar het ging goed en het tempo werd aangehouden. Anderhalve kilometer voor het einde kwam er een dame uit het niets naast mij lopen. Ik kon het niet echt hebben. Dus voerde ik het tempo nog wat op naar 5:00 de kilometer tot bij Tijl en 700 meter voor het einde was ze niet meer te zien.

Gevolg was dat ik op mijn Garmin zag dat mijn hartslag de 190 had bereikt en daar overviel me terug de paniek. Brussel flitste voor mijn ogen en ik viel stil. Tijl had het vlug door en schreeuwde me naar de werkelijkheid. Inderdaad, niet panikeren, mijn hart gaat dit aankunnen, doorlopen potverdekke. Aan de finish wachten immers Chris, Padi en de kids.

We zijn samen over de meet gelopen in 1u 51min 37sec. JOEPIE, beter dan de vorige!



Tijl, bedankt voor het gezelschap en je push. Je was een super haas :-). Sis, bedankt om te komen supporten. Dat deed deugd zenne. Maar vooral nen fermen bedankt aan mijn coach Jean. Zonder zijn schema's had ik deze tijd niet gelopen.

WK Adventure Racing Tasmanie

Wisten jullie dat op 1 november er een Belgisch-Nederlands team onze kleuren aan het verdedigen is in Tasmanie (Ausie)?

Yup, het Benelux Adventure Racing Team. Ik volg al sedert de start van mijn blog en een tip van Tina, de fijne loopervaringen van Martine Hofstede. Samen met 3 Belgische boys zijn ze op 1 november gestart aan een race van 733km. Deze afstanden moeten ze met zijn vieren tezamen afleggen al lopend, mountainbikend en kayakend.

Ze hebben een tijdslimiet. Ze moeten finishen voor een bepaald uur op 11 november. Momenteel zijn ze halverwege en ze zijn al geklommen van de 79e plaats naar de 56e. Ze doen het fantastisch goed want ze spelen daar samen met de crême van over de hele wereld.

Ga eens kijken op het blog van Martine en neem vooral ook de tijd om naar de filmkes te kijken. Best heftig wat ze daar doet. Sterke madam! Ik bewonder haar grenzeloos.

Ondertussen is mijn dilemma over La Bouillonnante ook opgelost dankzij mijn zoon Manu. Zijn gevleugelde woorden waren: "Mama, kan je het niet beiden doen? Eerst je loopje in de bossen daar en dan naar het communiefeest komen?".

Een sms-je later bevestigde mijn schoonzus dat het feest in de avond was. De trailrun start om 9u als ik voor de 50 km ga, om 9u45 als ik de 24 km kies. Dit ga ik beslissen op 6 december bij de inschrijving. Maar ik ga dus deelnemen. SPANNEND!

Mijn moeke verklaarde me gek, gaf me allerlei waarschuwingen. Ik kan haar ongerustheid best begrijpen maar ze staat zo ver van sporten af dat ze denk ik nooit gaat begrijpen waarom iemand dergelijk avontuur perse wil doen.

Wel moeke, het is heel simpel: levensvreugde. Het is dat intens gelukzalige gevoel dat je hebt tijdens je trainingen en vooral bij een natuurloop dat je leeft. ECHT leeft. En wees niet ongerust moeke, ik zal heus niet meer tegenkomen wat er in Brussel is gebeurd. Dat beloof ik je.

Mijn ventje zijn sportieve plannen komen ook al in orde. Zo zal hij waarschijnlijk weer deelnemen aan de LCMT, een driedaagse met de mountainbike.

Het zal je hond maar zijn

Maandag heeft Padi voor de eerste maal de zee gezien. Ze was dolenthousiast. Ze vond het fantastisch. Doodgelukkig was ze en deelde dat vrolijk als ze is met iedereen. Haar sociaal en uitbundig karakter vierde hoogtij.

Tot een moment dat ze bij een dame met een grote hond aankwam. Plots was er een jankende en piepende Padi. Na controle was er niet direct iets op te merken en de mevrouw met de hond was plots spoorloos verdwenen.

Padi week voor geen meter meer. Ze huppelde niet meer, staart was tussen de benen en ze was in schril contrast met een moment er voor. Met het uur ging ze achteruit. Tot Danny bij het aaien aan haar buik wat voelde.

Alle hens aan dek, Padi was ernstig gebeten door die hond van die dame. Ze is op de spoed in de dierenkliniek van Merelbeke beland. Ze is geopereerd. De 2 onderste slagtanden van die hond hebben zich door haar buik tot aan haar longen geboord. De wonden waren al aan het etteren en haar hartje was wat van plaats verschoven door de druk.

Gisteren is ze ontslagen uit de kliniek. Die mensen hebben haar daar fantastisch verzorgd. Ze is nog niet de ouwe en slaapt veel. Ze moet nog 10 dagen verzorging krijgen. Ze draagt een speciaal T-shirt voor haar buik te beschermen.

Deze morgen zijn we terug voor het eerst gaan wandelen, 10 minuutjes. Het deed haar deugd tot ze een poes tegen kwam. Mijn lieve spontane Padi die nooit een ander dier als bedreiging zag, wou de poes aanvallen. Ze was bang. Gelukkig had ik eerder deze week 'het zal je hond maar zijn' gezien en wist ik hoe ik moest reageren.

Ik ben echt wel boos op die dame. Wie ben je als je, zelf eigenaar van een dier, ziet dat je beest een ander zo heeft aangevallen om je er dan vlug van onder te muizen? Hoe gaan zulke mensen om met hun verantwoordelijkheden? Wat als die hond een kind had gebeten? Was ze dan ook weggevlucht?

Dus een mededeling aan die dame die op maandag wandelde op het strand in Knokke met haar grote zwarte hond:

Padi is aan de beterende hand maar haar vrolijkheid en sociaal zijn heeft, samen met dat van ons letterlijk een flinke knauw gekregen. Ik hoop dat u in een dergelijke situatie een beter mens treft dan wat u zelf deed.

Weird

Vanaf woensdag was chaos alom aanwezig. Hoe ik ook trachtte alles wat onder controle te houden, het lukte me niet. Om het te zeggen zoals Astrid Bryan: "ik was helemaal out of control!". Vrijdagavond zijn we vertrokken met 56 mensen naar de Ardennen en ik was behoorlijk opgedraaid. Ik heb tegen mijn gezin gezegd dat ik me even ging afsluiten van de wereld. Ik heb mijn plugs in mijn oren gestoken en mijn lievelingsmuziek heeft me helemaal gekalmeerd. Van lopen is er dus totaal geen sprake meer geweest.

Het was een ontspannend weekend met fijne mensen. De natuur had prachtige kleuren, de temperatuur was fantastisch en de streek adembenemend. We zaten dicht bij Amel en de mensen zijn daar super lief.

Gisteren was het dan terug tijd om de schoenen aan te trekken want er stond een pittige training op het programma. Om 8u45 stond ik mij op te warmen in het park van Aalst met de zon op mijn smoel. Ik was totaal niet uitgeslapen en het ging een lastige worden. Dat voelde ik al goed.

Wat er met me gebeurde tijdens die training was behoorlijk weird. Ik moest 16 kilometer lopen aan mijn halve marathontempo. Ik had goed opgebouwd en liep mijn eerste reeks versnellingen aan een mooi tempo van ongeveer 5:30 per kilometer. Ik had net 2 kilometer van mijn 2e reeks afgewerkt toen ik mijn naam hoorde. Het was Helga die aangekomen was in het park. Ik kwam volledig van een andere dimensie. Blijkbaar had ik me geestelijk volledig afgesloten. Een pijn in mijn benen overviel me en ik ben moeten stoppen met lopen. Ik kreeg mijn benen niet meer vooruit. Mijn tempo zakte naar een 8 minuten de kilometer.

20111031 Training HM

Ik ben onmiddellijk gestopt want dit is niet normaal. Ik ben me aan het overdoen.  De rest van de dag heb ik stijve spieren gehad. Zelfs deze morgen nog. Man man man, mijn lichaam voelde 20 jaar ouder aan. Het ging voor geen meter vooruit. Het groepje van Maggy, Lieve, Willy, Carine en Kristien hebben me opgepikt en door hen heb ik op een rustig tempo mijn training kunnen afwerken. Hun vrolijke verhalen waren motiverend en na 8K kon ik zeggen dat de stramme spieren OK waren.

Op dit moment zijn ze gerecupereerd. Volgende week maandag laat ik mijn benen nog eens goed masseren...ze hebben het verdiend.

Chasing dreams

Het is een feit, mensen hebben dromen. Of ze realistisch zijn, laat ik in het midden. Belangrijkste is dat er al dromen zijn. Vervolgens vergt het de nodige portie moed en geluk om deze waar te maken. Dat geluk kan je soms wel een handje helpen. Neem de tijd en doe het nodige zoek- en vraagwerk en je dromen komen telkens een stap dichter bij.

Ik heb veel dromen. Ze houden me alert en pushen me om verder te gaan dan wat ik denk dat kan. Bovendien heb ik van mijn moeder de goede (allé, dat denk ik toch) eigenschap geërfd dat ik graag bij mensen ben. Hoe ze er uit zien, van waar ze komen, ken trek het me niet aan. Het is hun verhaal dat me boeit.

Trots mag ik ook zeggen dat er slechts 1 persoon in mijn leven is die ik het niet meer waardig acht om een goedendag te krijgen. Dit is mijn ex-chef op mijn bijna ex-werk en hij is er volledig zelf de oorzaak van. Soit, dat is een verhaal dat het vertellen niet waard is. Maar verder ken ik veel boeiende mensen. Deze spontane contacten en mensen hebben me al dikwijls op de juiste rail gezet om mijn dromen waar te maken.

Wat zijn mijn dromen dan? Ik heb getracht de belangrijkste op te lijsten:

* marathon van New York en Berlijn lopen
* La Bouillonante lopen (50K)
* met mijn man en onze MTB fietsen in één of ander leuk land
* met mijn volledige gezin een advonturenvakantie doen
* Costa Rica doorkruisen en Maria terug zien
* Australië ontdekken

De meeste zijn realistisch toch? Of toch iets of wat haalbaar. Eéntje kan ik al op mijn kalender zetten van 2012, nl. een adventure vakantie met mijn gezin. Chris is op een Belgische site terecht gekomen die dit in Spanje doet op maat van sportieve families. Ik heb de leuke opdracht gekregen om het in orde te brengen. We kiezen voor de locatie in Escalona. Hopelijk past er een week in de verlofplanning op mijn nieuw werk.

Een andere vraag die ik me stel is: Hoe ver kan je gaan om je droom te verwezenlijken? Zo wil ik al 2 jaar mee doen aan die Bouillonante. Telkens was er wel één of ander familiefeest die roet in het eten gooide. Alsook voor de editie van 2012. Mijn broer zijn dochter doet toch wel niet haar plechtige communie zeker op die dag. Ik hou van mijn broer en schoonzus. Ze hebben schatten van kinderen. Maar mijn hart bloeit. Ik ga er een ganse dag zitten aan denken dat ik alweer de Bouillonante heb mislopen.

Dromen brengen dus ook wel dillemma's met zich mee...WAT MOET IK DOEN?

PR halve marathon

Gisteren was het de 2e halve marathon georganiseerd door Omega Pharma. Een dikke pluim voor de organisatie. Er valt echt niets op aan te merken. Door mij toch alleszins niet. Er zal wel ergens een zeer ontevreden ziel rondlopen maar dat moet dan wel een zeventeen zijn...

We zijn met enkele clubleden naar Nazareth gegaan. Lieve en Willy, Gunther en Lis waren er voor de 10 km en Tijl ging met mij den halve lopen. De rit naar ginder was alvast heel ontspannend en grappig. Lieve kan zo sappig vertellen dat je aan haar lippen gaat hangen. De ideale vrouw om je je zenuwen doen te vergeten. 

Ik moest deze lopen alsof het een training was. Ik had mijn blokken gekregen met de hartslagzones die ik moest respecteren. Zo heb ik hem ook gelopen. Ik had hem graag samen met Tijl gelopen. Maar hij was net voor de start nog een sanitaire stop gaan doen. Alhoewel er niet veel volk was, hebben we elkaar niet meer teruggevonden.

Het ging allemaal nogal vlotjes. Op kilometer 10 heb ik 4 keer mijn horloge nagekeken. Ik had 53 minuten gelopen, dit kan toch niet juist zijn? Mijn hartslag was binnen de zone die opgegeven was door de coach dus tja, so be it.

Ik had ook een dame leren kennen (Catherine met startnummer 2437). Fijne madam. Ze had vorige week een marathon gelopen in Rotterdam op 3u 41min. Vandaag liep ze de halve ook als training. Eind november gaat ze een 2e marathon lopen. We hadden dezelfde cadans en zijn bij elkaar gebleven tot kilometer 16.  Het was training dus praten kan geen kwaad, toch? Niet dat ik overdreven heb.

De laatste 11 kilometer mocht ik aan hartslag van de halve marathon lopen. Aan het bord van kilometer 19 overviel mij een gelukzalig gevoel. Ik dacht dat ik er nog 3 moest doen. Het was dus super motiverend dat het de laatste 2 waren. Ik ben nog verscheidene mensen voorbij gegaan en heb nog wat kunnen versnellen. Ik heb nog een licht sprintje gedaan in de laatste rechte lijn.

Dit was mijn beste halve marathon ooit: 1u 52min 8sec. Wat het voor mij een meerwaarde gaf was dat de Marathonman me mijn medaille rond mijn hals deed. Schitterend vond ik dat. Het was fijn hem terug te ontmoeten. Ik vind dat toch nen lieve man.

Tijl is exact 1 minuut na mij over de meet gekomen. De andere clubleden hebben het ook schitterend gedaan. Catherine was 1 minuut voor mij. We hebben nog een korte babbel gedaan en we zien elkaar terug op 11 november in Deinze. Ik kijk er naar uit.

Dus iedereen tevree naar huis. In Aalst aangekomen zag ik dat mijn linker achterband volledig plat stond. Dus alle gerief bovengehaald. Met de hulp van Tijl (BEDANKT TIJL!) wieldop er af gehaald, bouten losgedraaid, wagen omhoog gekrikt en nu nog de band los trekken....schoppen, duwen, harder schoppen, stommen band, schoppen, geen centimeter gaf die mee. Dan toch maar Europ Assistance gebeld. Band was vastgeroest. Die man draaide er simpel weg 1 bout op, nam een mega grote houten plank, gaf er een enorme klop op langs de achterkant en voilà, los was hij.

Conclusie: voortaan een grote plank in koffer leggen en problemen opgelost. Mijn pitta waar ik zo'n zin in had heb ik dan gemakshalve maar ingeruild voor een pizza. Ik verging van den honger en dat was het vlugste beschikbaar. Ik heb genoten van mijn dag, mijn gezelschap en training.

BARCA...Here we come

Mijn financiële instelling heeft een telefoontje gepleegd naar VISA. De vlucht is niet van de rekening gegaan. Ik mag opgelucht adem halen en de boeking opnieuw uitvoeren.

Zo dames en heren, wat een fantastische dag: ik heb nieuw werk en Barca is rond. Voor mijn prins en mij betalen we een kleine 650 euro.

Wat zit er allemaal in?

* vlucht met aankomst op vrij 23/03 in Barcelona op de middag
* 3 overnachtingen in een 4-sterren hotel op 6 min van de start - kamer met ontbijt
* terugvlucht met aankomst op ma 26/03 in Brussel in de avond
* inschrijvingsgeld van 50 euro voor de marathon zelf.

Lang leve internet! We kunnen nog lekkere wijnen drinken en tapas proeven à volonté. Great deal!

En ik heb ander werk. In het centrum van Aalst tussen 7 mannen. Ik ben sneeuwwitje met haar 7 dwergen. Ik zweef van geluk.

IK BEN ZO GELUKKIG!

Vibram's en Barca

Dinsdag nog wat versnellingen gedaan met Tijl en Luk. Het ging niet van een leien dakje maar ik mag niet klagen. De keel deed wat pijn en de neus liep al even hard als ikzelf, maar afgezien van dat toch 3/5 voor mijn intervals. Dit is geen slechte score. In totaal een 9K gelopen en onze uitlaten zijn stofvrij ;-o)

Woensdag was het een zeer korte en rustige training, amper 8K gelopen met mijn teenschoenen. Ik heb niet eens een druppel zweet gehad. Eens de zon weg, viel de temperatuur omlaag en was het al behoorlijk koud. Ondanks droge en warme kledij was ik toch helemaal verkleumd toen ik Noor oppikte aan het zwembad.

's Avonds was er de reportage op Volt over de Vibram's Fivefingers. Zoals ik had gedacht hebben ze de schoenen getest op de verkeerde manier. Dit zijn schoenen die het nature running stimuleren, die het op blote-voeten-lopen-gevoel willen versterken. Ze zijn vooral voor het lopen in de NATUUR dus bij voorkeur niet de straat of hoofdzakelijk verharde wegen.

Bovendien staat er uitdrukkelijk bij dat je het dragen van de Fivefingers moet opbouwen. Tenslotte verander je je landing op je voorvoet en laat je je achillespezen flink wat rekken. Soit, in Volt hebben ze de schoenen 1 keer aan lopers gegeven en deze voluit er mee laten gaan. TUURLIJK vinden die dat niet goed, het is wennen aan het gevoel dat iedere teen apart zit. En dan die analyse op de loopband. Wat een klucht. Ik ga het niet te lang maken maar ik vind de test van Kobe Nielsen totaal misplaatst voor het product.

Mijn persoonlijke ervaring geeft dat ik de juiste keuze gemaakt heb om met de Vibram's mijn voeten te verstevigen. Ik heb na 8 maanden een betere loophouding die niet belastend is voor mijn rug en knieën. Alsook ben ik van een hielloper naar een voorvoetloper geëvolueerd. Van dure super uitgebalanceerde schoenen en orthopedische loopzolen ben ik naar simpele neutrale schoenen gegaan. Kan ik het iedereen aanraden? Wie ben ik om te zeggen welke schoenen je best draagt, alleen zijn ze het proberen waard ALS JE HET TIJD GEEFT.

Ik heb er al veel kilometers mee gelopen, gewandeld, gefietst, in beken mee geploeterd, in bossen mee geklauterd, rotsen mee beklommen, mee gaan werken,....en ik ben er aan verslaafd!

Vandaag ben ik ook aan de praktische organisatie begonnen voor de Zurich Marato de Barcelona op 25 maart 2012. Mijn inschrijving voor deze marathon is een feit.

De start en finish is op het Plaça d'Espanya en ons hotel, Tryp Barcelona Apolo Hotel ligt op 6 minuten daar vandaan. Ik heb onze vluchten ook geboekt maar nog geen bevestigingsmail gekregen. Ik weet dus niet of het geld van onze VISA gegaan is of niet.

Vorig jaar had ik een gelijkaardig probleem bij het boeken van ons skimateriaal. Het bedrag is dan uiteindelijk drie keer van de rekening gegaan en het heeft maanden geduurd eer ik dat terugbetaald kreeg. Met mijn stoot bij mijn marathon van Berlijn nog fris in het geheugen, besloot ik af te wachten tot maandag om een nieuwe poging te doen. To be continued...

Trainingsweek 8

Vrijdag was een zalige avond om te trainen. Het ging goed. We hebben een snelle 16K gelopen. Zaterdag zou ik dan eerst dat vetloopke doen om dan samen met het gezin naar Decathlon te gaan. Dat ik zaterdag de verloren kilometers zou kunnen ophalen was wel te euforisch gepland.

Bij thuiskomst vrijdagavond waren de plannen al helemaal gewijzigd door de mannelijke helft van mijn gezin. Manu had afgesproken met Sep om te gaan fietsen in de voormiddag en Chris met Dimi. Bij het ontwaken zaterdagmorgen plakten mijn ogen nog ferm dicht. Niezen, niezen en niezen en een hoofd waarin zich een heleboel snot aan het opbouwen is. Ik heb het rustig gehouden die dag.

Zondag was het opnieuw een pittige training. Bij de start was het 3° en ik heb me in mijn winterkledij gestoken. Dat is op zich al geen goed teken...dit doe ik pas als de temperatuur onder het vriespunt duikt. Word ik hier verkouden?

Lis, Gunther, Tijl, Luk, Kristof en hond Figo waren mijn loopbuddies. De eerste 6 kilometer hebben we samen gelopen daarna moest ieder zijn eigen soort versnelling doen. Gunther vertrok als een pijl uit een boog. Wauw die gaat snel. Ook Lis was duidelijk nog in haar marathonpiek en schoot er van onder met Kristof en Figo.

Ik heb me laten zakken bij Tijl en Luk voor de volgende 11 kilometer. De laatste weken hebben we elkaar wat gevonden in ons trainingsritme. Het doet toch deugd hoor dat ik de kilometers niet allemaal alleen moet doen. De laatste 3 kilometers begon ik te verzuren. Ook niet normaal zeg, que passa? Maar ja, opgeven was geen optie en ik heb de tanden op elkaar gezet. De laatste ben ik nog sneller gegaan om mijn lijden in te korten. Man man man, was ik blij dat ik er van af was.

Toch heb ik al mijn moed bij elkaar genomen en ben in de namiddag de benen gaan los rijden. Oorspronkelijk was dit alleen met Sophie maar de venten zagen het niet zitten om met dit mooie weer thuis te blijven. Zo werden we dan vergezeld door Chris, Manu, Bart, Jules en Emil. We hebben een prachtige tocht van 40K gedaan langs het mountainbikeparcour van Kalken. Het bos geurde heerlijk.

Bijna op het einde is Emil onderuit gegaan met een bezoek aan het ziekenhuis als gevolg. Zijn elleboog was opgezwollen en hij had toch redelijk wat pijn. Gelukkig is het allemaal niet zo erg. En wat hebben we geleerd vandaag? Niet proberen te drinken op een jaagpad met dikke losse stenen!

De avond heb ik afgerond om 21u30 en ben in mijn bed gekropen. Deze morgen terug wakker geworden met wenkbrauwen die veel te veel wegen en ogen die niet willen open gaan. Ik zit op het werk met een rolkraagtrui met daarover 2 wollen wintertruien. Ja, nu is het zeker, we hebben een flinke verkoudheid te pakken.

Zenuwen

Dinsdag ben ik zonder Garmin moeten gaan lopen. Bebbie had hem vergeten op te laden. Ik heb een rustige loop gedaan. Bij het uittekenen van de route op kaart, blijkt dat ik een 8 Km gelopen heb. Niet de voorziene 10. Lap, ik begin mijn week al met -2K.

Woensdag was het pedagogische studiedag. De kinderen hadden geen school. Dit was ik compleet uit het oog verloren en ik heb me dinsdag nog vlug een dag verlof gevraagd. Gelukkig werd deze goedgekeurd en zo kon ik bij die 2 duivels thuis zijn. De dag is zo vlug voorbij gevlogen dat het voor we het wisten tijd was om naar de trainingen te gaan. Ik geraakte maar niet klaar. Manu stond helemaal paraat met zijn loopkleren aan en dus heb ik me maar opgeofferd en ben zo vertrokken. Dit brengt mijn weektotaal op -9K.

Vandaag stonden er 8 geprogrammeerd. Maar ik moest deze onder de middag lopen. We zijn met 2 collega's gaan rennen richting park van Aalst. Bij terugkomst op het werk hadden we er een gezellige 7 km opzitten. Mijn week is bijna om en ik sta op -10K. Niet goed hé!!!!

Morgen gaan we er hier een paar van wegwerken met de geplande training wat verantwoord langer te maken. Zaterdag zal ik een vetloopke doen van het saldo en zo kan ik zondag mijn gewone 17K lopen. Volgende week zondag is het mijn voorbereidingswedstrijd en ik heb er nu al zenuwen voor. Dat is goed, zo zal ik op de laatste dagen de rust zelve zijn.

In al mijn drukke bezigheden ben ik iets heel belangrijk vergeten en ik ga dat eens direct rechtzetten zie:

Asje berbie toe joe lieve Tina !!!!

Trainingsweek 7

Ik ben zeer tevreden van mijn laatste 2 trainingen. Ik ben onverzadigbaar geweest dit weekend. Zelfs op dit eigenste moment zou ik nog willen sporten...freaky.

Vrijdag was het die toffe tempotraining. Zou het 3 opeenvolgende dagen lopen een negatief effect hebben? Gaan mijn spieren niet beginnen protesteren? We zien wel. Ik draag minder mentale bagage mee, dat zal wel schelen.

Vrijdag geen last gehad, mooi tempo kunnen lopen, grote voldoening van mijn 12K. De benen waren na de training wonderbaarlijk fris. Zaterdag terug opgestaan met vreselijke hoofdpijn. Heb me dan op wat huishoudelijke taken gesmeten. Het mocht niet baten. Dan maar in de namiddag het bed in voor een dutje. Dat heeft wel goed gedaan.

's Avonds zijn we met een bende naar het eetfestijn van de basketbal van Lede gegaan. Het was zeer ontspannend. Ik heb me dik en rond gegeten in de ballekes in tomatensaus met frietjes. Mijn diner heb ik afgesloten met een megalekker stuk kriekentaart. Hoe ik het allemaal heb binnengespeeld is me een raadsel maar het was heeel lekker.

Vorige zondag had ik toch wat afgezien van mijn 21K, vandaag moest ik er nog één verder lopen. Oei oei, dat beloofd zwaar te worden. Lichte motregen, een 10°, mijn perfecte loopweer. Tijl, Luc en Arnaud waren mijn loopmaatjes. We hadden een mooie cadance en de hartslag was volledig onder controle. Mijn 22K was om voor ik het door had. De benen? Had ik nu gelopen vandaag of niet? Geen verzuring, geen stramme spieren, nada, nougabollen, njet.

Gisteren al half afgesproken met Sophie om te gaan fietsen. De spieren los rijden kan nooit geen kwaad. Om 14u15 zijn we vertrokken. We hebben terug de Schiptrekkersroute gedaan. Op het gemaksken reden we in de mooie landschappen rond Ninove. De Vlaanders zijn schoon en we waren 2 gelukkige meiden dat wij er konden van genieten. Er was bijna geen volk op de baan en dat maakte het nog fijner.

Mijn schoenen en fiets zijn properkes afgewassen, ontdaan van alle modder. Ik ben de week onzeker begonnen maar heb ze stevig in mijn schoenen en met opluchting afgesloten. Mijn wereld is terug wat rozer en ik hoop dat ik nog lang in die roes mag blijven. Fingers crossed!

Een nieuw hoofdstuk

Vandaag heb ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en heb het hoofdstuk ILvA in mijn leven afgesloten. Ik heb mijn ontslag ingediend. Het was de bedoeling het eerst aan mijn rechtstreekse chef te vertellen maar zij bleek deze morgen in verlof te zijn. Ik heb even getwijfeld of ik het dan wel zou doen.

Maar ik heb er zo veel maanden over gepiekerd (check) en deze morgen mezelf zo veel moed ingesproken dat ik niet nog eens wou uitstellen. Hoe voel ik me? Opgelucht en volledig klaar om een nieuw hoofdstuk te beginnen in mijn leven. Waar ga ik dan werken? Awel, dat weet ik nog niet definitief. Ik weet wat ik wil en ik kom er wel. Dat is voor mij genoeg.

Ik had maandag al mijn definitief besluit genomen. Ik heb hier 10 jaar gewerkt en dat gooi je zo maar niet weg. Dus nog een weekje laten bezinken en als ik vandaag nog hetzelfde gevoel had: doen. Ik ben dinsdag een 7K, woensdag 5K en donderdag 7,5K gaan lopen. Ik heb mijn therapiemomenten genomen en ziezo, I did it.

Vanavond lopen we 12K met een vrij hart. Zondag staan er 22K op het programma. Ik heb terug controle over mijn schip, de koers is bepaald en het eiland komt terug in zicht. Ahoi kapitein, volle wind in de zeilen!

Moe

Vrijdag heb ik heerlijk gelopen. En inderdaad, lekker gezwoten (of is het gezweet?). Het type trainingen dat op vrijdag staan, doe ik heel graag. Het is een gevarieerde training met verschillende tempo's. Zwaar maar eentje met grote voldoening eens ze achter de rug is. Mijn zoon zegt dat ik steeds zo'n mooie glimlach op mijn gezicht heb als ik deze training doe. Inderdaad mijn beste vriend, mama geniet enorm dan. We hebben er 12 vlot gedaan.

Zondag was ik niet helemaal uitgerust vertrokken om mijn 21K met intervals te starten. Veel water, een mp3 met leuke muziek op en een gelleke zouden mij alvast wat moeten helpen. Het was al snel behoorlijk warm en mijn voeten begonnen oververhit te geraken. Maar niet zagen hé...wie verwacht er nu nog een 27° op 2 oktober?

Halverwege viel mijn mp3 uit. Ik had hem onvoldoende opgeladen. Toeme, wat stom van mij. Toen ik mijn 2 laatste intervals moest doen was het al bijna middag en heel warm. Maar ik heb me flink gehouden en zo veel mogelijk het tempo aangehouden. Een beetje afzien moet kunnen toch?!

Wanneer ik thuis kwam, het eten had klaargemaakt en verorberd, ben ik doodmoe in mijn bed gaan liggen. Ik zou een half uurtje de oogjes dichtknijpen. Wel ik heb zo vlot 1,5u diep geslapen. Deugd dat het gedaan heeft. Galant uit bed komen was er wel niet bij want beide knieën lieten verstaan dat ze hard gewerkt hadden vandaag.

Chris en ik zijn ze dan rustig gaan losfietsen richting een leuk terras waar Valerie en Cliff ons opwachtten. Na een gezellige babbel zijn we de kids gaan ophalen op de scouts. Het fietsen had het allemaal weer wat soepel gemaakt. Mijn ventje heeft mijn benen dan nog eens goed gemasseerd en voilà, vandaag al geen last meer. Bedankt hé loeken!

De afgelopen weken ben ik al veel dagen vroeg gaan slapen. Gewoon omdat ik het niet langer meer uit hou dan 21u à 21u30. Ik heb de maand september 168,48 km gelopen, 5 à 6 km gezwommen en zo'n 180 km gefietst. Ja ik ben moe maar wel voldaan.

Nazomer

Is het niet prachtig mensen, die nazomer? Is er uberhaupt nog 1 iemand die klaagt of malcontent loopt? Ikke niet zenne!
Woensdag moest ik interval lopen. Ik heb er 2 gedaan aan het verlangde tempo en 2 iets minder snel. Gisteren genoten van de nazomer door te fietsen van en naar het werk. Zalig.
Vanavond training met mijn zoon, het zal weer lekker zweten worden. En de rest van het weekend? GENIETEN!

Walibi

Zondag ben ik samen met Maggy en Tijl gaan supporteren voor onze 2 clubleden die deelnamen aan de Leiemarathon.

Voor Lis was het haar 2e en ik verwachte een verbluffende tijd van 3u52. Maggy gokte op 3u45 maar Lis kennende zal het warme weer hier een stokje voor steken. Ze kan die tijd halen maar niet met dit weer. Tijl gokte op 3u50. Hij is een ervaren marathonloper en weet dat het niet simpel is om 5 minuten er af te prutsen. Dank u voor de motivatie Tijl, ik wil er eventjes een half uur af doen bij mijn volgende ;-o).

Pia was een groenling en heel nerveus voor haar eerste marathon. Ze loopt nog niet zo lang onder begeleiding en heeft een korte voorbereiding gehad. Ik was er wel al van overtuigd dat ze hem ging uitlopen en gokte op 4u30.

Uiteindelijk deed Lis het in 3u49 - proficiat aan Tijl - na een spectaculaire sprint over de finish waardoor ze nog een dame achter zich liet (KNAP!). Pia kwam na 5u12 over de matten maar al tetterend. Deze dame is niet voluit gegaan met nog zo veel babbelwater op.

Ik diende een 10K te lopen die dag. Dus was ik Pia tegemoet gelopen en heb haar gehaasd de laatste kilometers. Maar daar was ze te fier voor en zwijgen kon ze ook niet. Het was een moeilijke leerling. Maar ze heeft er van genoten en ze mag terecht fier zijn, ze heeft hem uitgelopen!

Maandag ben ik de spieren gaan los zwemmen met het hele gezin. Het deed vooral deugd aan de benen.

Gisteren had ik een dagje verlof voor de kermis in Lede. Maar het was zo'n schoon weer en de Walibi was voor de laaste weekdag open. Het was feestdag voor de Waalse gemeenschap, daarom. Dus heeft Chris tickets gekocht maandag en zijn we daar op de molens gaan zitten. Het was een super gezellige en fijne dag. Ons Frans is terug bijgeschaafd.

Man man man, wat een chaos dat het overal was. Er waren nogal veel allochtonen. Maar die hebben situaties veroorzaakt, onvoorstelbaar. Gewoon in groep over de baren kruipen en arrogant voor de attractieman gaan staan. Die durfde, terecht, niets te doen en liet ze dan maar voor. Of ze bleven gewoon in de attractie zitten om een 2e maal te gaan. Als ze er over aangesproken werden, begonnen ze te duwen en te trekken. Zelfs de meisjes hé. Onvoorstelbaar. Het was een ganse dag overal geruzie en geduw en getrek. Jammer.

Tolerant zijn is een mooie deugd maar je wordt er wel dikwijls door bij de ballen genomen. Ik denk dat verdraagzaamheid niet ten koste van eerlijkheid mag gaan. Die mensen die in Walibi werken, durfden gewoon niets te doen uit angst om op hun gezicht te krijgen. Ik denk dat ze tevreden waren dat de dag voorbij was. Jammer dat het toch terug de allochtonen waren die voor amok zorgden. Zou het cliché toch waar zijn of waren er gewoon veel op dezelfde plek gisteren?

In ieder geval, wij hebben er geen last van gehad. We lieten ze gewoon door en genoten van de gestolen prachtige vakantiedag. Als afsluiter en om de file te vermijden zijn we in Jezus-Eik gaan eten. We zijn daar in  het restaurant beland waar ik regelmatig ging met mijn baas toen we nog op de markt stonden in Hoeilaart. Ja, ik ben een echt viswijf ;-o). Ik heb 5 of 6 jaar op de markt gewerkt in een viskraam om centjes te verdienen voor mijn studies en mijn eerste wagen. Het was hard werken maar ik deed dat doodgraag. Jeugdsentiment.

Mijn training heb ik niet meer kunnen doen. Ik was zo moe dat ik samen met de kinderen om 20u16 in mijn bed gekropen ben. Ik ben deze morgen wakker geworden bij het aflopen van mijn wekker. Dat zegt ook genoeg.

Stratenloop Lede

We hebben onze kermis goed ingezet. Er was heel veel volk op de stratenloop. Clubs van Gent, Aalst en omstreken. Het weer was goed, het parcour vernieuwd (met succes vind ik persoonlijk). Hoge verwachtingen had ik niet. Als ik binnen ben op ten laatste 1u20 ben ik tevreden.

Er was ook bekend volk aanwezig. Zo heb ik terug Stefaan Engels, de Marathonman ontmoet. Ik was een paar keer naar de Blaarmeersen gaan meelopen. Dat was een fijne ervaring, een mooie herinnering. Het was natuurlijk een eer en genoegen om hem mogen welkom te heten in mijn Lede.

Hij is nog steeds die sympathieke vent met een hart vol van lopen en sporten. Zo heeft hij een heel nieuw project op poten gezet dat veel mensen in het Gentse zal stimuleren om dat tikkeltje verder te gaan.

Het was een zeer aangename babbel en we spreken af op de marathon van Barcelona op 25 maart 2012. Zo was het toch hé Marathonman?!

Maar de dame waar ik het meeste van onder de indruk was is Marieke Vervoort. Zij groeide op als een sportief kind tot op haar 15e er een donkere wolk over haar leven kwam. Ze leidt aan een zeldzame progressieve ziekte, iets aan haar centraal zenuwstelsel. Beetje bij beetje raakt zij verder verlamd maar vecht beetje bij beetje harder terug. 

 Haar hond Zenn is zot van haar. De liefde dat dat beestje toonde bij haar aankomst was zo hartverscheurend. Het is een warme vrouw en een pracht atlete. Er waren lopers aanwezig, met gezonde benen, die beter eens een voorbeeld aan haar zouden nemen. Ze bedrogen door het parcours af te snijden, zij zijn zo zielig. Zij is terecht de Trots van Vlaanderen!

Ik heb me tot deze morgen suf gedacht van waar ik haar kende. Na wat te hebben gegoogeld viel het me binnen. Het was die reportage op één, een simpel plan waarin ze haar voorbereidingen voor de Ironman volgenden in 2009. Een prachtige en leerrijke reportage was het. Ik heb me deze namiddag haar boek aangeschaft. Ik blijf haar volgen en steunen.

Door de tijd dat ik samenbracht met deze 2 sterke persoonlijkheden was ik zo positief opgeladen dat het me geen barst kon schelen welke tijd ik zou lopen. Ik zou doen wat ze me zeiden: genieten en blij zijn dat we het doen. De hele wedstrijd heb ik haar gadegeslagen en gevolgd en voor ik het wist was hij ook voor mij ten einde. Ik had nog zo veel energie en kracht over dat ik een serieuze sprint kunnen doen heb naar de finish. Ik ben die tegen 18,7 km/u overgevlogen met een big smile want de klok duidde 1u 12min 15sec aan.

De dame aan de finish informeerde me dat ik de 4e vrouw was. Apetrots was ik en ik ben direct naar Marieke gelopen. Ik wou haar nog eens zien en bedanken. Daarna ben ik naar de Déjà Vu getrokken om te vieren met 2 zalig smakende Orvals. Santé Marieke en Marathonman!

Kermis

Dinsdagavond was het de laatste pistetraining. We hebben er volop van genoten. Ik doe het nog steeds niet graag, liever een duurloop. Maar ik moet het toegeven dat ik het zal missen. Ik veronderstel dat het gewenning is waardoor men het missen gaat?

Ons clubje SVS Aalst draait goed. We zijn nu bijna een jaar oud. Het is begonnen met enkelingen die wat verloren liepen. We wouden wel een persoonlijke begeleiding maar we misten de kameraadschap die bij het lopen hoort. Onze coach Jean (70 jaar maar loopt nog marathons astablieft!) is een kei in zijn vak. We liepen al een tijdje samen en van het ene kwam het andere.

Gunther is onze voorzitter en die doet dat voortreffelijk. Tijl werd de secretaris. Jean neemt het sportieve gedeelte voor zijn rekening. En de PR en de website zijn tot mij gerold. Ik moet zeggen dat ik fier ben op ons clubje. We zijn al met meer dan 35 leden maar vooral op het feit dat ieder van hen zich goed voelt bij ons.

We hebben plezier, grappen wat met elkaar. Het is een heel gamma van lopers: van 5K lopers tot marathonloper. Toch lopen we het eerste half uur allemaal samen. Er is wel altijd iemand die een leuk verhaal heeft, een stoot is tegengekomen.

Dit is een club waar ik me echt 'thuis' voel. Ongedwongen, zonder druk in een hele zee van vriendschap. Als loper is dit een drugs waardoor je beter gaat presteren. Die pistetrainingen hebben dat samenhorigheidsgevoel ook verstevigd en daarom zal het gemist worden.

Maar niet getreurd, vanaf volgende zondag lopen we wekelijks in het Zoniënwoud. Elke zondag wel vroeg opstaan, maar het feeërieke kader is onbeschrijflijk. Ik heb me voorgenomen om elke week 1 foto te nemen zodat jullie kunnen mee genieten. Daarna een gezellige trappist drinken en thuis tegen 13u. Mooie tijden heb ik als loper.

Woensdag liep ik wat opgefokt. Het goede nieuws dat ik gehoopt had, bleek slecht nieuws te zijn en mijn frustraties moesten er uit. Ik heb onder de middag 5K gelopen. Veel sneller dan ik mocht maar het kon niet anders. Ik moest terug op mijn positieven komen. Mijn eerste 3 kilometer heb ik in tranen gelopen in 15 minuten. Daarna was het over. Ik was gekalmeerd en heb braafjes daarna een rustige 2 kilometer gedaan. Tegen dat de middagpauze voorbij was en ik terug moest werken, kon ik het terug allemaal in perspectief zien en was de bui over. Schouders recht en doorgaan.

En vanavond is het kermis in Lede. Ik heb mijn kids beloofd dat ik zeker met hen eens in de rups ga zitten, op de botsauto's, krijtjes schieten, alles er op en er aan. Maar eerst gaan we het verdienen. Vanavond doen we mee aan de jaarlijkse Stratenloop Lede. Noor doet de 500m, Manu doet de 800m en de mama doet de 14K. Mijn eerste wedstrijd voor dit najaar. Een voorbereidingswedstrijd op mijn halve marathon in november.

Herinner jullie nog dat T-shirt dat ik liet maken voor een  Koe voor Burundi met al mijn sponsors op? Wel dat ga ik aandoen vanavond. Zij zullen er allemaal zijn vanavond en ik wil het als een bedanking voor hun steun toen aan hebben.

Sven Nys en Kevin Pauwels

Wat een zondag, wat een zondag.

Vooreerst heb ik 's morgens een goede 20K gelopen. De zon scheen, het was niet te warm en het park was vol leven. Samen met Lis en Tijl al tetterend was de eerste 8K snel voorbij. Lis is dan gestopt want zij loopt nu zondag haar Leiemarathon. Ge gaat dat goed doen Lis!

Tijl heeft me dan nog gezelschap gehouden tot 16K. De laatste 4K heb ik dan op mijn eentje gedaan maar zonder problemen. Ik ben er zo klaar voor om terug op te bouwen naar de lange duurtrainingen. Ik heb genoten van de training en mijn batterijen waren volledig opgeladen.

Ik was wat bang van de knie en de achillespezen, tenslotte was het mijn eerste twintiger sinds enkele maanden. Het was een onnodige vrees. Ik voelde wel aan mijn spieren dat ze moeten werken hebben maar ik had nergens last van. Ook niet de day after. Alle mankementen zijn van de baan. Nogmaals dank aan den osteopaat.

In de namiddag zijn de kids en ik samen met Liesje en Sofie en haar boys naar Erpe-Mere gefietst richting Steenbergcross. Manu had zijn truitje van Landbouwkrediet mee om te laten handtekenen. In de laatste 300m rijdt Sven Nys (den besten) toch wel niet lek zeker. Hierdoor heeft Kevin Pauwels gewonnen. We hadden het liever anders gezien maar het is nu zo.

De kinderen zijn dan op handtekeningenjacht gegaan. Toen dat Manu met zijn truitje van Sven Nys bij Niels Albert kwam zei hij: 'Ja vriend, je staat hier wel met het verkeerde truitje hé!'. Super grappig. Ze hebben van alle groten hun kriebel ontvangen. Maar het fijnste was met zijn allen op de foto met Meneer Nys, met dank aan Sofie. 

Met een prachtige namiddag achter de rug en een lekkere, vette hamburger achter de kiezen, zijn we huiswaarts gefietst.



Sven Nys en zijn trouwste fans



Start scoutsjaar

Gisteren heb ik een goede training gehad. De benen waren duidelijk gerecupereerd en de versnellingen gingen vlot. Het weer was perfect.

Manu begint ook goed zijn draai te vinden in zijn club. Het is wel heel hectisch om naar de training te gaan. Thuiskomen van het werk om 17u30, vlug omkleden en om 17u40 al in de wagen richting park. Maar ze zijn er mee bezig, dat telt. Noor is er nu wel definitief van overtuigd dat atletiek haar niet boeit. Ze doet haar zwemmen liever. Moeilijkheid is dat haar zwemmen op woensdag overlappend is met Manu zijn lopen. De papa zal het naar het zwembad brengen voortaan tot zijn taak moeten rekenen. Haar halen dat is geen probleem.

Na het verorberen van de lekkere pizza van onze Italiaan, zijn we op de fiets gesprongen om naar het kampvuur van de scouts te gaan. Het was er gezellig. Normaal zou ik blijven plakken maar enige discipline dien ik toch te hebben de komende weken. Dus waterkes gedronken tot mijn buik opgezwollen was en netjes op tijd naar huis. Ik ben er stilletjes van onder geslopen, geen verleidingen meer.

Vandaag zijn ze beiden naar de overgang van de scouts. Het scoutsjaar is dus officieel van start. Manu wordt overgesmeten naar de jongverkenners en Noor nog een jaartje Kabouter. Terwijl ik naar Aalst fietste achter mijn gellekes overviel het me: ze worden niet groot, ze zijn groot. Tevens mag ik ook wel zeggen dat ze uitgroeien tot mooie mensen. Ze zijn verdraagzaam, hebben gevoel voor humor, er brandt licht in de bovenkamer en ze houden van mensen.

Nu spring ik in mijn wagen zie en ga ik een handje helpen op de Steenbergcross in Erpe-Mere. Want morgen gaan we Sven Nys en Niels Albert gaan bewonderen...lekker van dicht...zalig!

Stram en stroef

Gisteren samen met mijn zoon naar de training. Er stond 10K op het programma, loslopen van de spieren na de inspanning van dinsdag. Echt los is het allemaal niet gekomen. De eerste kilometers gingen zelfs heel traag. Ik was stram en stroef en ben dat eigenlijk gebleven tot het einde. Het was verleidelijk om te stoppen na 7K maar eens je daar mee begint. 'k Ben ik geen poesie zenne ;-o). Doorgebeten dankzij Dirk want omdat we een leuke babbel hadden wou ik niet direct afhaken. Ik heb moeten versnellen om hem bij te houden en dat deed deugd...eventjes toch. Maar ondertussen was ik al anderhalve kilometer verder. Die laatste heb ik met de tanden op elkaar afgewerkt. Daarna flink en rustig gestretched, wisselbadje genomen en deze morgen was al het melkzuur uit de beentjes. Morgen is het mijn lievelingstraining, eentje met verschillende onderdeeltjes, dus nu bedje in en recupereren. Slaapwel.

Herkansing

Ongeveer een maand geleden moest ik mijn 2km test doen. Ik heb toen mijn grote ontgoocheling neergepend. Mocht je het gemist hebben, je kan het hier even vlug lezen.

Wel die herkansing heb ik gekregen van de coach en deze was vandaag. Op het vrouwenweekend heb ik wel op mijn alcoholverbruik gelet. Zou heb ik me bij de cava gehouden en 1 duvelken. Ik ben op tijd in mijn bed gekropen want dat was de laatste weken ook niet aan de orde. En ik heb me op regime gezet met een verlies van 2,5kg tot resultaat.

Maar zonder dat het mentaal allemaal goed zit ben je met al die dingen niets, nopes, nada. Maar ook mentaal zit ik goed. Ik heb mijn portie stoten en deugnieterij kunnen uithalen, heb voldoende de straatkat kunnen spelen en heb net een ferm plezant weekend achter de rug. Bovendien ben ik helemaal gezuiverd door al dat hammammen (amai, ook niet simpel om te typen zenne) en het buitenbubbelbaden. Alles zit mee.

Ik ben aan de training begonnen met een gelatenheid. Iedere seconde was beter, gewoon alles geven. En dat heb ik gedaan. Karine schreeuwde me de laatste 200m vooruit. Wat een schatje zeg. En het heeft geholpen want ik zweef nog, ik deed mijn 2km in.....8min 53sec! JOEPIE.

Zie je coach, ik heb woord gehouden hé, ik kan beter. Bedankt voor de herkansing! Nu nog een goeie halve marathon en nog wat goed nieuws en ik ben het gelukkigste meiske in Lede en omstreken.

Wortegem

Dinsdag was het goed aan het regenen. De opkomst van ons clubje groeit iedere week. Vorig jaar waren we met 4 of 5. De laatste tijd kan het zelfs al oplopen tot 20. Ik denk dat het vooral door de leuke babbels is dat het aantal toeneemt. We lachen wat af, er is wel altijd iemand die nen stoot is tegengekomen, altijd iemand die deugnieterij uitgestoken heeft. Het zijn fijne loopmomenten.

Woensdag een rustige 10K gedaan met Carine.  Donderdagnacht liggen woelen en keren en pas om 3u 's nachts in een lichte slaap gevallen. De vrijdag was ik doodop maar ik ben toch aan mijn training begonnen. Na 8,5K ben ik er mee gestopt. Mijn benen waren loodzwaar en ik denk dat verder lopen niet verstandig was.

Zaterdagmorgen ben ik dan samen met 18 vrouwen op oud scouts weekend vertrokken naar Wortegem-Petegem. We verbleven in De Oude Klei. Prachtige woning, een echte aanrader is het. Het was zwoel warm en we hebben een stevige wandeling gemaakt van 12K. Daarna de spieren laten ontspannen in de hammam en de buitenjacuzzi.

Zondag was er de ontdekking van Oudenaarde via een stadsspel. Heel leuk, enkel jammer dat het lichtjes regende. Maar tegen de middag, als we terug in de woning waren, brak de zon door. We zijn ook langsgegaan bij Jan van Gent achter lekker Lekkies.

Vandaag geen sport en morgen heb ik mijn herkansing van mijn test. Ik hoop (maar vrees er voor) dat het wat beter zal gaan dan de vorige keer. Ik kruip vanavond al zeker samen met de kids onder de wol.

Stoute Netlog

Je bent op je werk, je bent vlak voor je middagpauze allerlei documenten aan het afprinten die een tijdje je werkprogramma in beslag neemt. Wat doe je, je checkt je privé-mail. Aangezien je die toestanden beperkt wilt houden, doe je dat vlug vlug.

Je ziet een bekend gezicht in je mailbox die vraagt om vriendjes te worden op Netlog. Vrouw zijnde en dus ook nieuwsgierig klik je daar op. Voor je het goed en wel beseft schiet je machien hier in gang en verstuurd een gelijkaardig verzoekje naar je volledige adressenbestand uit je gmail-account.

Hoe flikken die mannen dat in godsnaam via Netlog je gmailbox te manipuleren zonder daar je toelating voor te vragen? Schaamtelijk vind ik het en zeker ongehoord. Stoute Netlog!

Dus mensen, negeer die berichtjes want ik kijk daar toch nooit naar, naar dienen Netlog. 'k Zal me daar eens op uitschrijven...als dat lukt.

Verder heb ik gisteren een zalige training gehad. Het was koud, winderig, nat en dus was ik in mijn nopjes. Dat zag de coach ook wel. Zo verder doen Wis.

Bij de weg...ik heb middagpauze nu...ik mag op internet dan!

Trainingsweek 2

Zo, de tweede zit er ook op. Alle kilometerkes netjes afgewerkt. Het weektotaal komt op net geen 50K. Er is al een lichte verbetering in de conditie maar het is nog niet om naar huis te schrijven.

Vrijdagavond ging ik normaal een training doen. Ik had alles mee naar het werk zodat ik er na met de fiets kon doorrijden naar het park. Dit zou mij tijd uitsparen want we werden om 19u al verwacht op de BBQ bij de volleybalvrienden.

Ik check op het werk nog eens mijn uitrusting en lap, mijn broekje vergeten zie waardoor heel mijn planning in duigen valt. Ben dan maar op mijn gemakske naar huis gefietst. Zodra je daar je hoofd laat zien, luister je naar hun eerste-schooldag-verhalen en tegen dat je klaar bent om te trainen is het al de moeite niet meer. Je haalt je volgende afspraak niet. Daarom niet meer gelopen op vrijdag.

Dan maar zaterdag morgen vroeger uit bed. Ze gaven heel warm weer, maar 's morgens zou dat nog best mee vallen. Niet dus. Om 10u was het al 27° en drukkend warm. Ik heb mijn schema (11K) netjes afgewerkt maar ik was zo rood als een tomaat toen ik terug thuis kwam. Mijn keel was kurkdroog en ik had precies geen zuurstof meer. Ik heb de verdere namiddag op de zetel moeten doorbrengen want ik kon geen kant meer uit. Zoals gekend, warmte en trainen = not done.

Zondag morgen om 8u ben ik aan mijn laatste loop van deze week begonnen. Lekker fris weertje dan, zachte regen en ik voelde me terug kiplekker. Ik heb genoten van mijn 18K duurloop. In de namiddag hebben we het borrelen gecombineerd met het baby kijken. 's Avonds nog een flinke wandeling gedaan met Padi.

De enkel is zaterdag niet losgemaakt. Ik wou die mens niet storen in zijn weekend. Dat is gisteren gebeurd. Als ik er zo een jaar kon mee lopen dan zal het op die 2 dagen ook niet aankomen zekerst? Ik heb mijn gezin afgezet aan het zwembad, doorgereden naar Moorsel, 2 minuten op de bank, krak los, terug naar het zwembad en voilà, het voelt als nieuw.